Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

10 άλμπουμς από τα 200 καλύτερα των 10 Blogovision μέχρι τώρα

  
1.Arcade Fire – Neon Bible.2007
2.Baby Guru – Marginalia.2014
3.Daft Punk – Random Access Memories.2013
4.Fleet Foxes - Fleet Foxes.2008
5.Last Shadow Puppets - The Age Of Understatement.2008
6.Low – Ones And Sixes.2015
7.MGMT - Oracular Spectacular.2008
8.My Bloody Valentine – MBV.2013
9.Tame Impala – Currents.2015
10.War On Drugs – Lost In The Dream                                                    2014  

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

no. 1 Car Seat Headrest - Teens of Denial


Ένας δίσκος που δεν άκουσα τόσο πολύ στο σύνολό του αλλά περιέχει 3-4 κομμάτια που δεν έχει βγάλει αμερικάνικο Indie rock συγκρότημα για χρόνια. Το όλο concept του δίσκου αφορά το ξέμπλεγμα από τις εφηβικές εμμονές και ανασφάλειες και με φέρνει κοντά στον 20άχρονο εαυτό μου λογαριάζοντας και εγώ τα εναπομείναντα κομμάτια από εκείνη την εποχή. Τώρα μπορώ και τα αντικρύζω με μεγαλύτερη αυτογνωσία, αισιοδοξία και αναπόληση παρά με θυμό και υπαρξιακή αγωνία. Ωστόσο οι ποπ μελωδίες και τα hooks των συνθέσεων σε κάνουν να χορεύεις χτυπητά και να διασκεδάζεις τα συναισθήματά σου, είτε αυτά είναι ευχάριστα είτε είναι δυσάρεστα. Γλυκόπικρη διάθεση, ορθόδοξες συνθέσεις αλλά και απρόσμενες εναλλαγές εκεί που δεν το περιμένεις και κυρίως η ερμηνεία του ευαίσθητου loser Will Toledo, σε κρατάνε σε τεντωμένο σχοινί.
Ένας δίσκος που κρατάει ψηλά την σημαία του αμερικάνικου indie rock, έτσι όπως το μάθαμε από τους Husker Du και τους κληρονόμους τους (Pixies, Nirvana,etc.). Και τώρα, μετά από μπανιάρισμα, τάισμα και κοίμισμα δύο μικρών κορασίδων,(ενώ στο μεταξύ προσπαθώ να γράψω αυτό το μάπα πόστ για να μη χαθεί η 20η Δεκεμβρίου), πρέπει να την κάνω για το live των Acid Baby Jesus. Άντε και του χρόνου! Άύριο, μεθαύριο τα αποτελέσματα.

Drunk Drivers/Killer Whales

1.   Car Seat Headrest - "Teens Of Denial"  
2.   Beyond The Wizards Sleeve - "The Soft Bounce"  
3.   King Gizzard & The Lizard Wizard - "Nonagon Infinity"  
4.   PJ Harvey - "The Hope Six Demolition Project"  
5.   Moby & The Void Pacific Choir - "These Systems Are Failing"  
6.   Angel Olsen - "My Woman"  
7.   Cass McCombs - "Mangy Love"  
8.   Pixies - "Head Carrier"  
9.   Jayhawks - "Paging Mr. Proust" 
10.   Chickn - "Chickn"  
11.   Night Beats - "Who Sold My Generation"  
12.   Daphne And The Fuzz - "Daphne And The Fuzz"  
13.   Sundayman - "Scene Missing"  
14.   Callas - "Half Kiss Half Pain"  
15.   Mitski - "Pubety 2"  
16.   Coral - "Distance Inbetween" 
17.   Frantic Five - "La Fin"  
18.   Besnard Lakes - "A Coliseum Complex Museum"  
19.   Thee Oh Sees - "A Weird Exits"  
20.   Iggy Pop - "Post Pop Depression"  

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

no. 2 Beyond The Wizards Sleeve - The Soft Bounce


Οι συγκεκριμένοι είναι μάγοι της ηλεκτρονικής μουσικής εδώ και χρόνια αλλά φέτος μας παραδίδουν ένα αξιολάτρευτο ντεμπούτο, γεμάτο ποιότητα, εναλλαγές, άξιες αναφορές σε παλαιότερα είδωλα χωρίς ίχνος αντιγραφής. Ένας δίσκος σεμινάριο για το πως να φτιάχνεις μαζική electronica και να παραμένεις indie. Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει. Από τα krautικά Delicious Light και Creation, το δεύτερο σχεδόν αποτίνοντας φόρο τιμής στους Stereolab; Από το σαν φτιαγμένο για το κύριο θέμα του τελευταίου μεγάλου action movie του Χόλυγουντ, Iron Age; Από την νηφάλια chamber pop του Door To Tomorrow που μας την τραγουδάει η φωνή των Gorgy's Zycotic Mynci (των οποίων ένα δισκάκι βρίσκεται στα desert island άλμπουμs μου); Από το σούπερ electro hit Diagram Girl που θα έπρεπε να βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα ποπ τραγούδια της χρονιάς; Που δίνει τέλεια πάσα στην πιο μελό και low tempo soul του Black Crow που αποτελεί την πιο mainstream στιγμή του δίσκου, ουσιαστική και μελωδική όμως και όχι υπερφίαλη όπως άλλων και άλλων που σαρώνουν τις λίστες φέτος.
Στη συνέχεια ακολουθούν οι πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του δίσκου. Το Tomorrow Forever είναι ένα ambient συμφωνικό διαμαντάκι, χωρίς λόγια, που επιβραδύνει την ταχύτητα, καλμάρει τις αντιθέσεις που επικρατούν στο άλμπουμ μέχρι τότε, εξισορροπεί το συναίσθημα και συγκινεί με την μελωδία του. Το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι στη συνέχεια επαναφέρει τη ρυθμικότητα φέρνοντας στο χαρμάνι των ήχων τις shoegaze επιρροές των Wizards από τους My Bloody Valentine, σχεδόν κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι πρόκειται για ένα από τα διαμάντια που δεν μπήκαν στην προ τριετίας θριαμβευτική επιστροφή των σκωτσέζων θορυβοποιών. Ακολουθεί η λυτρωτική, ονειρική, ταξιδιάρική μελωδία του Finally First, βγαλμένη από τις σπουδαιότερες σελίδες της αλά Air, Saint Ettienne και πάει λέγοντας εποποιίας. Μετά το σύντομο, νηφάλιο, ξάστερο πέρασμα του Triumph ο δίσκος κλείνει με το Third Mynd, μια συνοδεία ήχων γύρω από μία αφήγηση-επίλογο σε ένα άλμπουμ με τόση ποικιλομορφία και τόσα ωραία τραγούδια που δεν συνάντησα σε άλλο δίσκο φέτος. Εκτός από το νούμερο ένα φυσικά που λόγω συναισθηματικής βαρύτητας βρίσκεται στην κορυφή.   

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

No. 3 King Gizzard and the Lizard Wizard - Nonagon Infinity


Υπήρχε κάποια εποχή, όχι πολύ μακριά, που το ροκ ήταν ένα. Δεν υπήρχε ακόμα η ψυχεδέλεια, το χέβι μέταλ, το πανκ κ.ο.κ. Όλος ο πλανήτης άκουγε και έπαιζε ροκ τότε. Και σπάνια κάποια από τις μπάντες που έβγαζαν δίσκο ήταν μέτρια. Γι'αυτό έχει γεμίσει ο τόπος με επανεκδόσεις σπάνιων κυκλοφοριών από εκείνη την εποχή. Οι συγκεκριμένοι βασιλιάδες παίζουν τέτοια μουσική. Παίζουν χύμα, παίζουν concept, παίζουν πρωτομέταλ θυμίζοντας Deep Purple εποχής In Rock. Αλλά παίζουν το fantasy rock τους με comic φτήνια και είναι σατανάδες στα κοροϊδευτικά, χωρίς όμως η μουσική τους να είναι γελοία. Η μουσική τους έχει αυτό που λείπει σήμερα από το ψυχεδελικό ήχο και γενικά από το ροκ. Ένταση, ταχύτητα, νόημα, κίνδυνο, φασαρία. Ακούς το ίδιο τραγούδι σε πολλές παραλλαγές και το ευχαριστιέσαι, δεν το βαριέσαι. Σε ρουφάει, σε στέλνει να τρέξεις με το αυτοκίνητο, σε ταρακουνάει για τα καλά χωρίς παύση. Σου πειράζει τον εγκέφαλο και σε κάνει να σκέφτεσαι τι παπαριές είναι όλα τα άλλα που ακούς. Ακόμα.

Nonagon Infinity

3.   King Gizzard & The Lizard Wizard - "Nonagon Infinity"  
4.   PJ Harvey - "The Hope Six Demolition Project"  
5.   Moby & The Void Pacific Choir - "These Systems Are Failing"  
6.   Angel Olsen - "My Woman"  
7.   Cass McCombs - "Mangy Love"  
8.   Pixies - "Head Carrier"  
9.   Jayhawks - "Paging Mr. Proust"  
10.   Chickn - "Chickn"  
11.   Night Beats - "Who Sold My Generation"  
12.   Daphne And The Fuzz - "Daphne And The Fuzz"  
13.   Sundayman - "Scene Missing"    
14.   Callas - "Half Kiss Half Pain"    
15.   Mitski - "Pubety 2"    
16.   Coral - "Distance Inbetween"    
17.   Frantic Five - "La Fin"    
18.   Besnard Lakes - "A Coliseum Complex Museum"    
19.   Thee Oh Sees - "A Weird Exits"  
20.   Iggy Pop - "Post Pop Depression"  

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

no. 4 Pj Harvey - The Hope Six Demolition Project

Η σύνδεσή μου με αυτό το άλμπουμ ξεκίνησε από την προσεκτική ακρόαση δύο τριών κομματιών που με ανάγκασαν να τα ακούσω πολλές φορές μέχρι να μου αποκαλύψουν το μεγαλείο τους. Περισσότερο και από το Let England Shake η συμφωνική blues των The Ministry of Social Affairs και The Wheel με έμπασε στον σκοτεινό πράο ασπρόμαυρο κόσμο της Pj με προβληματισμό. Για μια περίοδο η ανάγκη να ακούσω το δίσκο αυτό συνδεόταν με μία εσωτερική θλίψη που με βασάνιζε. Συνάψαμε μία σχέση που καλέδεσε στο Παλαιό Φάληρο. Η πιο κουραστική μέρα της χρονιάς έτυχε να είναι εκείνη της 7ης Ιουνίου. Το κεφάλι μου γύρναγε γύρω γύρω και απειλούσε να κάμψει τη διάθεση που είχα φτιάξει μήνες πριν για αυτή την συναυλία. Εκείνη με την μπάντα της όμως με ίσωσαν, με έκαναν να κοιτάξω τη θλίψη αυτή στα ίσα, συντόνισαν τα συναισθηματά μου με την μπλουζ λιτανεία τους. Και ανά στιγμές έφεραν την κάθαρση.
Έκτοτε και αφού η θλίψη έκανε τον κύκλο της επισκεπτόμουν το Hope Six σπανιότερα αλλά με ωριμότερα αυτιά που με έκαναν να το ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος ως ένα concept album, προσέχοντας κάθε παραμικρή νότα και συγχορδία όπως του αξίζει.

The Ministry of Social Affairs

4.   PJ Harvey - "The Hope Six Demolition Project"  
5.   Moby & The Void Pacific Choir - "These Systems Are Failing"  
6.   Angel Olsen - "My Woman"  
7.   Cass McCombs - "Mangy Love" 
8.   Pixies - "Head Carrier"  
9.   Jayhawks - "Paging Mr. Proust"  
10.   Chickn - "Chickn"  
11.   Night Beats - "Who Sold My Generation"  
12.   Daphne And The Fuzz - "Daphne And The Fuzz"  
13.   Sundayman - "Scene Missing"  
14.   Callas - "Half Kiss Half Pain"  
15.   Mitski - "Pubety 2"  
16.   Coral - "Distance Inbetween"  
17.   Frantic Five - "La Fin"  
18.   Besnard Lakes - "A Coliseum Complex Museum"  
19.   Thee Oh Sees - "A Weird Exits"  
20.   Iggy Pop - "Post Pop Depression"  

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

No. 5 Moby and the Void Pacific Choir - These Systems Are Failing

Άκουγα από δω και από κει ότι ο δίσκος αυτός "σπέρνει" ακόμα και από άτομα υπεράνω υποψίας (το metacritic δεν το κοιτάζουμε διότι έχουμε τις δικές μας συναισθηματικές βαθμολογίες). Ο προηγούμενος δίσκος του Moby που άκουσα (τραγούδια του διάσπαρτα δηλαδή) ήταν εκείνος του 2011 και μου άρεσε αρκετά, ωστόσο δεν θα έμπαινα στον κόπο να ακούσω ολόκληρο δίσκο αν δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος. Με το που έβαλα το These Systems Are Failing να παίξει το έκλεισα μέχρι να φτάσει στη μέση. Τα τραγούδια μου φάνηκαν ίδια και οι συνθέσεις απλές. Χμ, για να ξαναβάλουμε είπα και μια δεύτερη φορά. Α, ωραία μελωδία αυτή, ωραία και εκείνη και σφυροκόπημα ατελείωτο ο Moby, μπράβου του. Με την τρίτη ακρόαση άρχισαν να δείχνουν τα τραγούδια. Να σου το ένα έτσι, να σου το άλλο αλλιώς, φτάνει το player κοντά στο τέλος και δεν έχω βαρεθεί ακόμα. Μέχρι τότε άκουγα το άλμπουμ με "παράσιτα", φασαρία στο σπίτι, σιγανά στα ακουστικά το βράδυ, μιλώντας στο αυτοκίνητο. Αν δεν ακούσεις αυτό το δίσκο όμως βράδυ και δυνατά μετά από έξοδο, δε θα πάρεις εκείνο που έχει να σου δώσει. Έχει ενέργεια, χτύπημα, ένταση, ταχύτητα, αισιοδοξία, αντικομφορμισμό. Έχει έναν Moby που τραβάει από τις new wave καταθέσεις που διαθέτει (πέρα των άλλων λογαριασμών που κρατάει) και φτιάχνει ένα άλμπουμ υπόδειγμα ηλεκτρονικής χορευτικής ποπ μουσικής. Έχει πράγματα που λείπουν από την ποπ μουσική σήμερα και που πρέπει να τα θυμόμαστε στο μέλλον. Όχι για να πούμε δισκάρα εκείνη του Moby, αλλά για να σιγοτραγουδήσουμε τα ρεφραίν του και να έχει κάποια σημασία για εμάς. Όπως ακριβώς κάνουμε με εκείνα που έγραψε 20 χρόνια πριν. Άξιος!

Errupt and Matter

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

No. 6 Angel Olsen - My Woman

Ήταν πολλές οι φορές που θέλησα να βάλω αυτό το άλμπουμ να παίξει ολόκληρο. Με οποιονδήποτέ καιρό με καθήλωσε στη θέση μου και συγκέντρωσε τα αφτιά μου και το μυαλό μου. Η ερμηνεία της Olsen εκφραστική, πομπώδης, ψιθυριστή, αγωνιώδης, παίζει με όλα τα συναισθήματα. Το δίπολο ένταση-μελαγχολία συνεχίζεται και στο My Woman με τις πιο up tempo rock στιγμές να εναλλάσσονται με τις πιο ήρεμες (που είναι και οι περισσότερες). Ήρεμες μεν αλλά με μία συνεχή ένταση που ξεσπάει πότε πότε και αφήνει γύρω της συναισθήματα κομμάτια.

Intern


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

No. 7 CassMcCombs - Mangy Love


Σήμερα αναμετρήθηκαν η ευαισθησία με την ευερεθιστότητα και κέρδισε η πρώτη. Ενώ το πρωί μπήκε μπροστά αποφασιστικά η οργή και η επαναστατικότητα, από το απογευματάκι και μετά επικράτησε το καταστάλαγμα και η νηφαλιότητα. Ενώ είχε προγραμματιστεί εδώ και καιρό αυτή η θέση να ανήκει στο ουρλιαχτό που βγαίνει από τις πληγές της ελληνικής κοινωνίας, αποφασίστηκε τελευταία στιγμή να απονεμηθεί στους ψιθύρους των ερημικών αμερικάνικων δρόμων. Εκεί που με την πρώτη ακρόαση κόλλησα με το πρώτο και με απώθησε το δεύτερο, με την τελευταία συνέβη το αντίθετο. Και για να μην πολυλογούμε εκεί που την είχαν καπαρωμένη τη θέση οι Bazooka, τους την έκλεψε ο θείος Cass.  

Low Flyin' Bird

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

No. 8 Pixies - Head Carrier


Σκεφτόμουν φέτος να κάνω μία λίστα με δίσκους εκτός συναγωνισμού. Δίσκους από παλαιά και αγαπημένα συγκροτήματα που επιστρέφουν με καλούς δίσκους, όπως οι Metallica, η Kristin Hersh και οι Pixies. Δίσκους που ακούς και ξαναπηγαίνεις στο παρελθόν αναμετρώντας το τι έχει μεσολαβήσει από τότε, αναγνωρίζοντας τελικά ότι όλα είναι στη θέση τους, χωρίς μεγάλες απώλειες ή ότι οι αλλαγές που έχουν επέλθει αποτελούν μια φυσική και ώριμη συνέχεια των πραγμάτων.
Τώρα για το Head Carrier δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτά ισχύουν και πολύ. Δεν είναι τα πάντα στη θέση τους και δεν υπάρχει καμιά εμφανής εξέλιξη στον ήχο τους. Όμως, αναλογιστείτε παρακαλώ τι θα συνιστούσε για τους Pixies "να είναι όλα στη θέση τους", εκτός από το ότι θα είχαμε έναν από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Μια απόκλιση από κάτι τέτοιο, ακόμα και εμφανής, δε θα ήταν δα και παράπτωμα. Ειδικά όταν έχει προηγηθεί το όντως μέτριο Indie Cindy 2 χρόνια πριν. Επίσης, ποια ακριβώς ωριμότητα θα περίμενε κανείς στον ήχο των Pixies; Να παίζουν δυόμισι δεκαετίες μετά τη βασιλεία τους country ή electronica; Ωραία θα μου πείτε, αν δεν μπορούν να εξελίξουν τον ήχο τους, ας το βουλώσουν και ας μην αναπαράγουν παλιμπαιδίζοντας το Crackity Jones (στο Um Chagga Lagga), το Where is My Mind (στο All I Think About You) και άλλα διαμάντια του παρελθόντος. Ε και τότε θα σας πω πως μπορείτε να ακούτε ακόμα και να εκθιάζετε τους Dinosaur Jr., Foo Fighters, Bob Mould και λοιπούς που κρατάνε από εκείνη την εποχή, όταν τίποτα καινούριο δεν έχουν στον ήχο τους;
Δε θα διαφωνούσα τόσο με το σκεπτικό σας αν 1) δεν υπήρχαν εδώ μέσα δύο κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο Bossanova και να θεωρούνται κλασικά (Tenement Song, Oona) 2) δεν ακουγόταν από την αρχή μέχρι το τέλος με την ίδια ευχαρίστηση ακόμα και αν δεν έχει άλλες υπερκομματάρες. Ας μη κρυβόμαστε, τα Classic Masher, Talent, All I Think About You, Might A Well Be Gone, All the Saints (έχουν όλα κάτι από εκείνο το παιχνιδιάρικο μυστήριο) είναι στιγμές που θέλεις να ακούσεις από τους Pixies σήμερα μετά την απογοήτευση του προηγούμενου δίσκου. Υπάρχουν και πιο μέτριες στιγμές αλλά συνολικά η επιστροφή αυτή με ευχαρίστησε και σε μελλοντικά live της μπάντας θα αναζητώ τραγούδια από το Head Carrier.


Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

No. 9 The Jayhawks - Paging Mr. Proust

Επιστροφή φέτος για μία σπουδαία αμερικάνικη ροκ μπάντα μετά από απουσία πέντε χρόνων. Τους Jayhawks τους είχα ακουστά αλλά μόλις το περασμένο φθινόπωρο έτυχε να ακούσω κάτι από αυτούς. Μπήκα στο τελευταίο μεγάλο δισκοπωλείο της πόλης, ορμώμενος από τα ταμπελάκια προσφορών στη βιτρίνα. Το μαγαζί έκλεισε λίγους μήνες μετά αλλά εγώ είχα προλάβει να αποκτήσω σχεδόν τσάμπα ένα δίσκο διαμάντι. Πρόκειται για το Tomorrow The Green Grass που κυκλοφόρησε το 1995 σε παραγωγή του George Drakoulias (ένα χρόνο μετά έκανε την παραγωγή στο Dust των Screaming Trees), ένας δίσκος που στα αυτιά μου ηχεί ως η επιτομή του τέλειου αμερικάνικου country ροκ, στα χνάρια των The Byrds και των R.E.M.

Πρόσφατα χωρίς καμία προειδοποίηση, άκουσα το εναρκτήριο κομμάτι του νέου τους δίσκου Quiet Corners and Empty Spaces, που ακούγεται λες και δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα από το 95. Χαρμόσυνες μελωδίες παιγμένες με αφοπλιστική απλότητα αλλά και ευστοχία έμπειρου παίκτη, φτιαγμένες για να μείνουν διαχρονικές. Ακούς και τη συνέχεια του δίσκου και με τις συνεχείς ακροάσεις μαζεύεις αγαπημένα τραγούδια. Η μπάντα παίζει σαν μία μεγάλη μπάντα και στη δεκαετία του 90 ήταν κοντά στο να γίνει τέτοια. Ξεκινώντας στα μέσα της δεκαετίας του 80, θεωρείται μια από τις πρωτοπόρες μπάντες για το εναλλακτικό country. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90  κυκλοφορήσαν δίσκους που έκαναν αίσθηση στο χώρο (ειδικά τα Hollywood Town Hall του 92, Tomorrow The Green Grass του 95 και Smile του 2000).

Χωρίς να είμαι μάρτυρας των τελευταίων κυκλοφοριών των Jayhawks, μπορώ να πω ότι η απόσταση από τη δεκαετία του 90 έως σήμερα δε δείχνει σημάδια κούρασης ή έλλειψης έμπνευσης. Οι μελωδίες είναι εδώ, οι αλλαγές που δε σε αφήνουν να βαρεθείς στιγμή είναι εδώ, οι αρμονίες στις φωνές είναι εδώ. Αν κάτι είναι διαφορετικό, αυτό είναι ότι τα τραγούδια δε λειτουργούν τόσο ως σύνολο αλλά ως ξεχωριστές αξιοσημείωτες στιγμές. Έτσι η κλασική country rock τραγουδοποιία εναλλάσσεται με dessert κιθαριστικές παρεκτροπές που αφήνουν χώρο σε πιο straight alt rock στιγμές, αφήνοντας στον ακροατή μια συγκεχυμένη αίσθηση για το ποιο είναι το κέντρο βάρους του Paging Mr. Proust.

Παρά country, οι Jayhawks δεν είναι συντηρητικοί ούτε βαρετοί. Οι συνθέσεις του Gary Louris διακατέχονται από πάθος και διατηρούν εκείνη την γλυκόπικρη διάθεση που είχαν και στο παρελθόν. Μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό αν έχουν να πουν κάτι σημαντικό, χωρίς να κουράζουν με μακροσκελείς εισαγωγές. Η κεντρική μελωδική γραμμή κάθε κομματιού δεν εξαντλείται σε συνεχείς επαναλήψεις αλλά εμπλουτίζεται από άλλες μελωδικές κλίμακες και γέφυρες. Το πιάνο, τα συνοδευτικά γυναικεία φωνητικά και τα περαστικά έγχορδα δημιουργούν έναν ήχο με μεγάλες διαστάσεις που αν είσαι λάτρης του αμερικάνικου ροκ αξίζει να εξερευνήσεις.

Στα τραγούδια που ξεχωρίζουν, εκτός από το εναρκτήριο, συγκαταλέγονται το αιθέριο Lovers of the Sun (που μου θυμίζει Yo La Tengo στις πιο χαλαρές ποπ στιγμές τους), το Isabel's Daughter, το Devil Is In Her Eyes (αυτό φέρνει στο νου τους Fleetwood Mac και όλες τις παραλλαγές τους, βλέπε The Magic Numbers), το I'll Be Your Keys (που θα ζήλευε ο James Mercer των The Shins), ενώ οι πιο περιπετειώδεις στιγμές όπως τα Lost the Summer και Ace παραπέμπουν στον ερημικό κιθαριστικό ύφος των Dream Syndicate.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στην παραγωγή του δίσκου βρίσκεται ο Peter Buck, κάτι που δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσεις από τον ήχο του που μοιάζει σαν ένα χαμένο άλμπουμ των R.E.M. από τα early 90s. Ο Mike Mills συμμετέχει επίσης σε κάποια κομμάτια ενώ ώρες ώρες νομίζεις ότι ακούς τον Michael Stipe να τραγουδάει, το οποίο οφείλεται στην ομοιότητα της φωνής του ιθύνοντα νου των Jayhawks, Gary Louris, με εκείνη του μπροστάρη των αμερικανών αθηναίων.

Δε θα ακούσει κανείς τίποτα πρωτοποριακό και νεωτεριστικό στο Paging Mr. Proust. Όποιος αγαπά το αμερικάνικο ροκ σίγουρα θα βρει μέσα σε αυτό πολλές αξιόλογες στιγμές. Όποιος δεν έχει ανακαλύψει τους Jayhawks μπορεί άνετα να ξεκινήσει από εδώ. Συνολικά πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη επιστροφή.

Lovers of the Sun

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

no. 10 Chickn - Chickn

Αγελάδα στο εξώφυλλο και όχι κοτόπουλο. Άγνωστο γιατί. Σίγουρα όμως όχι κατσίκα φέτος. Ο δίσκος που κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο το κενό των λίγων φετινών Goat. Όση ψυχεδέλεια δε βρήκα στους τελευταίους τη βρήκα στους Αθηναίους. Γιατί να ψάξω αλλού, όταν στο δίσκο αυτό μπορώ να ακούσω funky κατά βάση μουσική που άλλοτε ακολουθεί ψυχεδελορόκ (ενίοτε blues αλλά και χαρντ ροκ) μονοπάτια (για να μην πω ερημικούς λεωφόρους στη μέση του πουθενά που ωστόσο οδηγούν σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος), άλλοτε εξερευνά την κοντινή ανατολή, άλλοτε την προοδευτική τζαζ και άλλοτε βάζει πλώρη για το άγνωστο. 4 άλλοτε πάνε σε μία πρόταση; Ε, τόσο πλούσιος ήχος, περιπετειώδης και ουσιαστικός μαζί είναι αυτός ο δίσκος. Φτιαγμένος με πολλή φροντίδα (παραγωγή, συμμετοχές, όργανα) που οραματίζεται το μέλλον μέσα από τα μάτια του παρελθόντος ή το αντίθετο. 'Η κάτι που δεν μπορούμε ακριβώς να εκφράσουμε ακόμα. Ίσως ο πιο άξιος για επαναληπτικές ακροάσεις δίσκος της χρονιάς. Κοσμικές υπερκομματάρες που ακούγονται στο υπερσύμπαν αυτή την στιγμή η τριλογία Taqsim/Rhy/Tavk Hava, η διλογία Forget/Small Things, και το παρακάτω έπος.

Shifting Time Blues/Akhedia

No. 11 The Night Beats - Who Sold my Generation


Αυτά που παίζουν οι Night Beats τα έχουμε ξανακούσει εκατοντάδες φορές, αλλά τα άτιμα ακούγονται τόσο ωραία για άλλη μια φορά από δαυτούς. Garage rock που δε βαριέσαι (βλέπε Alla-las για το τελευταίο), μελωδίες αθάνατες για νυχτερινές αλήτικες αναπολήσεις. H χροιά και το τρέμολο της φωνής του τραγουδιστή σε μπάζει στο παιχνίδι, οι funky ρυθμοί της μπάντας λικνίζουν τον εγκέφαλό σου, οι κιθάρες μιλάνε, κλαίνε, φωνάζουν, νεύουν προς την κοινή κληρονομιά του rock and ball με ανανεωτικές σημαίες όμως και η παραγωγή τα κάνει όλα να ακούγονται πεντακάθαρα και τραχιά μαζί. Βάλε και κάτι πιανάκια και σαξόφωνα να σου τρελαίνουν τις αναμνήσεις από ένα νοητό παρελθόν που έζησες στη χώρα των μεθυσμένων φαντασιώσεων σου. Bad love, Shangri lah, Power Child, No Cops χορευτικές κομματούρες μωρέ. Αυτό όμως είναι για άλλα...


Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

no. 12 Daphne and the Fuzz - Daphne and the Fuzz


Στη σειρά των αγαπημένων κυκλοφοριών της Inner Ear για φέτος η Δάφνη με την μπάντα της. Την παρέα την είχαμε γνωρίσει πριν 2-3 χρόνια με το Doop doop, ένα πανέμορφο up tempo soul-pop σιγκλάκι, στο οποίο εκτός από την κολλητική μελωδία, ξεχωρίσαμε την μπριόζα και γλυκιά φωνή της τραγουδίστριας που επίσης μαθαίνουμε ότι είναι και η βασική συνθέτρια. Προσωπικά περίμενα την συνέχεια διότι είχα δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Προσδοκίες που επαληθεύονται και με το παραπάνω στο ντεμπούτο άλμπουμ με το όνομά τους.
Τις μέρες που άκουγα το δισκάκι, ευτυχήσαμε να τους δούμε ζωντανά σε έναν χώρο που ταίριαξε γάντι με την ρετρό αισθητική τους. Εκεί τα αθώα τραγούδια έδειξαν την στιβαρότητά τους, η ποπ απλότητα ενορχηστρώθηκε πλούσια βγάζοντας έναν μεγάλο ήχο, η Δάφνη εντυπωσίασε και κέρδισε την προσοχή και το χειροκρότημα αλλά και η μπάντα "έζησε", δεν εκτέλεσε απλά τη μουσική της. Νέα παιδιά, σόουλ ποπ μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό αλλά κυρίως στην καρδιά, ηλιόλουστες μελωδίες (θυμάμαι τους Cardigans τώρα στο ξεκίνημά τους), καλοκαίρια με έρωτες και άλλα ωραία. Όλα τα τραγούδια είναι wannabe σιγκλάκια. Πολύ ψηλότερα από οποιαδήποτε Duffy, Adele και Lana Del Ray.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

no. 13 Sundayman - Scene Missing

Όλοι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν από την Inner Ear φέτος μου φάνηκαν εντυπωσιακοί. Κάθε ένας είχε και τον ήχο του και οι περισσότεροι από πρωτοεμφανιζόμενα ονόματα. Ο Sundayman επιστρέφει με τον τρίτο δίσκο του (πέρα από άλλα πρότζεκτ) και από το εξώφυλλο ήδη σε προδιαθέτει για cinematic διαθέσεις. Ηλεκτρονική ορχηστρική ποπ παίζει ο Sundayman αν αυτό μπορεί να  λέει κάτι. Υπάρχει η δομή του ποπ τραγουδιού αλλά ταυτόχρονα δίνεται μεγάλος χώρος στα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία των μπλιμπλικιών, των εγχόρδων και των φωνών. Πλούσιες οι μουσικές στο Scene Missing και πολύχρωμες όπως στο εξώφυλλο. Ποτέ χαοτικές όμως, πάντα ουσιώδεις, είτε κεντράρουν στο ρυθμό είτε στη μελωδία.
Στα τραγούδια, ενώ ξεχωρίζουν κάποια που κολλάνε πιο εύκολα στο αυτί και στο στόμα (All is You, Dandelion), ο δίσκος απολαμβάνεται περισσότερο όταν ακούγεται ολόκληρος. Οι διαθέσεις εναλλάσσονται αρμονικά καταλαμβάνοντας έναν ενιαίο χώρο μέσα σου ακρόαση την ακρόαση, ειδικά αν το ακούσεις ένα απόγευμα κατά τη δύση του ηλίου οδηγώντας ή κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού σου αφήνοντας το μυαλό και τις αισθήσεις σου να ταξιδέψουν.

All is You

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

no. 14 Callas - Half Kiss Half Pain


Εντυπωσιακός ο τρόπος που σκλήρυναν τον ήχο τους οι Αθηναίοι. Οι κιθάρες τους είναι όλα τα λεφτά, είτε οργιάζουν είτε περπατάνε στις μύτες. Η παραγωγή του Jim Sclavunos σίγουρα έπαιξε το ρόλο της σε αυτό. Οι φωνές επίσης είναι πολύ δουλεμένες, είτε ακούγονται ψιθυριστά είτε τα σπάνε. Το να ακουστείς σαν τους Sonic Youth ή τους Bad Seeds στα μπούνια τους και να μη μοιάζει με άλλη μια συμπαθητική αντιγραφή, δεν είναι εύκολο. Οι αιθέριες indie αναπολήσεις στα εισαγωγικά Sunday I'm Bleeding και Sad Erection αφήνουν θέση στα πιο πανκ Cut και το ομώνυμο που πείθουν αν μη τι άλλο με την τραχύτητά τους. Το Could You είναι αρκούντως sonikyouthκικό και κινηματογραφικό, παίζοντας θαυμάσια με τις παύσεις, την επιβράδυνση και την εκκίνηση του θορύβου. Κολλάει γάντι με το La Jalousie, στρωτό, κιθαριστικό και kinky πριν ακόμα δει κανείς το βίντεο κλιπ. Όπως και το Βlue και το So Sweet ζόρικα, χορευτικά, σέξι, με τα φωνητικά του ενός αδελφού να ηχούν γαμάτα όταν κάνει πιο τραχιά τη φωνή του. Εν ολίγοις, ένας δίσκος με συνοχή και ουσία που είχαμε την τύχη να ακούσουμε και ζωντανά 2 φορές στα μέρη μας, εισπράττοντας τα no wave ψυχεδέλικά (πσσσ) vibes που εκπέμπουν οι Callas αυτό τον καιρό.

cut

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

no. 15 Mitski - Puberty 2


Πολύ 4ad από 90s (ακόμα και το εξώφυλλο) έχει εδώ μέσα οπότε για να διατηρούμε τις παραδόσεις στηρίζουμε. Και μερικές τραγουδάρες.
Fireworks
Thursday Girl

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

No. 16 Coral - Distance Inbetween


Από τότε που πρωτοάκουσα αυτή την μπάντα μου άρεσε. Άργησα βέβαια να το κάνω αυτό. Τους γνώρισα μουσικά με το Ιnvisible Invasion του 2005 όταν και ευτύχησα να τους δω ζωντανά ως support στους White Stripes στην Αθήνα (θυμάστε ρε;). Τότε βέβαια δεν έδινα και πολλές δεκάρες για πάρτυ τους αλλά εκτίμησα τη ζωντάνια τους και την ευεξία που δημιούργησαν. Δέκα χρόνια αργότερα βρίσκομαι να ακούω όλα τα project των αδελφών Skelley που πλημμυρίζουν το Liverpool(έχουν και 2 αδελφές που παίζουν στους θυληκούς Coral, τους δυναμικούς Sundowners, για να μην μιλήσω ξανά για τους καταπληκτικούς Serpent Power, όλοι τους κάτω από την στέγη της Skeleton Key Records).
Όταν λοιπόν έλαβα mail στο inbox μου με την αναγγελία της κυκλοφορίας του Distance Inbetween ήμουν σίγουρος ότι θα πρόκειται για σπουδαίο δίσκο καθώς η μπάντα ήταν εμφανές ότι "είχε το άστρο". Και πράγματι, το άλμπουμ αυτό δεν υπολείπεται κανενός παλαιότερού τους. Έχει πάμπολλα τραγούδια "κράχτες", που με την αμεσότητά τους αλλά και με την απαραίτητη ψυχεδελική ποπ περιποίηση, ισορροπούν στη λεπτή γραμμή που γεννά την κλασική βρετανική ποπ, έτσι όπως τη γνωρίσαμε με την "βρετανική εισβολή". Αν λείπει κάτι, ίσως αυτό να είναι το μυστήριο που περικάλυπτε κάποιες παλιές τους συνθέσεις (όπως το αγαπημένο A Warning to the Curious). Υπάρχει όμως η ομώνυμη πολύ ωραία μπαλάντα που είναι και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου για μένα.







Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

no. 17 The Frantic Five - La Fin

Στα μπαρ της πόλης μας όπου χτυπάει το ρολόι του σήμερα, αμήχανα, ξεψυχισμένα σχεδόν, άγνωστα ελεκτρο ποπ χιτάκια αντηχούν στα ντουβάρια σχεδόν με συμπάθεια ένα βροχερό κρύο άδειο Σαββατόβραδο του Νοέμβρη. Όμως σε κάποια σκονισμένα μεταλλόμπαρα του χειμώνα καμιά φορά μαζεύονται μεσήλικες που γουστάρουν rock n roll καθώς και νεαρές κορασίδες που ανακαλύπτουν τον αέρα που δίνει στο κορμί τους αυτή η μουσική του 20ου αιώνα. Μαζί με διάφορους περίεργους που μπορεί να κάνουν την τύχη τους μη γνωρίζοντας που βρίσκονται και δίνοντας νόημα στη βαρετή ζωή τους. Ή φεύγοντας τρομοκρατημένοι από τη φασαρία, αμίλητοι, μετανοημένοι, απορημένοι με τον εαυτό τους που άντεξαν έστω και τόσο.

Οι υπαρξιστικές αναλύσεις όμως με αφορμή ένα λάιβ μιας surf garage μπάντας μοιάζουν με φαντασιοπληξίες. Διότι τίποτα μαύρο δεν υπήρχε στο ντύσιμό τους εκτός από τις λεπτές τους γραβάτες, με εξαίρεση τον φαρφισά που μοιάζει να ήρθε από μια ζούγκλα του Αμαζονίου. Ή από γκανγκστερικό παραμύθι του Τριβυζά. Σε απέραντη αντίθεση με τον χιπστερά φωνακλά τραγουδιστή που θα μπορούσε να παίζει σε μία υπερ-προβεβλημένη indie pop μπάντα. Δεν παίζει όμως σε τέτοια, αλλά σε μια surf μπάντα, για 22 χρόνια από τότε που ήταν 20 και κάτι. Μαζί με τους άλλους κοντά στα 50, να μας παίρνουν τα αυτιά ακόμα. Καλά δεν κουράστηκαν, ακόμα τις ίδιες 2λεπτες κουνιστές πενιές ;

Σε καλωσορίζουν με ένα ουρλιαχτό «ουαααααααααουυυυυυυυυυ» και εκεί αναλογίζεσαι πως πρέπει να αντιδράσεις εσύ ο μουσκεμένος επαρχιώτης. Σε ζορίζουν από την αρχή ενώ εσύ θέλεις το χρόνο σου, να συνειδητοποιήσεις την συνέχεια της ύπαρξης αυτού που  διατηρούταν ζωντανό, στο underground , εκεί που ήταν πάντα και εκεί που θέλεις να μείνει. Με αυτή την σκέψη έρχεσαι στα ίσα σου και αρχίζεις να κουνιέσαι, να συντονίζεσαι στη μουσική, να κουνάς τους γοφούς επικοινωνώντας νοερά με τις ωραίες κορασίδες πιο δίπλα.
Σιγά σιγά νιώθεις σπιτικά. Εκεί που συναντάς το ροκ εν ρολ είναι το σπίτι σου. Πάλιωσε το σπίτι σου και μαζί του παλιώνεις και εσύ. Χτίστηκε από πρόχειρα υλικά, παρορμητικά και χωρίς σχέδιο αλλά έγινε αστικός μύθος. Και κάθε που το επισκέπτεσαι δεν ξέρεις αν θα μείνει όρθιο. Σκέφτεσαι να φύγεις μακριά, κάπου αλλού για να ξεφύγεις από το γκρέμισμα του χρόνου. Αλλά τότε ήδη έχουν ηχήσει οι σειρήνες της μπάντας- το ζεστό σπιτικό φαί στο πιάτο- και θυμάσαι ότι πεινάς οπότε γίνεσαι ένα ζώο που τρώει και ρουφάει αδηφάγα. Αν είσαι τυχερός όπως ήμαστε εμείς εκείνη τη νύχτα.  Thank you Frantic!

Forget I Was There


Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Νο. 18 The Besnard Lakes - A Coliseum Complex Museum


Αυτά ειπώθηκαν τότε...

Μία σπουδαία ροκ μπάντα από τον Καναδά επιστρέφει φέτος με την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά της. Παιδιά της έκρηξης της καναδέζικης ανεξάρτητης σκηνής των αρχών της περασμένης δεκαετίες, οι Besnard Lakes, έχοντας συνεργαστεί με άλλους σπουδαίους σύγχρονους συμπατριώτες τους (The Stars, GSYBE, The Dears) και έχοντας δει δύο από τα άλμπουμ τους υποψήφια για το Polaris music prize (το αντίστοιχο του Mercury Prize για την καναδική μουσική), κυκλοφορούν το για άλλη μια φορά μακροσκελές για τίτλο άλμπουμ  A Coliseum Complex Museum στην πρωτοποριακή ανεξάρτητη εταιρεία Jagjaguwar.

Η εξαμελής πλέον μπάντα από το Μόντρεαλ, με μπροστάρηδες το ζεύγος Jace Lasek και Olga Goreas (που είναι ελληνικής καταγωγής), έχει στο παρελθόν καταθέσει δύο σπουδαίες δουλειές. Μετά το ντεμπούτο τους Volume 1 που πέρασε σχετικά απαρατήρητο πίσω στο 2003, κυκλοφορούν το 2007 το εξαιρετικό The Besnard Lakes Are The Dark Horse το οποίο λαμβάνει επαίνους από τα μεγαλύτερα μουσικά περιοδικά του πλανήτη.  Με επικά κομμάτια όπως το And You Lied to Me και το Devastation, καθιερώνονται ως άξιοι εκπρόσωποι του νεο-ψυχεδελικού ροκ με αναφορές στo κοσμικό ροκ των 70s (από κοντά και οι συμπατριώτες τους Black Mountain που κυκλοφορούν και αυτοί νέο δίσκο φέτος). Στη συνέχεια το τρίτο τους άλμπουμ στα 2010 The Besnard Lakes Are The Roaring Night επίσης έκανε αίσθηση, εριλαμβάνοντας τα πανέμορφα Albatross και Like the Ocean, Like the Innocence και κάνοντας πιο ονειρικό και ποπ τον ήχο τους χωρίς να τον στερούν όμως από τον περιπετειώδη χαρακτήρα του.

Ο τέταρτος δίσκος τους Until in Excess, Imperceptible UFO συνέχισε στα ίδια χνάρια και έτσι φτάνουμε στο A Coliseum Complex Museum στο οποίο οι The Besnard Lakes συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά, να γράφουν όμορφες ποπ μελωδίες, να τις ντύνουν με διπλά ονειρικά φωνητικά και να τις ξεδιπλώνουν μέσα από ψυχεδελικές κιθαριστικές κορυφώσεις. Από το εναρκτήριο ήδη The Bray Road Beast οι αναφορές σε αγαπημένα πράγματα του παρελθόντος, προσφέρουν αγαλλίαση και παρηγοριά. Οι φωνητικές αρμονίες των Beach Boys συναντούν τις dreamy και shoegaze κιθαριστικές και άλλες επιστρώσεις, καταλήγοντας σε σπαρακτικά και εκστατικά ξεσπάσματα που θυμίζουν τις δουλειές του Neil Young μαζί με τους Crazy Horse στις αρχές των 70s. Όλα αυτά όμως περασμένα μέσα από το χωνευτήρι της μπάντας δεν ακούγονται σαν ένα ακόμα αναμάσημα του τι υπήρξε στο παρελθόν, αλλά σαν ένα φρεσκότατο γεύμα, μια μαγειρική μίξη διαφορετικών υλικών που βγάζουν ένα στέρεο αποτέλεσμα. Έτσι και ο ήχος του A Coliseum Complex Museum είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας.

Τα κομμάτια των Besnard Lakes μοιάζουν μεταξύ τους και αυτό μπορεί να κουράσει τους πιο ανυπόμονους ακροατές, εκείνους που αναζητούν ένα τραγούδι - κράχτη. Ωστόσο, για εκείνους που αναγνωρίζουν το πάθος και την ένταση στη μουσική του γκρουπ, αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που κάνει και αυτό το άλμπουμ να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος με αμείωτη ευχαρίστηση. Το γεγονός βέβαια ότι το βάρος δε δίνεται στις στιγμές αλλά στο σύνολο, δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει ιδιαίτερη μνεία σε τραγούδια. Η πρώτη τετράδα από τα συνολικά οκτώ κομμάτια του δίσκου, θα προσφέρει ουκ ολίγες απολαύσεις στους λάτρεις του καναδέζικου ήχου. Η έντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα που βασίζεται στη δουλειά που έχει γίνει στις φωνές και τη μελωδία, κρατά τον ακροατή σε συνεχή ένταση από το ξεκίνημα. Από τη μέση και μετά όντως ο ήχος δεν προσφέρει μεγάλες αλλαγές αλλά οι προσεκτικές πολλές ακροάσεις αποκαλύπτουν χαρίσματα σε κάθε τραγούδι του άλμπουμ.

Η μουσική των Besnard Lakes δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια. Είναι ονειρική αλλά και ξάστερη, είναι τριπαρισμένη αλλά και προσανατολισμένη σε ένα μελωδικό σκοπό, είναι εν τέλει το ιδανικό ψυχεδελικό soundtrack για το καλοκαίρι που έρχεται.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

No. 19 Thee oh Sees - A Weird Exits



Είναι ο δεύτερος δίσκος της εικοσάδας που άκουσα μόλις προχθές λόγω της εμφάνισής του σε λίστες περιοδικών. Γι' αυτό το λόγο μπαίνει χαμηλά στη λίστα και τώρα θα μου πεις ακούς ή δεν ακούς μουσική; Αν δε παίζεις στη blogovision δεν μπορείς να καταλάβεις τη λογική αυτή οπότε σε συγχωρώ για την προσβολή που μου κάνεις με το να σκέφτεσαι έτσι. Τους Thee Oh Sees τους ήξερα κάτι χρόνια τώρα από τότε που έσκασε και ο Ty Segall στην ψυχαδελοπανκ πιάτσα. Μου αρέσουν διάσπαρτα τραγούδια τους αλλά δεν έμπαινα στον κόπο να ακούσω ολόκληρο δίσκο μέχρι που μυρίστηκα γύρω γύρω το μικρό θησαυρό που εκκολάπτεται σε αυτό το άλμπουμ. Η ουσία εδώ είναι να χορέψεις μέχρι τελικής πτώσεως, να μπριζωθείς με το εισαγωγικό Dead Man's Guns, να χεβιμεταλιστείς με το Ticklish Warrior, να ηλεκτριστείς παροξυσμένα (παροξυμμένα μου βγάζει το λεξικό...) με το Jammed Entrance, να προβείς σε όλες τις κινήσεις , μορφασμούς, στάσεις του σώματος  που δεν πρόκειται στη συνηθισμένη σου ζωή στο Gelatinous Cube και η συνέχεια είναι εξίσου σέξι και ανεβαστική. Μεγάλες μελωδίες και riffs υπάρχουν εδώ αλλά καθόλου δεν εγκαταλείπεται η lofi αντίληψη του psych rock που καλλιεργούν οι Thee Oh Sees. To πάρτυ τελειώνει με το μελωδικό The Axis που προσφέρεται για χορό μεθυσμένων αγκαλιών. Μη περιμένετε ότι θα βαρεθείτε ακούγοντας το A Weid Exits. Κομμάταρος το..

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

no. 20 IGGY POP - POST POP DEPRESSION



Είναι ένας από τους 2-3 δίσκους της λίστας που δε θα τους άκουγα αν την τελευταία στιγμή δεν τους έβλεπα επανειλημμένα στις λίστες των μουσικών περιοδικών.  Το Gardenia μου άρεσε αρκετά αλλά γενικά δεν μπαίνω στον κόπο να ακούω ολόκληρους καινούριους δίσκους από γερόλυκους (εκτός αν είμαι πολύ φαν, και του Iggy δεν είμαι τέτοιος). Είμαι όμως του Josh Homme του οποίου το χέρι όπου και να μπει μεταμορφώνει τα πράγματα. Εκτός αυτού, οι δύο τους κάνουν ωραίο δίδυμο. Η φωνή του πατριάρχη είναι εκφραστικότατη και ταιριάζει απόλυτα με την σκοτεινή ατμόσφαιρα που ο Josh Homme έχει προσδώσει στις συνθέσεις. Break into your heart, Sunday, German Days, Paraguay (όπου ακούς τον Iggy να τα χώνει απολαυστικά σε όλους τους υποκριτές και κολλημένους που μας περιτριγυρίζουν) είναι κομμάτια που όσο περισσότερο θα τα ακούμε στο μέλλον τόσο πιο πολύ θα τα εκτιμάμε. Α, αυτό το Paraguay είναι κομμάταρος!

Paraguay