Μετά τους Wolf Alice που έχουν βάλει πλώρη για τις μεγάλες πίστες, το νέο βρετανικό indie rock έχει και άλλους άξιους εκπροσώπους, μία περίπτωση των οποίων είναι οι Pumarosa. Και αυτοί με τραγουδίστρια στα έμπροσθεν, με όμορφες κιθάρες που ζωγραφίζουν αναμνήσεις από τα 90s, με αξιόλογες συνθέσεις και μελωδίες παντού. Συν τα ηλεκτρονικά και χορευτικά γεμίσματα αλλά και τις ψυχεδελικές αναπτύξεις που δίνουν άλλον αέρα στο ντεμπούτο αυτό. Διότι είναι αυτά που παρέχουν τις καλύτερες συνθέσεις του The Witch. Η εποποιΐα του Priestess, η επιτομή του ατμοσφαιρικού και εναλλακτικού dance και η electro space rock του Snake (που καταλήγει σε ψυχεδελοφολκ ελεγεία) είναι στιγμές που θα περίμενες από φτασμένους μαέστρους του είδους και όχι από νεαρούς λονδρέζους. Η εξέλιξη του ομώνυμου κομματιού από μία συνηθισμένη trip ποπ μελωδία δανεισμένη από τους Morcheeba, σε ένα δαιδαλώδες καλειδοσκοπικό σάουντρακ από πιάνα, σαξόφωνα, ξεκούρδιστες πενιές και βάλε που θυμίζει τους Massives του Mezzanine σε προβληματίζει για το πως θα ξεμπλέξεις από όλα αυτά. Όχι ότι ο δίσκος δεν έχει ανεμελιά και εφηβική ευαισθησία. Πάρε π.χ. την πρώιμη brit pop του My Gruesome Loving Friend και τις dreamy κιθάρες στο Ηoney (βγαλμένα λες από δίσκους των Heavenly και των Hearthroabs). Και όχι μόνο αυτά. Groovy γοητευτικά riffs στα Dragonfly, Red και Hollywood και σπαραξικάρδιες κραυγές στο Lion's Den ( θυμίζοντας από Anna Calvi μέχρι Chelsea Wolf) συνθέτουν ένα σύνολο ποικίλων ακουσμάτων που μπορεί να σε διασκορπίσουν στα πρώτα ακούσματα αλλά δεν μπορεί να μην σε κάνουν να αναγνωρίσεις την αξία τους.
Ακόμα περισσότερο και από τους Wolf Alice, οι Pumarosa πειραματίζονται και περιδιαβαίνουν φαινομενικά αταίριαστα μουσικά μονοπάτια αλλά αυτό τελικά καθόλου δεν ενοχλεί, ίσα ίσα δείχνει το δρόμο της απελευθέρωσης από οποιαδήποτε πεπατημένη. Στην πορεία αυτή τους κρατάει ασφαλής η δυναμική της φωνής της Isabel Munoz-Newsome που αποτελεί τον ενοποιητικό δεσμό σε όλα τα κομμάτια του δίσκου αλλά και εκείνη που τα αναδεικνύει. Και τελικά οι Pumarosa πετυχαίνουν το πολύ φιλόδοξο εγχείρημα να ταξιδέψουν σε όλο το φάσμα του βρετανικού ήχου από τα 60s και εντεύθεν χωρίς να ακούγονται υπερφίαλοι και μεγαλομανείς. Κανείς δεν ξέρει που θα το πάνε στη συνέχεια αλλά έχω την εντύπωση ότι τα καλύτερα έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου