NO. 1 BABY GURU - MARGINALIA

Οι Baby Guru κυκλοφόρησαν κάποια στιγμή μέσα στο 2014 τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο Marginalia. Έχοντας ακούσει εντελώς αποσπασματικά τους προηγούμενους δύο, αυτό που είχα να πω ήταν ότι πέρα από ένα πολύ καλό κομμάτι (το Marilou) δεν με είχαν κρατήσει. Φέτος και πριν λίγες μέρες ψάχνοντας να ακούσω ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς σκέφτηκα μήπως έδινα μια ακόμα ευκαιρία και σε αυτούς. Ζήτησα έτσι από ένα φίλο να μου στείλει σε Mp3 το Marginalia και αυτό συνέβη στις 30 Νοεμβρίου. Αργά το βράδυ με τα φώτα κλειστά και ενώ ετοιμάζομαι να ποστάρω το νούμερο 20 της μπλογκολίστας, βάζω και εγώ να ακούσω κανά τραγουδάκι από το άλμπουμ και τελικά χωρίς να το καταλάβω το έχω ακούσει ολόκληρο χωρίς να βαρεθώ στιγμή. Την επόμενη μέρα πρωί πρωί ξεκλέβω χρόνο για να τα ξανακούσω και η ευφορία του γίνεται και πάλι αισθητή. Το ίδιο και την επομένη ώσπου έχει φτάσει 20 Δεκεμβρίου και αντί να χάνομαι στις δισκογραφίες των blogovisioνάριων εγώ συνεχίζω και ακούω τουλάχιστον μια φορά την ημέρα το Marginalia από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τι το ελκυστικό έχει αυτός ο δίσκος; Τι το περιττό έχει αυτός ο δίσκος θα έπρεπε να ρωτάει κανείς. Μια συλλογή από διαχρονικά ποπ τραγούδια με μελωδίες δανεισμένες από το παρελθόν και σημερινά τεχνικά μέσα. Ένα αποτέλεσμα εθιστικό τόσο από ρυθμικής όσο και μελωδικής πλευράς. Ένα χορευτικό άλμπουμ γραμμένο από τους Camel, μια λυρική κατάθεση από τους Can, ένα ξεχασμένο αριστούργημα των Roxy Music. Αλλά και η μεγάλη συνέχεια του Oracular Spectacular που ποτέ δεν ήρθε, αν θέλει κανείς να δει επιρροές και συνέχειες. Όλα ξεχνιούνται όμως γιατί το Marginalia ξεπερνά πολύ τον απλό εντυπωσιασμό από τις συγκρίσεις με τα τέρατα του παρελθόντος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον απόλυτο psych-groove δίσκο της χρονιάς όπου τα 70s σύνθια και τα 00s μπλιμπλίκια ερωτοτροπούν ασύστολα για να φτάσουν σε πολλαπλές κορυφώσεις ακόμα και εντός κάθε κομματιού.

Ποιο κομμάτι να πρωτοδιαλέξει κανείς; Το ζωηρότατο Especially When με την electro ψυχεδέλειά του, ιδανικό για ξεκίνημα ενός τέτοιου πολυσυλλεκτικού άλμπουμ; Το πάνγλυκο Βaby You’re So Weird με τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά και την αφοπλιστικά απλή αλλά διαχρονική μελωδία; Το Exegesis που μοιάζει με remix νεουκυμματικού άσματος από το παρελθόν (σα να βγήκε από συλλογή των Fantastikoi Hxoi). Το krautικό ομώνυμο που στο ρεφραίν παραπέμπει απευθείας στο Oracular Spectacular. To Behaviour που στο ρεφραίν μοιάζει σαν ο Ian Brown να ξαναμαζεύει τις μάζες αποπροσανατολισμένων στα dancefloors brit fans και να τους κάνει να κουνάνε ψηλά δεξιά αριστερά τα χέρια τραγουδώντας δυνατά τους στίχους. Το glitterάτο Explain. To «ο Panda Bear τραγουδά Procol Harum We Need Some Space.   Το απογειωτικό Two Days Ago με το kraut ξεκίνημα, το ψυχο-ροκ ρεφραίν ξέσπασμα και τα αναλογικά σύνθια να σολάρουν στα καπάκια (3 τουλάχιστον κομματάρες σε μια). Tο Turtle Hearts που οι MGMT επιστρέφουν στις Pink Floyd ρίζες τους και συνεργάζονται με τον Danielle Luppi. Η γκρουβιά του Anticipation στην οποία κιθάρες που ακούγονται σαν κλαρίνα εναλλάσονται με σύνθια σε ένα dance τελείωμα με μπλιμπλικάκια γλυκίσματα που τα απολαμβάνεις όλα χωρίς να μπουκώνεις. Τίποτα το περιττό. Και για τελείωμα «You make me feel allright sometimes baby but most of the time you just make me sad”. Γλυκόπικρο αλά Brian Eno κλείσιμο με ένα παράπονο στην ψυχή του εμπνευστή και μια πλήρωση στη δική μας ψυχή. Για τέτοια διαχρονικά άσματα μιλάμε. Σας ευχαριστώ Μωρά μου Δάσκαλοι που μου επικοινωνήσατε με τέτοιο τρόπο τη θλίψη, το θυμό και την περιέργειά σας. Νούμερο 1, όχι και λίγο για έναν δίσκο που άκουσα ξημερώματα 1^ης Δεκεμβρίου.

NO. 20 VILLAGERS
NO. 19 CHEATAHS
NO. 18 LANA
NO. 17 TY SEGALL
ΝΟ. 16 NICK WATERHOUSE
NO. 15 MY DRUNKEN HAZE
NO. 14 BLACK KEYS
NO. 13 ST. VINCENT
NO. 12 ARIEL PINK
NO. 11 PAOLO NUTINI
NO. 10 SOUNDCARRIERS
NO. 9 LITERATURE
NO. 8 TRAIL OF DEAD
ΝΟ. 7 GOAT
NO. 6 DRUGS
NO. 5 TEMPLES
NO. 4 LITANY
NO.3 ORNAMENTS
NO. 2 MANICS
NO. 1 BABY GURU