Μέσα σε ένα εξαιρετικά μέτριο από νέας μουσικής σοδειάς καλοκαίρι, το μόνο άκουσμα που μπορώ να πω ότι τράβηξε την προσοχή μου προέρχεται από τον 2ο δίσκο των Tune Yards. Παρότι το Who Kill πλασάρρεται και αυτό ως indie μέσα στον πληροφοριακό αχταρμά των μουσικών sites, πρόκειται για ένα αντισυμβατικό εγχείρημα στο χώρο της σύγχρονης ποπ. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Οι Tune Yards μπορεί να σε ξεκουφάνουν με τις funk ακρότητές τους και τα γκαρίσματα της ιδιοσυγρασιακής τραγουδίστριάς τους, όμως είναι στις πιο χαλαρές τους στιγμές που ξετυλίγουν μια ισχυρή μελωδική και ρυθμική ποιότητα που φθάνει στα πρότυπα των David Byrne και Paul Simon αλλά και των πιο πρόσφατων επιγόνων τους όπως τους Vampire Weekend. Χωρίς να σημαίνει ότι δε θα ακούσεις και άλλα πράγματα εδώ μέσα, όπως το καταπληκτικό εξάλεπτο lo-fi folk Wolly Wolly Song, ένα κομμάτι που οι φωνητικές συχνότητες της M. Garbus φθάνουν να θυμίζουν την Beth Gibson και ακούγεται πριν ή μετά το θρυλικό the rip των Portishead. Ιδού λοιπόν,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου