Κάπου συμπορευόμαστε με τον Leon, ψυχικά μιλάω. Α, και μελωδικά εννοείται. Τέτοια τόλμη πολύ τη θαυμάζω. Από το αισιόδοξο ξεκίνημα του Awake, αυτός και η μπάντα του μας ξυπνάει σε folk indie μονοπάτια που πότε πατούν σε στέρεες και μαζικές βάσεις (πολύ μου άρεσε η εμφάνισή τους στο Λαζόπουλο) και άλλοτε απογειώνονται σε ακουστικές και ψυχεδελικές κορδέλες. Ο ύμνος του Children of Tomorrow, οι Dexy's Midnight Runners στο Real Elevator, οι Beirut και οι Arcade Fire να περιδιαβαίνουν με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια σε όλο το δίσκο και το άγγιγμα του Billy Corgan από δω και από κει. Ακόμα και το Λοϊζο ακούω στο Someday, Somewhere, Maybe Someday στον τόνο της φωνής του Leon και μου αρέσει που αν και όχι διακριτή υπάρχει η έντεχνη ελληνικότητα στην εκφραστικότητα του Leon και το παίξιμο της μπάντας.
Δεν υπάρχουν fillers σε αυτό το δίσκο, πιο αδύναμα τραγούδια σε σχέση με κάποια άλλα ίσως. Σε όλα όμως διακρίνεις μια φόρμα, ένα σκοπό, κάτι που θέλει να πει ο ποιητής. Και νομίζω ότι έχει να μας πει ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Α, μεθαύριο Σάββατο θα είναι και στα μέρη μας, στο ευοί ευάν στο Ρίο.
Δείμε, το ξαναπόσταρα και χάθηκε το μήνυμά σου. Μην ανησυχείς δε θα σου κρατήσω κακία.
ΑπάντησηΔιαγραφήHello.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον θα πρέπει να αλλάξεις το Νο.20 σου γιατί ο δίσκος είναι του 2010.
του Δεκεμβρίου όμως, άρα γιατί να μη μετράει; To είδα στο mixgrill.
ΑπάντησηΔιαγραφή