Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Γιάννης Αγγελάκας 26/1 Ακτή Δυμαίων

Πριν από λίγο γύρισα από τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα μαζί με δύο άλλους μουσικούς και φίλους του και είμαι κάπως συγκινημένος. Αλλά και ξαφνιασμένος γιατί δεν περίμενα να πέρναγα τόσο καλά. Πήγα απλά για να δω από κοντά τον Αγγελάκα του οποίου τα τραγούδια με τις Τρύπες και εγώ έχω αγαπήσει πολύ, αλλά εκείνα που έγραψε κατόπιν αγνοούσα. Περίμενα σήμερα κατά κάποιον τρόπο την τελική κρίση για τον αν αξίζει τον κόπο. Και πραγματικά άξιζε και παράξιζε και τώρα μπορώ να ακούσω τα σόλο του Αγγελάκα αλλά και του Θανάση Παπακωνσταντίνου που κάπως μου έκανε έως σήμερα.
Εκτός αυτού, συγκινήθηκα γιατί θυμήθηκα πολλά από τα παλιά, από εκείνα που έζησα έφηβος στο Drum στην Ερμού, από τις παρεϊστικες στιγμές με τους παλιούς φίλους (εκ των οποίων ο ένας ευτυχώς βρισκόταν δίπλα μου σήμερα), από τα ροκ πάρτυ με το Δε χωράς πουθενά. Αλλά και απο εκείνα που δεν έζησα, που δεν είδα ποτέ ζωντανά τις Τρύπες, που τις ψιλοξέχασα στην πορεία, που δεν κρατάω την πίστη που σήμερα ο Αγγελάκας με έπεισε ότι έχει, που δεν βγάζω τα σώψυχα΄μου κι εγώ με τις άπειρες λέξεις που κρύβονται στα συρτάρια και τα πατάρια, που νιώθω να με συνεπάίρνει ο καθημερινός προβληματισμός της επιβίωσης χωρίς να πω ένα ΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ και να τα σπάσω όλα.
Το μπακλαμαδάκι του Σαδίκη (των Εν Πλω) με έπειθε όλο και πιο πολύ ώσπου το λάτρεψα αυτό όπως και τον ίδιο το μουσικό που το έπαιζε που και που όρθιος και χτυπιόταν λες και ήταν ηλεκτρική κιθάρα. Ωραία φάτσα ο τύπος. Τον τρίτο της παρέας που έπαιζε κιθάρα δεν τον είδα καθόλου γιατί καθόταν συνεχώς όπως και οι υπόλοιποι κατά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας. Ευτυχώς η ξενέρα γι'αυτό έφυγε με την ώρα.
Το κοινό γούσταρε και μάλλον έτσι γίνεται πάντα. Πιο πολύ όμως γούσταρε η ίδια η μπάντα. Και τους ευχαριστούμε.
Ο Αγγελάκας και οι φίλοι του γράφουν παραδοσιακή μουσική με νέο τρόπο. Είναι μαζί μεταμοντέρνοι και παραδοσιακοί. Κουρελιάρηδες που εκθέτουν τα σκισήματα των χρόνων όχι με νοσταλγική περηφάνεια αλλά με δημιουργική αγωνία. Ο Αγγελάκας κοιτάει ακόμα στο παρόν και παρουσιάζει τις Τρύπες σοφά με αγάπη και χωρίς κόλλημα. Πάω στοίχημα ότι τώρα γουστάρει περισσότερο από τότε. Εκείνο που μου μένει πιο πολύ είναι ο ταξιδιάρικος και ατμοσφαιρικός, αστραφτερός, που μου μιλάει με μαγεία και σοφία του παρελθόντος ήχος του ηλεκτρικού μπαγλαμά να συνοδεύει την κιθάρα. Όλοι οι κατεστραμμένοι ροκ σταρ του εξωτερικού δε θα καταλάβουν ποτέ. Απλά μου πέρασε η αλλόκοτη σκέψη ότι ο Cobain αν δεν ήταν σκατοαμερικανάκι θα γιατρευόταν με μια τέτοια συναυλία. Αυτά.

Update: Ώρα προχωρημένη που είναι και ακούω you tube πέρασα από Γιάννη, Θανάση και τώρα έχω κολλήσει με Ψαραντώνη. Αυτός μάλλον είναι ο πνευματικός και μουσικός πατέρας όλων των νεοπαραδοσιακών. Πραγματικά Θεός, μια βιβλική φιγούρα στο παγκόσμιο τραγούδι.

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Επιροές των ημερών

Γεια σας, πως είστε, και εγώ πολύ καλά παρά τον πόλεμο που γίνεται. Χτες είδα το "Χώρα Προέλευσης" του Τζουμέρκα αλλά μετά από όχι και τόσο σκέψη (περισσότερο άφησα εντελώς ελεύθερο τον εαυτό μου να δει τις συναισθηματικές συνέπειες μια μέρα μετά) αποφάσισα ότι δε μου άρεσε. Οι ηθοποιοί καταπληκτικοί ως επί το πλείστον, η σκηνοθεσία φοβερή, με πολλά πλάνα και αφηγήσεις αλλά το σενάριο και η πλοκή μπερδεμένα, βεβιασμένα και υπερβολικά. Σε βαθμό να με πιάσει πόνος στην καρδιά και να κοιμάμαι με θλίψη. Σας διαβεβαιώ ότι είμαι ιδιαίτερα ανοιχτός στις σκληρές ταινίες όπως και στην σκληρή μουσική. Όμως κάτι με χάλασε και σε αυτό συμφωνήσαμε με πολλούς μετά το τέλος της προβολής στην κινηματογραφική λέσχη Πάτρας χτες.
Ο σκηνοθέτης , που ήταν χτες παρών και έκανε μια σύντομη παρουσίαση, γλυκύτατος και ειλικρινής στο παρουσιαστικό, μαντεύω ότι θέλει να αφηγηθεί την ιστορία της Ελλάδας απο την σκοπιά του αθηναίου αντιεξουσιαστή. Και όπως οι επαναστάσεις των αντιεξουσιαστών πέφτουν στο κενό έτσι και το νόημα της ταινίας (που σίγουρα θέλει να μας μεταδώσει ο Τζουμέρκας) είναι ανυπόστατο,ανολοκλήρωτο,μισό. Αυτό βέβαια συμβαδίζει με την πολιτικό τέλμα ολόκληρης της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς. Και αν κάτι με στεναχώρησε επιπλέον είναι ότι η ταινία με έπεισε ακόμα περισσότερο γι'αυτό το αδιέξοδο. Χρειαζόμαστε πιο εμπεριστατωμένες αφηγήσεις και νομίζω ότι ο σκηνοθέτης μπορεί στο μέλλον να μας τις δώσει. Είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και έχει μεγάλες βλέψεις. Κρατάω αυτό και το soundtrack των drog_A_tek. Δυστυχώς δεν βρίσκω στο tube το "in no sense".

Απο άλλα τραγούδια την τελευταία εβδομάδα ξεχωρίζω τους Foster the People με το όμορφό αυτό ποπάκι που είχα ακούσει στην Αναστασίου του best radio χωρίς να προλάβω τον τίτλο. Μετά από άκαρπα ψαξίματα με pump kicks, pumb kids, but kits και άλλα τέτοια γραφικά στο google, με έβγαλε από την απογοήτευση μια φίλη από το σταθμό.



Στα χνάρια των Black Keys και οι Black Angels με περισσότερο τριπαρισμένη διάθεση. Για αρχή ξεχωρίζω το παρακάτω αλλά ο δίσκος τους με Phosphene Dream έχει πολύ ζουμί που θα ανακαλύπτω σιγά σιγά. Και με έναν μπόσικο τραγουδιστή που θυμίζει Jim Morrison μεταξύ άλλων.



Οι Keep Shelley in Athens τριγυρνάνε απο μπλογκ σε μπλογκ και όχι αδίκως. Μια από τις ελληνικές υπερηφάνιες στο εξωτερικό. Αιθέριοι, groovy και μεσογειακοί μαζί. Έχουν και δικό τους μπλογκ.



Από τη νέα συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου εκτός από κάποια παλαιά αριστουργήματα (Tim Buckley, Billy McKenzie) και κάποιες αντιπροσωπευτικές νέες διεθνείς αναφορές (The National, Belle and Sebastian) ξεχωρίζω αυτό το ερεθιστικό electrokraut garagακι.



Ακούστε και τη νέα ιέρεια του goth. Καθόλου άσχημα για ένα τόσο δύσκολο αισθητικό προίόν. Τι λέω, η κοπέλα είναι ειλικρινέστατη, και μόνο η φωνή της αρκεί να σε πείσει.



Μόλις πριν λίγο έμαθα για τον αιφνίδιο θάνατο της Trish Keenan, τραγουδίστριας των Broadcast, ενός από τα πιο αγαπημένα μου group πριν από δέκα και χρόνια. Θυμάμαι τους είχα γνωρίσει από ένα μεταμεσονύχτιο αναγνωριστικό live στο MTV και από τότε άλλαξε λιγάκι η ζωή μου. Μα τι κρίμα όσο τα ξανασκέφτομαι, τόσο τρυφερή παρουσία να φύγει τόσο νέα. Αντίο γλύκα...



Τέλος την Κύριακή στην Πάτρα ο Tricky. Δεν τον πολυγουστάρω αλλά και αυτός κάποτε με έκανε να τρίβω τα αυτιά μου και να αναρωτιέμαι σε πόσο μεγαλύτερα ύψη μπορεί να ανέβει η ροκ μουσική.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Various picks of the days

Καλή χρονιά! Μιας και ξανάπιασα το μπλογκ με αφορμή τη blogovision ας μοιραστώ μαζί σας μερικά ακούσματα που μου διέφυγαν μέσα στο 2010 και τα πρόλαβα μέσα στις γιορτές που (κλαψ..) τελειώνουν.

Πρώτα απ'όλα ας αναφερθούμε λιγάκι στον τύπο που λέγεται Trent Reznor, και δεν είναι άλλος από την ψυχή των Nine Inch Nails. Φέτος λοιπόν έγραψε μαζί με τον Atticus Ross το soundtrack για την ταινία The Social Network, που αναφέρεται στην ιστορία του Facebook. Η ταινία είναι βέβαια καλή, όχι όμως και για ταινία της χρονιάς που την έχει το Uncut. Η μουσική όμως ξεχωρίζει πραγματικά. Αν δεν την πιάσετε βλέποντας την ταινία, (που δύσκολα θα γίνει αυτό) τότε ακούστε την και μόνη της. Λειτουργεί μια χαρά, ατμοσφαιρική και σκοτεινή, μελωδική και απαλή, 90s electro rock χωρίς φανφαροπαραγωγή. Ότι κάνει και ο Brian Eno στο νέο του minimal πόνημα, αυτό κάνει και ο Reznor εδώ. Βασικά και αγαπητά πράγματα με αξία και ενδιαφέρον μέσα στο χρόνο. Α, και είναι η πρώτη φορά που ακούω ένα δίσκο του ολόκληρο χωρίς να αναθεματίσω και να λυπηθώ τα λυκειακά χαρτζηλίκια στο Encore στην Ερμού (της Πάτρας) και τα φοιτητικά μειωμένα στο Ζαχαρία.



Έπειτα, υπάρχουν οι Duke and the King για να μας θυμίσουν τι σημαίνει γαμάτη soul country μουσική με άμεση αναφορά σε Smokey Robinson. Από τους δίσκους της χρονιάς του Uncut.



Στο pure country rock υπάρχει ο Jamey Johnson και δε μπορώ καν να σκεφτώ αν υπάρχει άλλος που να γράφει τόσο όμορφες μπαλάντες στο είδος του. Από τον τελευταίο του δίσκο, η μαγεία της steel κιθάρας.



Οι Stereolab έκαναν πάλι το θαύμα τους. Έγραψαν το πιο αιθέριο και περιπετειώδες ίσως τραγούδι τους, και μου ακούγονται για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια ουσιαστικοί(από το τότε άγγιγμα της κιθαριστικής μαγείας που είχαν στο Refried Ectoplasm και το French Disco,[κάτι παθαίνω όταν το λέω, γράφω, ακούω αυτό τον τίτλο]) .



Για τον Kanye West, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Για το νέο του δίσκο, νομίζω ότι πρόκειται για έναν από τους πλέον ροκ δίσκους της χρονιάς. Παρότι ανήκει στην κατηγορία hip hop και ακούγεται ως τέτοιος, θεματικά και στιχουργικά είναι ένας sex, drugs and ...hip 'n roll δίσκος. Α, και το ριφάκι του Power παρμένο από το 21st Century Schizoid Man των King Krimson πίσω στα 1970 απλά γαμάει. Γι΄αυτό ανtί του υποφαινόμενου πάρτε το original.



Τέλος,πριν λίγο στην εκπομπή ενός συμπαραγωγού και φίλου άκουσα τη διασκευή του Bruce στο Talk to Me του Southside Johnny που υπάρχει στη φρέσκια διπλή cd συλλογή του Springsteen με τίτλο The Promise. Μη μου ζητάτε περισσότερα, δεν είμαι Springsteenολόγος αλλά το κομμάτι με έπιασε πολύ.



Αν πιάσω και πόσα τραγούδια ξεχώρισα στην blogovision τότε το ποστ θα παρατραβήξει οπότε ας μπει μια τελεία εδώ.