Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Various picks of the days

Καλή χρονιά! Μιας και ξανάπιασα το μπλογκ με αφορμή τη blogovision ας μοιραστώ μαζί σας μερικά ακούσματα που μου διέφυγαν μέσα στο 2010 και τα πρόλαβα μέσα στις γιορτές που (κλαψ..) τελειώνουν.

Πρώτα απ'όλα ας αναφερθούμε λιγάκι στον τύπο που λέγεται Trent Reznor, και δεν είναι άλλος από την ψυχή των Nine Inch Nails. Φέτος λοιπόν έγραψε μαζί με τον Atticus Ross το soundtrack για την ταινία The Social Network, που αναφέρεται στην ιστορία του Facebook. Η ταινία είναι βέβαια καλή, όχι όμως και για ταινία της χρονιάς που την έχει το Uncut. Η μουσική όμως ξεχωρίζει πραγματικά. Αν δεν την πιάσετε βλέποντας την ταινία, (που δύσκολα θα γίνει αυτό) τότε ακούστε την και μόνη της. Λειτουργεί μια χαρά, ατμοσφαιρική και σκοτεινή, μελωδική και απαλή, 90s electro rock χωρίς φανφαροπαραγωγή. Ότι κάνει και ο Brian Eno στο νέο του minimal πόνημα, αυτό κάνει και ο Reznor εδώ. Βασικά και αγαπητά πράγματα με αξία και ενδιαφέρον μέσα στο χρόνο. Α, και είναι η πρώτη φορά που ακούω ένα δίσκο του ολόκληρο χωρίς να αναθεματίσω και να λυπηθώ τα λυκειακά χαρτζηλίκια στο Encore στην Ερμού (της Πάτρας) και τα φοιτητικά μειωμένα στο Ζαχαρία.



Έπειτα, υπάρχουν οι Duke and the King για να μας θυμίσουν τι σημαίνει γαμάτη soul country μουσική με άμεση αναφορά σε Smokey Robinson. Από τους δίσκους της χρονιάς του Uncut.



Στο pure country rock υπάρχει ο Jamey Johnson και δε μπορώ καν να σκεφτώ αν υπάρχει άλλος που να γράφει τόσο όμορφες μπαλάντες στο είδος του. Από τον τελευταίο του δίσκο, η μαγεία της steel κιθάρας.



Οι Stereolab έκαναν πάλι το θαύμα τους. Έγραψαν το πιο αιθέριο και περιπετειώδες ίσως τραγούδι τους, και μου ακούγονται για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια ουσιαστικοί(από το τότε άγγιγμα της κιθαριστικής μαγείας που είχαν στο Refried Ectoplasm και το French Disco,[κάτι παθαίνω όταν το λέω, γράφω, ακούω αυτό τον τίτλο]) .



Για τον Kanye West, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Για το νέο του δίσκο, νομίζω ότι πρόκειται για έναν από τους πλέον ροκ δίσκους της χρονιάς. Παρότι ανήκει στην κατηγορία hip hop και ακούγεται ως τέτοιος, θεματικά και στιχουργικά είναι ένας sex, drugs and ...hip 'n roll δίσκος. Α, και το ριφάκι του Power παρμένο από το 21st Century Schizoid Man των King Krimson πίσω στα 1970 απλά γαμάει. Γι΄αυτό ανtί του υποφαινόμενου πάρτε το original.



Τέλος,πριν λίγο στην εκπομπή ενός συμπαραγωγού και φίλου άκουσα τη διασκευή του Bruce στο Talk to Me του Southside Johnny που υπάρχει στη φρέσκια διπλή cd συλλογή του Springsteen με τίτλο The Promise. Μη μου ζητάτε περισσότερα, δεν είμαι Springsteenολόγος αλλά το κομμάτι με έπιασε πολύ.



Αν πιάσω και πόσα τραγούδια ξεχώρισα στην blogovision τότε το ποστ θα παρατραβήξει οπότε ας μπει μια τελεία εδώ.

1 σχόλιο:

  1. Δεν ξέρω ορισμένα κομμάτια με άφησαν αδιάφορο εντελώς. Ειδικά αυτά της country δε μου άρεσαν (όπως και το ανάλογο δικό μας δημοτικό τραγούδι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή