Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Και ενώ η πόλη καρναβαλίζεται...

...εγώ να σας πω λίγα λόγια για κάποια παλαιά και καινούρια τραγούδια και δίσκους. Από τους τελευταίους ξεχωρίζει νομίζω με διαφορά ο καινούργιος δίσκος της PJ Harvey με τίτλο Let England Shake. Ένας δίσκος με ισχυρές αναφορές στον πόλεμο και των φρίκη του. Κάθε τραγούδι του έχει κάτι να πει και δεν κουράζει ποτέ, αντίθετα ακούγεται κλασικός όταν τον ακούς και τον ξανακούς. Αυτή η καλλιτέχνης έχει τα ups και τα down της αλλά επιστρέφει με δισκάρες. Απο το Stories from the city, stories from the sea είχε να μου αρέσει τόσο αν και το Let England Shake διαφέρει πολύ στον ήχο από το προλεγόμενο.



Οι τεξανοί ...And You Will Know Us By The Trail of Dead είναι μια από τις αδυναμίες μου. Εκτός του ότι έχουν συνθέσει έναν από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους των τελευταίων δέκα χρόνων, δεν έχουν κάνει μέτριο δίσκο μέχρι σήμερα. Ο νέος τους μάλιστα τους βρίσκει σε πολύ καλή κιθαριστική φόρμα. Η φωνή μόνο με χαλάει σε κάποιες φάσεις (ο δεύτερος τραγουδιστής με την πιο βρώμικη φωνή έχει δυστυχώς περιθωριοποιηθεί) αλλά οι κιθάρες και οι ψυχεδελικές ατμόσφαιρες που πλέκουν θυμίζουν εκείνο τον δίσκο. Ειδικά η πενταλογία που κλείνει το άλμπουμ με τίτλο Strange News From Another Planet δίνει κιθαριστικά ρέστα. Indie rock με τα όλα του. Μακάρι να ξανάρθουν από τα μέρη μας.



Από ελληνική δισκογραφική σοδειά ο δίσκος που άκουσα και παρακολούθησα ζωντανά την παρουσίασή του πριν από μια εβδομάδα στο θέατρο Λιθογραφείο είναι το Futrue των Leon. Μπορεί να τους γνωρίσατε ήδη από την εμφάνισή τους στην τελευταία εκπομπή του Λαζόπουλου. Εκεί που το γκρουπ αυτό διαφέρει από άλλα ελληνικά είναι ότι εκτός της 8μελούς + σύνθεσής του, τα μέλη του γουστάρουν τα τραγούδια που γράφει ο Τιμολέων, o μπροστάρης και γιουκαλιλίστας των Leon. Έχουν βέβαια και ωραία τραγούδια που ζωντανά αποκαλύπτουν μια γιορταστική και παρεΐστικη πτυχή. Μου αρέσει επίσης που με το που ακούω το Futrue σκάνε αμέσως οι πάμπολλες επιρροές. Beirut, Arcade Fire, Dexy's Midnight Runners, Fleet Foxes και πολλοί άλλοι.



Από τραγούδια τώρα, κάποια παλιά μόνο θέλω να σας θυμίσω μιας και εγώ τα θυμήθηκα αφού το έφεραν οι περιστάσεις. Αυτό το άκουσα πρώτη φορά πριν 3 μήνες σε ένα νέο μπαράκι της πόλης μας που είναι χωμένο μέσα στα (καλώς νοουμένως) 80s και παίζει μόνο δίσκους. Το λάτρεψα, και όχι μόνο εγώ. Σήμερα, επισκεπτόμενος το καινούριο κατάστημα του Μusical, του μοναδικού αξιοπρεπούς εναπομείναντος μεγάλου δισκοπωλείου στην Πάτρα, το πέτυχα όλως τυχαίως στις προσφορές. Το τσίμπησα κατευθείαν. Μα τι πετυχαίνεις εκεί έξω...



Τέλος οι Red Snapper. Το πρώτο τραγούδι από τον πρώτο τους δίσκο. Και το καλύτερό τους. Φοιτητικές μέρες στην πρωτεύουσα τότε που πρωτοβγήκε και ήταν αποκαλυπτικό. Έτσι, επειδή ήταν από τα λίγα από τις παλιές κασσέτες που είχαν μείνει ακατέβαστα.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ταινίες

Καλησπέρα,
αυτές οι 3 εβδομάδες που προηγήθηκαν είχαν αρκετή μουσική αλλά ακόμα περισσότερες ταινίες για τις οποίες θα μου άρεσε να μιλήσω λιγάκι.
Δύο σπουδαίες ταινίες είδα κατά δύο συνεχόμενες δευτέρες στην κινηματογραφική λέσχη Πατρών. Η πρώτη και καλύτερη ήταν το "Ενωπίον Θεών και Ανθρώπων", μια γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ξαβιέ Μποβουά που διακρίθηκε στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Πρόκειται για ένα θρίλερ με θρησκευτικές αναφορές που εξιστορεί τον τρόπο που βιώνει τον εμφύλιο πόλεμο στην Αλγερία μια μικρή γαλλική μοναστηριακή κοινότητα. Πιεσμένοι μεταξύ εξτρεμιστών και κρατικών δυνάμεων οι μοναχοί βρίσκονται άντιμέτωποι με το δίλημμα του να φύγουν για να σώσουν τις ζωές τους ή να μείνουν και να ακολουθήσουν το καθήκον τους. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Εκείνο που μου άρεσε πιο πολύ και απόλαυσα στην ταινία ήταν η ανταπόκριση του κοινού. Η παρουσίαση της μοναστικής ζωής και των λειτουργικών καθηκόντων των μοναχών πιάνει μεγάλο μέρος της ταινίας και αντί να κουράσει το σε μεγάλο μέρος νεανικό κοινό, αντίθετα δημιούργησε μια κατανυκτική και συγκινητική θρησκευτική ατμόσφαιρα μέσα στην αίθουσα. Η ταινία μας εμφύσησε δύναμη πίστης και κατά ένα καθόλου περίεργο τρόπο ένιωσα περήφανος που ανήκω σε ένα λαό με έντονες θρησκευτικές παρακαταθήκες, παρά την εκκλησιαστική διαστρέβλωση που συμβαίνει. Εδώ και το τρέιλερ.



Η δεύτερη ταινία που είδαμε στη λέσχη την προηγούμενη Δευτέρα ήταν η καινούργια ταίνία του Steven Frears με τίτλο Damara Drewe. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα τι να περιμένω από την ταινία αλλά βγήκα και εγώ όπως όλοι οι πιο νέοι με ένα χαμόγελο ναααα. Αγγλικό χιούμορ και πολύ εύστοχο σενάριο όπου τίποτα δεν είναι περιττό. Καιρό είχαμε να γελάσουμε με μια κομεντί που σατυρίζει πολλά πράγμαρα όπως το τέλμα στις σχέσεις των μεσήλικών, το τι έχουν μέσα σους οι συγγραφείς, τη σχέση πόλης χωριού σε μια αναπτυγμένη χώρα του σήμερα, τις συνήθειες των νέων, τα κολλήματα των μεγάλων, και πολλά άλλα. Εκείνο πάντως που κατάλαβα αποσπώντας κατά κάποιον τρόπο μια απόκριση από μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές σε δικό μου θετικό σχόλιο ήταν ότι η ταινία δεν τους άρεσε. Στη μία περίπτωση η αιτιολογία του διπλανού μου κυρίου ήταν "αγγλικά φιλμ..." με πολύ σοβαρό ύφος και κανένα επιπλέον σχόλιο και στην άλλη που τύχαινε να είναι από γνωστό συγγραφέα ήταν "σου άρεσε, ε;" με χαμόγελο, δε λέω, αλλά με φανερά κριτικό απέναντι στην ταινία ύφος. Αυτοί οι μεγάλοι όταν βλέπουν βια (σιγά τη βία δλδ) την εξομοιώνουν με τα αμερικάνικα fiction films. Εδώ η βία συμβαίνει αναπάντεχα και αντί να σου προκαλέσει πόνο σου φέρνει γέλια. Δείτε την και θα καταλάβετε.



Είδα και άλλες ωραίες ταινίες όπως το Despicable Me, ένα animation film με πολύ πρωτότυπες ιδέες σκηνοθετικά αλλά με εύκολο σενάριο, κυρίως για μικρούς. Όχι ότι δεν το διασκέδασα βέβαια, κάθε άλλο, είναι γλυκήτατο εργάκι. Είδα επίσης το Leaves of Grass με τον Edward Norton σε διπλό ρόλο να παίζει δύο δίδυμα αδέρφια με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και ζωές. Αμερικανιά ανεξάρτητη υποτίθεται, κάτι σας road movie και αυτό με αναφορές στη σχέση πόλης χωριού. Εδώ και πάλι η βία έρχεται στα ξαφνικά από εκεί που δεν το περιμένεις αλλά σε αφήνει κόκκαλο. Απλά τελειώνει τα πράγματα γιατί δεν έχει πως αλλιώς να τα κατευθύνει. Μετριότατη ταινία, αμερικάνική είναι, δεν είναι τυχαίο. Όπως και αυτή με τον Clooney που εκτυλλίσεται στην Ιταλία και το μόνο που μου έχει αφήσει είναι το πρόσωπο (και όχι μόνο βέβαια) της Κλάρα, της συμπρωταγωνίστριάς του. Πως τη λένε τώρα αυτή την ταινία...
Α, ξέχασα και το Λόγο του Βασιλιά που παρά τις καταπληκτικές ερμηνείες μου φαίνεται too much ότι πάει για τόσα πολλά όσκαρ, όχι επειδή έχω σε μεγάλη υπόληψη το θεσμό αυτό αλλά επειδή η ταινία δεν είναι και τόσο big. Άσε που μου την σπάει ο εθνοπατριωτικός τρόπος που δεν παρουσιάζει (και καλά...) τον βασιλιά της Αγγλίας. Άκου εκεί, να ανακυρρήσει τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και να χαίρεται που το κάνει αυτό. Και μαζί του να χαίρονται και όλοι και ο λογοθεραπευτής του που κατά τα άλλα ήταν ευαίσθητος σε θέματα πολέμου. Κόλλησα, το ξέρω, αλλά δε μου βγαίνει από το μυαλό ότι αυτή η αντιπολεμική διάσταση έπρεπε να δειχτεί με κάποιον τρόπο. Τέσπα.

Το να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που να κάνεις είναι να βλέπεις μια δίάλεξη του καθηγητή Λιαντίνη για την αρχαία Σπάρτη και για το πόσο παρανοημένο είναι το σπαρτιάτικο πνεύμα σήμερα, δεν είναι και το πιο βατό πράγμα. Και όμως αυτό κάναμε χτες και το είδαμε και ολόκληρο. Οι αναλογίες αυτών των λόγων με την κατάσταση του σήμερα είναι πολλές. Έχω βαρεθεί, επίσης, όλους αυτούς τους ξένους ακαδημαϊκούς, πολιτικόύς, οικονομολόγους και διανοούμενους του μεταμοντερνισμού να προσπαθούν να ανακαλύψουν τη συνταγή του πως να σώσουμε τα τομάρια μας. Θέλω λίγο άφθαρτο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, τη σημασία του οποίου ποτέ δεν κατανόησα στο σχολείο.



Τέλος, και ένα δυό τραγουδάκια. Πρώτα το αγαπημένο αυτών των ημέρών από τον ολοκαίνουργιο δίσκο των White Lies. Δυναμικό και προσιτό british new wave rock για να ξεσκάς.



Και έπειτα ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της εφηβείας μου και το πιο πρόσφατο που κατάφερα να βρω σε άλλη έκδοση πέρα της tdk 90άρας που έχει κοπεί. Οι TV Personalities μάλιστα σήμερα εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Τύχαιο, μπα δε νομίζω. Περισσότερα τραγούδια next week. Ciao!

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Πορτ Πουρί

Γειά σας φίλοι μου! Τις τελευταίες μέρες μου ξανάρχεται επικίνδυνα η πολύ όρεξη για μουσική. Έχω πράμα λοιπόν σήμερα για σας.

Καταρχήν με τη μεγάλη αδυναμία των τελευταίων ημερών, τους νεουορκέζους Violens. Τους πρωτοάκουσα σε ένα blog που παρακολουθώ στη φετινή blogovision και μου κίνησαν αμέσως το ενδιαφέρον. Ο δίσκος τους με τίτλο Amoral κυκλοφόρησε προς το τέλος της χρονιάς και είναι, πως να το πούμε τώρα, συναρπαστικός. Τολμώ να πω ότι ένιωσα σχεδόν σαν την πρώτη φορά που άκουσα Lush στα 15 μου και 2 χρόνια αργότερα Raining Pleasure. Αυτοί οι τύποι είναι τολμηροί και απρόβλεπτοι, με όλη την έννοια της λέξης. Αρχίζουν σαν Smiths, συνεχίζουν σαν Prefab Sprout και τελειώνουν σαν Sonic Youth. Και όχι μόνο, θυμίζουν Byrds και ψυχεδελίζουν αγέρωχα στη μέση του τραγουδιού. Μιλάμε για κρυστάλλινη κιθαριστική ποπ χωρίς ταμπού. Αρχικά, πέρα από το single Acid Reign, κόλλησα με αυτό,



αλλά από χτες στριφογυρίζει στο κεφάλι μου όλη την ώρα το



Συνέχεια με την ευαίσθητη ψυχή του James Blake ο οποίος διασκευάζει υπέροχα το Limit to Your Love της Feist. Μια πετυχημένη μίξη dubstep και κλασικής soul.



Ο Cee-Lo Green είναι γνωστός ως η φωνή των Gnarls Barkley (I think I'm Crazy...) αλλά πλεόν απο πέρσι ειδικά ως και ένας σόλο soul funky διασκεδαστικός ερμηνευτής. Πέρα από το Fuck You (τίτλος ρε παιδί μου..) ξεχωρίζει η διασκευή του σε αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι των αμερικανών νεο-southerns Βand of Horses. Εδώ ένα ηλεκτρονικό remix που χαλάει λίγο τη διασκευή αλλά αξίζει για το video clip.



Οι Duran Duran έβγαλαν δίσκο. Οι κύριοι αυτοί είναι το πρώτο συγκρότημα που ταυτίστηκα μαζί τους όταν ήμουν μικρός. Η φήμη τους, οι φάτσες και οι αφίσες, το glam look, όλα αυτά που σε κάνουν και δε σε κάνουν να κατανοείς ότι σου αρέσει το rock 'n roll από 7 χρονών. Το ίδιο και με όλους τους ήρωες και ηρωίδες στη συνέχεια. Τι άλλο είναι εκτός από την εξιδανικευμένη σεξουαλική εικόνα του εαυτού σου; Αυτό δεν μπορείς να πεις ότι δε σου αρέσει. Εδώ όμως γράφω γι'αυτούς γιατί έχουν ένα ωραίο καινούριο τραγούδι.



Γυρνάμε λίγο στα παλαιότερα με τους Grant Lee Buffalo που δεν τους γνώρισα ποτέ (πέρα από το πασίγνωστο Fuzzy) αν και ήταν της εποχής μου (αμερικάνικο εναλλακτικό ροκ στα μέσα των 90s). Λίγες μέρες πριν άκουσα το υπέροχο Mocking birds με το κιθαριστικό ριφάκι που μοιάζει να έχει βγει μέσα από το Siamese Dream. Άκουσα και όλο το Mighty Joe Moon του 1994 και απόρησα με την αίσθηση του να ανακαλύπτεις έναν υπέροχο δίσκο με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, ενώ και τότε ήσουν εκεί μέσα στα πράγματα. Τότε όμως δεν υπήρχαν οι ευκολίες του σήμερα και να σου οι GLB που επανασυνδέονται για συναυλίες αυτές τις ημέρες ΤΟΥ 2011.



Τέλος, όπως μπορεί να ξέρετε ο John Barry έφυγε από τη ζωή προχτές σε ηλικία 77 χρονών. Ο καθένας μπορεί για πληροφοριακούς λόγους και μόνο να έχει ένα λόγο για τον John Barry και εγώ δεν είμαι από αυτούς. Όχι γιατί έχω ακούσει όλα τα soundtrack που έχει γραψει αλλά διότι έχω ακούσει ένα και το έχω αγαπήσει όσο λίγα πράγματα. Έχε γεια φίλε!