Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Blogovision 2011 - Τα αποτελέσματα!

Βγήκαν τα αποτελέσματα της φετινής blogovision, του θεσμού που μονοπωλεί αυτό το Blog και πολλά άλλα κάθε Δεκέμβριο. Τα αναλυτικά αποτελέσματα, μπορείτε να τα δείτε στο blog του gone4sure που εμπνεύστηκε την όλη φάση (η οποία έχει διευρυνθεί και για αυτό μιλάμε για θεσμό).

01. PJ Harvey “Let England Shake”

02. Bon Iver “Bon Iver”

03. John Maus “We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves”

04. Radiohead “King Of Limbs"

05. EMA “Past Life Martyr Saints”

06. Florence & The Machine “Ceremonials”

07. Girls “Father Son Holy Ghost”

08. James Blake “James Blake”

09. Danger Mouse & Daniele Lupi “Rome”

10. M83 “Hurry Up We’re Dreaming"

11. Tom Waits “Bad As Me"

12. Weeknd “House Of Balloons”

13. Wild Beasts “Smother”

14. Nicolas Jaar “Space Is Only Noise”

15. Tori Amos “Night Of Hunters”

16. Anna Calvi “Anna Calvi”

17. Washed Out “Within And Without”

18. Cults “Cults”

19. Adele “21″

20. Dirty Beaches “Badlands”

Αυτό ήταν, ΤΕΛΟΣ, έπαθα Overdose μουσικής. Μια εβδομάδα off στο Παρίσι δε θα με χαλάσει βέβαια... Επειδή λοιπόν βιάζομαι να την κάνω κατά κει, στέλνω πολλά ευχαριστώ σε όσους διάβασαν αυτό το blog και καλές γιορτές! Αφιερωμένο...







Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

NO. 1 THE GO! TEAM - ROLLING BLACKOUTS

NO. 1 THE GO! TEAM – ROLLING BLACKOUTS



Φτάνουμε έτσι στο τέλος της φετινής μαραθώνιας blogovision με πάνω από 150 bloggers από την ημεδαπή να ψηφίζουν τα αγαπημένα τους albums για το 2011. Και φέτος το ευχαριστήθηκα τα μέγιστα και μπορώ να πω ότι από την στιγμή που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του διαγωνισμού νωρίς το Νοέμβριο, ζω στον αστερισμό της blogovision. Τι λέω τώρα, τολμώ να πω ότι από την αρχή της χρονιάς ακούω μουσική με απώτερο σκοπό να φτιάξω αυτή την καταραμένη λίστα. Ψυχαναγκαστικό, το παραδέχομαι αλλά και αποζημιωτικό όταν φτάσει η ώρα της κρίσης.
Αυτή η ώρα λοιπόν φέτος μου έδειξε ότι τους δίσκους που επιλέγεις να κατεβάσεις, να ακούσεις, να επενδύσεις, πρέπει να τους εμπιστεύεσαι, να μην τους πετάς με μια πρώτη μέτρια ακρόαση. Ταυτόχρονα μου έδειξε ότι δεν αξίζει να κουράζεις ένα άκουσμα που δε σου πηγαίνει επειδή αρέσει σε πολλούς άλλους. Και ότι όσο περισσότερο δεν έχεις αγαπήσει τη λίστα σου και δε σε αντιπροσωπεύει τόσο περισσότερη μοναξιά θα νιώθεις.
Έτσι κι εγώ φέτος αν έπρεπε να κάνω αλλαγές στην εικοσάδα μου, αυτές θα ήταν ελάχιστες, ακόμα και μετά την ακρόαση τόσων πολλών μουσικών από τους blogovisioners. Ίσως άξιζε μια θέση στο The Whole Love των Wilco, ενώ ο Kurt Vile δε με άφησε αδιάφορο. Επίσης εντυπωσιακός ο Cass McCombs και ιδιαίτερα το τραγούδι The County Line. Υπάρχουν βέβαια δίσκοι που θα ήθελα να ακούσω ολόκληρους και ίσως μου άλλαζαν τη γνώμη όπως αυτοί των Still Corners, των Yuck, των Liturgy, του The Boy, που με απογοήτευσε πέρσι και δεν του έδωσα σημασία φέτος. Πολύ δύσκολα όμως θα άλλαζε η κορυφή μου που αποτελεί τον καλύτερο δίσκο που έχω ακούσει από την εποχή του ντεμπούτου των Fleet Foxes.
Στις απογοητεύσεις τώρα (οκ, αυτά έπρεπε να γραφτούν πριν την έναρξη του παιχνιδιού αλλά τώρα έχω το χρόνο), οι κύριοι για τους οποίους μόλις έγινε λόγος με απογοήτευσαν πολύ. Επίσης, αν και όχι κακό το Skying των Horrors, ήταν χλιαρό και με ενόχλησε η τόσο μεγάλη σημασία που του δόθηκε, ενώ οι Wild Beasts με αποκοίμισαν χωρίς να μου προσφέρουν μια αξιόλογη μελωδία. Τέλος, όλη η σειρά της νέας dubstep μπαλάντας και τα συναφή (the Weeknd, James Blake, Nicolas Jaar, Jamie Woon) με άφησε ως επί το πλείστον αδιάφορο, ενώ κάτι EMA, Bon Iver, Cults, John Maus, Rapture ενώ μου αρέσουν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο λατρεία (τα θέλει τώρα ο κώλος μου).
Να ευχαριστήσω το ταίρι μου που επιμελήθηκε της φανταστικής αφίσας που συνόδευσε τα φετινά (και τα περσινά και τα προπέρσινα και ακόμα πιο πίσω) καλύτερα της χρονιάς. Να την ευχαριστήσω επίσης που είναι ο πρώτος σύντροφος στα προσωπικά μου ακούσματα και ο αποφασιστικότερος κριτής τους και να της πω ότι όσο υπάρχουν μουσικές καλές θα τις ακούμε μαζί. Όπως αυτές των The Go! Team που τις λατρέψαμε και οι δύο. Χρόνια πολλά σε όλους και καλά να μας μπει η νέα χρονιά!



NO. 1 THE GO! TEAM – ROLLING BLACKOUTS
NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD
ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Να τη και η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.



Τσιμπήστε το εδώ

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD

NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD



Δεν περίμενα πλέον από τους Trail of Dead να βγάλουν τέτοια δισκάρα. Οκ, το The Century of Self πριν 2 χρόνια ήταν αξιόλογο αλλά όχι και αξιομνημόνευτο. Είχα μείνει λοιπόν να παρακολουθώ τις δουλειές τους λόγω της αγάπης μου για τον ασυμβίβαστο ήχο και για αυτό που αντιπροσωπεύουν, το γεμάτο ενέργεια και περιπέτεια ALTERNATIVE ROCK τους (με κεφαλαία παρακαλώ). Οι μνήμες εξάλλου του Source, Tags and Codes του 2002 είχαν ξεθωριάσει και το μόνο που έμενε ήταν τα live στο youtube και η εκ των πολύ υστέρων μετάνοιά μου που δεν έκανα τον κόπο να πάω να τους δω στην Αθήνα στα τέλη του 2006.
Αυτοί όμως επιστρέφουν με έναν δίσκο οδοστρωτήρα, τολμώ να πω καλύτερο από το Source, tags and codes τουλάχιστον στο να σε κρατάει κατά ολόκληρη τη διάρκειά του αναστατωμένο, πωρωμένο, με κάποια διαλλείματα για να χαλαρώνει η ένταση και ύστερα πάλι να σε πετάει στο διαστημικό του σύμπαν. Η ιδανική μίξη alternative και progressive rock ήχου.
Το Tao of the Dead έχει όλα τα γνώριμα στοιχεία που συναντά κανείς και στους υπόλοιπους δίσκους των Trail of Dead. Ξεκινά με μια σύντομη επική instrumental εισαγωγή για να σε μπάσει στην uptempo διάθεση του Pure Radio Cosplay. Συνεχίζει με την υπεροκιά του Summer of all Dead Souls, που είναι και το πιο ραδιοφωνικό (όχι όμως και λιγότερο θορυβώδες) άκουσμα του δίσκου. Στη συνέχεια όμως, οι τόνοι πέφτουν και ανεβοκατεβαίνουν μέσα από σύντομες συνθέσεις που δεν κουράζουν αλλά μεγαλώνουν την αγωνία για εκείνο που πρόκειται να ακολουθήσει λίγο πριν το τέλος. Εκεί πρώτα συναντάμε την πωρωτική φωνή του Jason Reece (του δεύτερου τραγουδιστή που θυμίζει Ian McKay και είναι η αγαπημένη μου punk φωνή, ελλείψει εκείνης του τελευταίου) στο Weigh of the Sun και έπειτα τον space rock ύμνο που λέγεται Somewhere over the double rainbow. Η έκπληξη όμως βρίσκεται στο τέλος μιας και σαν μπαλαντέρ οι Trail of Dead μας ξετυλίγουν το έπος Strange News from another planet. Δοσμένο σε πέντε μέρη που εναλλάσσονται αλυσιδωτά μεταξύ τους και με το κύριο μέρος (αλλά και με μέρη από κομμάτια του υπόλοιπου δίσκου) να επανέρχεται στο προσκήνιο προς το τέλος, αποτελεί την επιτομή του ήχου του συγκροτήματος και την κορυφαία σύνθεσή τους μέχρι σήμερα.
Στο Tao of the Dead συνολικά, οι λάτρεις της larger than life ροκ αντίληψης και κουλτούρας θα βρουν σπίτι να ξαποστάσουν από το αγωνιώδες τους ταξίδι. Οι υπόλοιποι, με προσοχή…



ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Έτοιμη και η εκπομπή με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς! Άυριο η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους.



Τσιμπήστε το εδώ

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

NO. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE

NO. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE



Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για αυτό το album και εγώ θα πω μόνο πως νιώθω ακούγοντάς το. Νιώθω συγκίνηση, νιώθω παγωμάρα, νιώθω θαλπωρή. Νιώθω ότι υπάρχουν πράγματα που έχουν ακόμα μεγάλη αξία στη ζωή, όπως ας πούμε η μεγάλη μουσική και η έμπνευση ενός ανθρώπου. Οι στίχοι σε αυτό τον concept δίσκο προφέρονται με τέτοια λανθάνουσα θεατρικότητα, περισσότερο με τέτοια αφηγηματική μεταφορά στην κόλαση του πολέμου που τον κάνουν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ή στο χυλό καλύτερα του σύγχρονου ροκ (ή indie για να το πούμε πιο στοχευμένα) ναρκισσισμού. Το Let England Shake είναι ο μοναδικός δίσκος φέτος που με έκανε να κλάψω. Είναι ο δίσκος που όταν το βάζω στο αυτοκίνητο με ρωτάνε όλοι τι ακούμε και θα ήταν αναμφισβήτητα Νο. 1 αν δεν παρενέβαιναν στη μέση (ή καλύτερα στην αρχή της χρονιάς, πλάκα πλάκα οι 4 καλύτεροί μου δίσκοι κυκλοφόρησαν όλοι στο πρώτο τρίμηνο του 2011 και μάλιστα τους άκουσα και τους 4 μέσα σε μια εβδομάδα) κάποιες μεγάλες αδυναμίες.



NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Πραγματοποιήθηκαν και οι δύο εκπομπές στο mojoradio με τα καλύτερα τραγούδια και albums από τον Ruby για φέτος. Επειδή ο Ruby αναγνωρίζει την βαρύτητα της άποψής του και προς αποφυγήν σαφούς επηρεασμού της κοινής γνώμης της blogovision, οι εκπομπές θα ανέβουν στο blog μετά το πέρας του διαγωνισμού. Αμί, τι νομίζατε...

NO. 4 ANNA CALVI – ANNA CALVI

NO. 4 ANNA CALVI – ANNA CALVI



Απροσδιόριστα sexy γι’αυτό και όμορφη. Κόκκινη και βραδινή, βελούδινη και αιχμηρή όπως οι υγρές blues κιθάρες της. Με σταθερή οπερετική φωνή που ξεδιψά το ξερό εσωτερικό μας είναι από το μοναδικό μουσικό μελωδικό όργανο που κουβαλάμε. Και από τραγούδια τόσο γεμάτο που ακούγεται ολόκληρο σαν να κατεβάζεις ένα παρατεταμένο, γλυκό, παγωμένο σφηνάκι, χωρίς τον κίνδυνο να λιγωθείς.
Ψιθυριστές μελωδίες που οδηγούν σε δραματικές κορυφώσεις, ερημικά κιθαριστικά τοπία που δίνουν τη θέση τους σε μια πληθωρική δραματικότητα, θεατρική απεικόνιση των μοναχικών συναισθημάτων που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ της άνευ όρων παράδοσης στο μοναχικό αλλά βασανιστικό βασίλειο του προσωπικού δαίμονα, και της απελευθέρωσης από αυτό. Αντιθέσεις εντέλει που βρίσκουν ανταπόκριση στον ακροατή που αναζητά το μυστήριο, διψά για το διφορούμενο, αναγνωρίζει την ομορφιά στο απροσδιόριστο της ύπαρξης.



NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους. Οι εκπομπές θα φορτωθούν στο blog σε λίγες μέρες για να μπορείτε να τις ακούσετε.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’

NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’



O Ραφαήλ είναι μάστορας στη σύγχρονη παλιομοδίτικη σόουλ. Εννοώντας κλασική σόουλ. Κάπου πολύ εύστοχα διάβασα μάλιστα ότι ο Ραφαήλ ξέρει να ξεχωρίζει τη διαφορά μεταξύ του ρετρό και του κλασικού. Ωστόσο, επειδή εκτός από πολυοργανίστας και τραγουδιστής είναι και έμπειρος παραγωγός, το να κατατάξουμε το Stone Rollin’ στην κλασική σόουλ και μόνο θα είναι ανακριβές μιας και οι γκρουβάτες πινελιές στον ήχο το κάνουν να δονείται στους σημερινούς ρυθμούς του r ‘n b. Άξιος λοιπόν συνεχιστής ενός ήχου που έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια.
Κατά τα άλλα ο νεαρός Stevie Wonder ζει και βασιλεύει στα πιο ποπ κομμάτια του δίσκου σαν το Just Don’t και Movin Down the Line, η hard funky soul των 70s επιστρατεύεται στα Stone Rollin’, Heart Attack μαζί με μια αρχοντική r ‘n b προσέγγιση που αναμιγνύεται στα Good Man. Όχι ότι δε θα ακούσεις μέσα δω και swing στο Day Dreams, gospels στο Go to Hell (ίσως το καλύτερο track του δίσκου), rock ‘n roll αλά Ray Charles στο Radio και πάει λέγοντας. Όλα τους αρχετυπικά κομμάτια ενός μουσικού είδους με μεγάλη ιστορία, παρόν και μέλλον απ’ότι φαίνεται. Ένα album που πρέπει να έχεις μαζί σου ανά πάσα στιγμή για να σου φτιάχνει τη διάθεση ή να φτιάχνει εκείνη των άλλων.



NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.

NO. 6 MASTODON - THE HUNTER

NO. 6 MASTODON - THE HUNTER



Με καθυστέρηση και χωρίς πολύ χρόνο διαθέσιμο σήμερα, για τους κύριους αυτούς έχω γράψει πολλάκις στο blog. Αλλά και για αυτό τον δίσκο δες εδώ. Μουσική απέριττη, ώριμη metal ματιά σε έναν φανταστικό κόσμο που γίνεται κατά τα άλλα τόσο προσιτός από αυτό το γκρουπ. Ένα γκρουπ που ξέρει να αυξομειώνει την ένταση, να ανεβοκατεβάζει την ταχύτητα, να τροχίζει αλλά και να λειαίνει την αιχμηρότητα των κιθάρων, να εξωθείται μα και να αποκόβεται από την φωνητική επιθετικότητα.
Στο The Hunter Οι συνθέσεις είναι σύντομες, υπάρχουν ρεφραίν (και διαβάζω από δω και από κει ότι οι Mastodon έγιναν πιο...ποπ, Θέε μου, τι άλλο θα ακούσουμε), το συναίσθημα βγαίνει στην επιφάνεια. Το The Hunter είναι το Leviathan και το Crack the Skye μαζί, άρα είναι μια περίληψη του τι είναι οι Mastodon.Μια μπάντα που ξέρει να παίζει heavy metal χωρίς κανένα κόλλημα. Σε λίγη ώρα ακολουθεί το ΝΟ. 5!



ΝO. 7 FUCKED UP - DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE

NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE



Στους Fucked up μου άρεσε εξαρχής το όνομά τους και ο τίτλος του προηγούμενου δίσκου τους «The Chemistry of Common Life» που τον έχω συνδέσει με τα Δεκεμβριανά του 2008. Εκείνος ο δίσκος είχε μεν κάποια εντυπωσιακά τραγούδια αλλά ήταν χαοτικός, άνισος και με μεγάλα τραγούδια σε διάρκεια σε σχέση με αυτό που ήθελε να πει η μπάντα. Και το τι ήθελε να πει φαίνεται στο David Comes to Life, ένα δίσκο με σαφώς συντομότερα killer tracks στην σειρά που σε βάζουν σε ένα κλίμα ευφορίας ώστε να γίνεσαι ένα μαζί του.
Βασικό προσόν λοιπόν του David Comes to Life είναι η ροή του, ή σε συνεπαίρνει ή σε κουράζει. Αν συμβεί το πρώτο, δύσκολα το βγάζεις από τα ηχεία σου χωρίς να έχεις νιώσει μια εμπειρία απόδρασης από τη γύρω σου πραγματικότητα. Διασκέδαση, εκτόνωση, γοητευτικές και ταξιδιάρικες indie κιθαριστικές μελωδίες που συνοδεύουν την καθαρά hardcore punk τραγουδοποιία του Damian Abraham, του ευτραφούς μπροστάρη της μπάντας. Είναι σαν ο Pete Townshend να συναντά τον Tom Araya (Slayer) για να παίξουν διασκευές σε τραγούδια των Dandy Warhols. Όχι το ευκολότερο άκουσμα για τους περισσότερους αλλά σίγουρα εθιστικό σε εκείνους που αναζητούν διασκέδαση, πώρωση και μελωδία συγχρόνως.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα 18 τραγούδια κουράζουν αλλά μέχρι τη μέση τουλάχιστον ο δίσκος είναι ακαταμάχητος. Θα μπορούσε να είναι χαμηλότερα στη λίστα αλλά το ειδικό βάρος τραγουδιών σαν τα Queen of Hearts, Under My Nose, Ship of Fools και Running on Nothing, που ξέρω ότι θα ακούω και τα επόμενα χρόνια σαν ροκ anthems της χρονιάς που τελειώνει, του δίνουν αυτή τη θέση. A, και το video clip του Queen of Hearts παρακάτω γαμάει...



NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG

NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG



Είναι πολύ ψηλά θα πείτε ίσως. Αλλά για δείξτε μου μια μπάντα που να έπαιξε τόσο sexy rock n’ roll φέτος. Kαι μη μου πείτε για τους Kills, εδώ μιλάμε για τέσσερα τον αριθμό riot girls, που αν και ώριμα πλέον κορίτσια (πρέπει όλες τους να είναι > 30, μη σου πω 40) παίζουν διαβολεμένο, ορεξάτο και ασυμβίβαστο ροκ. Πολύχρωμο όπως το εξώφυλλο, εξωστρεφές μα και ψυχεδελικό, απλώνει τα πλοκάμια του και σε βάζει στο διονυσιακό του κλίμα.
Είναι και η ιστορία ωραία, τέσσερα κορίτσια προερχόμενα από σπουδαίες αμερικάνικες κιθαριστικές μπάντες των 90s και 00s συνενώνονται για να φτιάξουν μια σουπερ μπάντα στο είδος της. Με τις Helium ειδικά πραγματικά έχυνα στο παρελθόν (όχι ότι τώρα δεν το κάνω αλλά υπάρχουν πια οι Wild Flag).
Όσον αφορά τα τραγούδια, έχουμε το υπέροχο χιτάκι Romance, το γοητευτικό Something Came over me και το νευρώδες Future Crimes με την Patty Smith να γίνεται 30 χρόνια νεότερη, τα Boom και Short Version όπου η Kim Gordon ξυπνάει δονήσεις που έχει ξεχάσει με τους Sonic Youth και όπου οι Television του Marquee Moon μας ξανασυστήνονται (αυτή τη φορά θηλυκοί), το γκαραζάτο και παιχνιδιάρικο Endless Talk και τέλος τις ψυχεδελικές κομματάρες Racehorse και Glass Tambourine.
Ντάξει, θα ακούσεις και Blondie και Chrissie Hynde και PJ Harvey αν θέλεις και πολλά άλλα. Εκείνο που μετρά πιο πολύ σε μένα είναι ότι το ροκ attitude αυτών των κοριτσιών εμπλουτίζεται με την εμπειρία και την αγάπη τους γι’αυτό που κάνουν. Και βέβαια είναι ο δίσκος με τις περισσότερες κιθάρες φέτος. Από κορίτσια. Πόσο άλλη καύλα να αντέξεις, άντε πάρτε τα βαθμουλάκια κορίτσια μου…Δίσκος για τρελές φαντασιώσεις.



NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI – ROME

NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI – ROME



Το φανταστικό soundtrack της Ρώμης. Όπου ακούς για Danger Mouse πρέπει να δίνεις προσοχή. Αυτή τη φορά άλλο ένα πρόσωπο αυτού του εργασιομανή παραγωγού, εκείνο του λάτρη της spaghetti western αισθητικής, του λατινοευρωπαικού τραγουδιού, του αναλογικού ήχου και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο ορισμός του ρετρό, χωρίς όμως επιτήδευση, απλά από αγάπη για την αναβίωση . Στο κάτω κάτω τα ωραία πράγματα είναι παντοτινά. Και το Rome είναι ένα από αυτά.
Από δω και στο εξής τα πολλά λόγια για τους δίσκους μέχρι το Νο. 1 είναι φτώχεια. Ένας καθαρά βραδινός δίσκος, σαλονάτος το χειμώνα ή και για καλοκαιρινά δειλινά. Μόνος να σε παίρνει ο απαλός άνεμος του ή με ζεστή παρέα να σιγοπαίζει στο βάθος, αποκλείεται να μην το προσέξει κανείς. Δοκίμασέ το.



NO. 10 VERONICA FALLS - VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com

Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

NO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS

NO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS



Θυμάμαι μια μέρα καθώς οδηγούσα άκουσα από μια φίλη συμπαραγωγό ένα πολύ συμπαθητικό τραγουδάκι, με όλα τα στοιχεία που μου κάνουν αρεστή την ποπ μουσική. Δε συγκράτησα ούτε το γκρουπ, ούτε τον τίτλο του τραγουδιού, ούτε την εταιρία που κυκλοφόρησε το δισκάκι τους (ως το νέο καμάρι της εταιρίας τους ανήγγειλε). Εκείνο μόνο που συγκράτησα ήταν ο ήχος του τραγουδιού, μια γοητευτική μίξη 60s garage pop με βρετανικό (σκοτσέζικο καλύτερα) post punk.
Μια από τις επόμενες μέρες διάβαζα στο mic.gr τη δισκοκριτική για τους Veronica Falls και η περιγραφή του ήχου τους από τον συντάκτη ταίριαζε με αυτό που είχα ακούσει. Βάζω λοιπόν να ακούσω και μου απλώνεται ένας πλούτος 4 - 5 τραγουδιών, τέτοιος που με έκανε να ξεχάσω τη μονομανία μου στο να βρω το συγκεκριμένο κομμάτι που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο. Ναι, αυτοί ήταν, μου έχει ξανασυμβεί και παλιότερα και μέσα από τέτοιες συμπτώσεις φτιάχνονται οι μικροί μου (μας φαντάζομαι) μουσικοί μύθοι.
Υπέροχες γυναικείες φωνές, εφηβική σκοτεινή διάθεση, καθόλου παραφορτωμένες συνθέσεις, σωστές δόσεις indie αισθητικής και τεχνοτροπίας (που θα σε κάνουν να πεις «τι όμορφο» και όχι «τι χαοτικό άκουσμα είναι αυτό») και μερικές μελωδίες που, αν και χιλιοειπωμένες και από άλλους στο παρελθόν, κολλάνε μέσα σου, όχι μονό στο στόμα και το μυαλό σου, αλλά και την καρδιά σου. Για την οποία φαίνεται να ενδιαφέρονται πολύ οι συναισθηματικοί Veronica Falls.
Εκείνο, όμως, που πιστεύω ότι κάνει τη διαφορά και τους δίνει θέση στη δεκάδα μου είναι ο garage ήχος τους. Η εισαγωγή του Beachy Head ειδικά (σε συνδυασμό με το video clip) τα σπάει. Από κει και πέρα το Right Side of my Brain και το Bad Feeling είναι κομματάρες, το Come on Over θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Hidden Cameras, τα Fountain και All Eyes on You είναι γλυκύτατα, νοσταλγικά, μικροί ύμνοι αφιερωμένοι σε χαμένους εφηβικούς έρωτες. Νο, 10 with love, even from a graveyard!



NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

NO. 11 GIRLS – FATHER, SON, HOLY GHOST

NO. 11 GIRLS – FATHER, SON, HOLY GHOST



Τον πρώτο δίσκο των Girls τον σνόμπαρα διότι τα σιγκλάκια που έβγαλε μου φάνηκαν πολύ ποπ και εύκολα. Τώρα δε θυμάμαι πως καταπιάστηκα με τον δεύτερο τους δίσκο. Α, ναι, το video clip του Vomit. Όταν τη σήμερον ημέρα καταφέρνεις να ακούσεις ένα 6λεπτο και παραπάνω τραγούδι ολόκληρο ενώ τον παίζεις στο διαδίκτυο, κάτι σημαίνει αυτό. Με τον καιρό αυτό το τραγούδι συγκεκριμένα με κατάπιε αν και υπάρχει ακόμα πολύ βάθος. Μελαγχολία με υγρές φωνές στο ξεκίνημα, ύστερα απόγνωση με insane κιθάρες και τελικά κάθαρση με τα gospel φωνητικά. Μετά άκουσα τα εύκολα κομμάτια όπως το Honey Bunny και το Magic και μου θύμισαν κάτι σε John Lennon και Led Zeppelin. Μετά το Die, που εύστοχα κάπου διάβασα ότι στο ξεκίνημα κλέβει από το Ηighway Star των Purple (και τότε κατάλαβα ότι και οι SCORPIONS έχουν κλέψει το ίδιο τραγούδι στο Ι Can’t Get Enough), για να καταλήξει σε μια φολκ ροκ ραψωδία αλά Midlake. Έτσι, συμπάθησα ακόμα περισσότερο την νέα δουλειά των Girls και αποφάσισα να κατεβάσω ολόκληρο το Πατήρ, υιός, Άγιο Πνευμα.
Και πράγματι ο δίσκος έχει κάτι άγιο που το ευλογεί ίσως και επειδή διαφαίνεται η ανησυχία, μια τρέλα, μια μελαγχολία καλύτερα που τον διατρέχει ειδικά καθώς περνάει η ώρα και σα να έχει την ανάγκη ενός φύλακα αγγέλου. Είναι γεμάτος από ωραία τραγούδια, ο πρώτος δίσκος αυτής της λίστας που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος σχεδόν (άντε, λίγο μόνο προς το τέλος πέφτει πολύ).
Ακούς το Alex και είναι σα να ακούς τον James Iha να σιγοτραγούδά σε κάποιο κρυφό τραγουδάκι του Μellon Collie, οι κιθάρες του Jerry Garcia στο Just a Song, από δω και από κει ακούς τον Jeff Tweedy να προφέρει τις ταξιδιάρικες μελωδίες του, και γενικά τα τραγούδια όλα θυμίζουν κάτι πολύ αγαπημένο από το παρελθόν, χωρίς όμως ο δίσκος να χάνει το φρέσκο άρωμά του. Ίσως και να του άξιζε θέση μέσα στη δεκάδα. Ο καιρός θα δείξει. Αμήν…



NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO.16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO.17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO.18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO.19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

NO. 12 MONOVINE - CLICHE'

NO. 12 MONOVINE – CLICHÉ



Αυτό το δισκάκι το περίμενα καιρό μιας και χτυπιόμουν στα live των Monovine και ήθελα να το έχω στη συλλογή μου. Τι μου έχουν προσφέρει λοιπόν οι Monovine; Καταρχήν εγγυημένο headbanging για τα βράδια που το μυαλό δε λειτουργεί πολύ σταθερά και αναζητά διέξοδο στην εκτόνωση του σώματος. Λογική ακολουθία το cliché. Κατά δεύτερο, αναβίωση των early 90s grunge αντανακλαστικών μου. Αντιγράφουν, είναι ψώνια, δεν ξέρω, το κάνουν άψογα και αν ήταν αμερικάνοι θα πήγαιναν στο no. 1 γιατί είναι ότι ήταν οι OASIS στο ξεκίνημά τους σε σχέση με τους Beatles, ένα γκρουπ που παίζει άψογα αυτό που έχει σκοπό να παίξει (να αντιγράψει δηλαδή). Τρίτον, εδώ μέσα υπάρχουν τραγουδάρες όπου ο front man ξερνάει τα σωθικά του, punk κομμάτια με κορυφώσεις, θυμό, μηδενισμό, μελωδία (αυτό που το πας, κομμάτια με συναίσθημα σαν το Away δεν βγαίνουν τόσο συχνά) και fun.
Δε ξέρω τι θα ακολουθήσει του cliché, ούτε αν τα παιδιά έχουν υπόψη τους ποιον αντιγράφουν και τι μανίκι τραβούσε εκείνος για να γράψει τις κομματάρες του. Ξέρω μόνο ότι έχουμε πήξει στις κάθε είδους ποπ εναλλακτικές μαλακίες σε βαθμό που να μη βρίσκεις πια punk rock μπάντες να ταυτιστείς μαζί τους ψυχή τε και σώματι. Α, είναι και συγχωριανοί....Monovine λοιπόν!



NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO.16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO.17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO.18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO.19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE

Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL

NO. 13 TUNE YARDS – WHO KILL



Για αυτό το δίσκο έγραψα και στο παρελθόν. Δες εδώ

Από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Με την ακρόαση των πρώτων δύο κομματιών εκνευρίζεσαι σε βαθμό όχι να θες να κλείσεις τον ήχο αλλά να θέλεις να πας να τους βρεις και να τους χέσεις. Αυτό συμβαίνει και σε άλλες στιγμές του δίσκου. Και αυτός ο δίσκος είναι 13ος καλύτερος της χρονιάς τότε…
Ίσως του φέρομαι πολύ επιεικώς αλλά τα Gangsta, Doorstep, Powa και Wolly Wolly Song παναείναι κομματάρες για να είναι έξω από τη 13άδα το Who Kill. Μόνο αυτό δηλαδή, θα μου πείτε; Όχι μόνο, βάλτε και το ότι οι Tune Yards μέσα στη θορυβώδη μεγαλομανία τους προσφέρουν έναν μοναδικά αναγνωρίσιμο ήχο που πότε πάει προς το αλλοπρόσαλλο (όπως στο Gangsta, ένα κομμάτι που θα ζήλευαν όχι οι Vampire Weekend αλλά ο Frank Zappa) και άλλοτε προς μια λευκή funk soul, ίσα ίσα πειραγμένη που να μην έχει καμία σχέση με ότι έχεις ακούσει από αυτό το είδος παλιότερα (Doorstep, Powa). Τέλος υπάρχει και το φολκ πρόσωπο της κυρίας Merrill Garbus που είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους Tune Yards. Στο Wolly Wolly Song παραδίδει μια παγωμένη folk κομματάρα που θα ζήλευε και η Beth Gibson.
Το Who Kill από κει και πέρα είναι βερμπαλιστικό, πολυεπίπεδο, κουραστικό και ίσως ανούσιο. Σίγουρα άνισο στο σύνολό του αλλά με πρωτότυπες ιδέες που του χαρίζουν αυτή τη θέση.

ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON - FUTRUE

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

NO. 14 THE PAINS OF BEING PURE AT HEART - BELONG

NO. 14 THE PAINS OF BEING PURE AT HEART – BELONG



Ένας φίλος με σύστησε σε αυτό το δίσκο λέγοντάς μου νωρίς νωρίς μέσα στη χρονιά (έτσι κι αλλιώς τότε κυκλοφόρησαν οι καλύτεροι δίσκοι φέτος) ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Να πω την αλήθεια ο προηγούμενος δίσκος των TPOBΡAH δε μου άρεσε τόσο. Τον είχα βρει βαρετό και αρκετά ρετρό. Διάβασα όμως ότι ο Moulder και Flood (μα του έχετε δει ποτέ αυτούς, εγώ ποτέ, αλλά έχουν κάνει παραγωγή σε μερικούς από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών) έβαλαν περισσότερες κιθάρες και μπότες στον ήχο τους. Έκανα λοιπόν τον κόπο να τους ακούσω και δεν έχασα.

Πράγματι το ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι σε πηγαίνει κατευθείαν στα 1993 και στο 5ο τραγούδι του καλύτερου δίσκου όλων των εποχών, παραγωγής Butch Vig βέβαια εκείνος. Καλό ξεκίνημα λοιπόν και η συνέχεια είναι εξίσου καταιγιστική με noise pop διαμαντάκια που σου γλυκαίνουν την ψυχή. Οι αναφορές πάμπολλες, από Filed Mice οι πιο εμφανείς (και πάλι) στο Anne with E, μέχρι Cure, στο My Terrible Friend.

To Belong δεν είναι η δισκάρα που θα χάσεις τα λόγια σου και προς το τέλος το βαριέσαι ειδικά αν δεν είσαι φαν του ήχου και της μπάντας. Ωστόσο, είναι δίσκος αναφοράς για την indie pop και για εκείνους που θέλουν παντοτινά να παραμείνουν έφηβοι και αθώοι. Αν και με λίγη παραπάνω βρωμιά αυτή τη φορά…



NO. 15 RADIOHEAD - KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES - BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORANCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES - LAST WORDS:

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

NO. 15 RADIOHEAD - KING OF LIMBS

No. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS



Το King of Limbs μέχρι τη μέση είναι από αδιάφορο μέχρι εκνευριστικό. Από το πέμπτο τραγούδι όμως μέχρι το τελευταίο, το όγδοο, ανεβαίνει τα σκαλιά της ποιότητας με τεράστιες δρασκελιές. Το Lotus Flower σε βάζει στο ρυθμό με τη φωνή του York να σου κρατάει την καλύτερη παρέα. Έπειτα τα Codex και Give up the Ghost είναι η καλύτερη παρέα τόσο για τα μοναχικά σου βράδια όσο και για να τα μοιραστείς με το ταίρι σου. Μιλάμε για ευαισθησία και μελωδία που δεν έχεις ακούσει πολύ φέτος. Και η φωνή του York σε πείθει, ανεπιτήδευτη και ήρεμη όπως ακούγεται έπειτα από τους νευρώδεις σπασμούς του In Rainbows (αν και από τότε είχε δείξει σπουδαία δείγματα της ακουστικής, folky, σχεδόν bluesy με την έννοια της εκφραστικής αφαιρετικότητας, διάθεσης που τον διακατέχει τελευταία).
Το King of Limbs τέλος κατέχει αυτή τη θέση στη λίστα μου επειδή τελειώνει με το καλύτερο ίσως κομμάτι της χρονιάς. Στο Separator σμίγουν το ηλεκτρονικό με το συναισθηματικό πρόσωπο του συγκροτήματος, ξεκινώντας με ηπιότητα αλλά οδηγώντας σε μια απολαυστική κλιμάκωση, όπου και πάλι ο Τhom δείχνει την συναισθηματική ωριμότητα που έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια και τον καθιστά μέγιστο τραγουδοποιό της γενιάς μας.



NO 16 THE ZOMBIES - BREATHE IN BREATHE OUT
NO 17 FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO 18 SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO 20 LEON - FUTRUE

Εδώ βλέπετε τι ψηφίζεται στη blogovision από τους 151 έλληνες bloggers που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

NO. 16: THE ZOMBIES - BREATHE IN BREATHE OUT

Νο. 16 THE ZOMBIES – BREATHE IN, BREATHE OUT



Oι Zombies, ναι αυτοί από τα 60s, πριν ακόμα και από την εμφάνιση των Beatles. Στον 6ο μόλις δίσκο στην πενηντάχρονη καριέρα τους. Και να πεις ότι είμαι κανένας τρελός οπαδός, μπα, όχι, δεν έχω κλείσει τα 60 ακόμα. Ίσα που κατείχα μια μετριότατη, όπως αποδείχτηκε, συλλογή και αυτή λόγω χαμηλής τιμής και του Time of the Season, του σπουδαιότερου τραγουδιού του καλοκαιριού της αγάπης (ήταν ή μόνο στη φαντασία μου συνέβαινε αυτό άραγε;) Ούτε το Odessey and Oracles δεν είχα ακούσει πέρα από το προαναφερθέν τραγούδι.
Ε, και πάω στο live τους την Άνοιξη που μας πέρασε και συγκινήθηκα ρε παιδί μου με την παρουσία τους. Μέσο όρο ηλικίας της μπάντας γύρω στα 67 με μέσο όρο ηλικίας του κοινού γύρω στα 40. Και στο τέλος το περισσότερο χειροκρότημα έπεσε από τους νεαρότερους, οι οποίοι αναγνώρισαν την αξία του ρητού «ο παλιός είναι αλλιώς» στο πρόσωπο των Zombies.
Μόνο αυτό; Όχι βέβαια και όχι πρωτίστως. Καταρχάς, άκουσα τα τραγούδια του Odessey και τα αγάπησα. Κατά δεύτερον, θαύμασα τη φωνή του Colin Blunstone που διατηρείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Φωνή με βάθος, η φωνή της ποπ, εδώ δε μιλάμε για απομιμήσεις. Θαύμασα επίσης την ενεργητικότητα του Rod Argent με το χαρακτηριστικότατο ήχο στα κίμπορντς. Έπειτα ήταν η φοβερή διασκευή στο Hold your Head Up του Rod Argent που μας άφησε μαλάκες να ξαναζούμε το cosmic rock ταξίδι του ‘71 μαζί με τα γερόντια. Και τέλος ήταν οι μελωδίες του BREATHE IN, BREATHE OUT που ακούσαμε για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ. Γαλήνιες, νοσταλγικές, αγαπησιάρικες, ζόρικες κατά στιγμές, μαγικές και αρκούντως bluesy. Εδώ θα ακούσεις περισσότερο αξιόλογες προσεγγίσεις στο AOR των 70s παρά ψυχεδελοπόπ ύμνους. Ναι, τίποτα μοντέρνο και καινούριο αλλά αυτό που ακριβώς ζητούσα και εγώ τότε που τους συνάντησα. Α, και ακούγεται ολόκληρο, ειδικά τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, είναι η καλύτερη υπόκρουση στο φωταγωγημένο στολισμένο σαλόνι σας. Eδώ η πιο blues στιγμή του δίσκου. Γεμάτη συναίσθημα και ειλικρίνεια.



No. 17 FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO. 18 THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON - FUTRUE

Εδώ βλέπετε τι ψηφίζεται στη blogovision από τους 151 έλληνες bloggers που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Νο. 17: FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS

No. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS



Καλημέρα τέλεια μέρα! Ωψ, να εξηγηθώ. Η Florence με εκνευρίζει. Η φωνή της. Είναι τόσο φωνακλού και μελοδραματική που περίμενα ότι θα έβαζε λίγο νερό στο κρασί της για να ακουστούν τα ωραία της μαζικά κουλτουροποπ anthems. Μα αυτή το σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το πράγμα. Έ, τότε τι δουλειά έχει μέσα σε αυτή τη λίστα;
Έλα μου ντε, αυτό αναρωτιόμουν και εγώ, μπορεί σε λίγο καιρό να έχει φτάσει και στην κορυφή γαμώτο μου γιατί αυτός ο δίσκος έχει κομματάρες με ρεφραίν που σου κολλάνε στο στόμα και τα τραγουδάς στο δρόμο όταν περπατάς και πετάς, όταν οδηγείς, όταν τα ακούς δυνατά. Ένας δίσκος που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση και ταυτόχρονα να σε ρίξει στον καιάδα των συναισθημάτων αν τον πάρεις κάπως σοβαρά. Εγώ δεν το παίρνω στα σοβαρά πολύ. Άλλωστε εδώ έχουμε μια ιδανική μίξη της Kate Bush με τη Rihanna και ακούγεται μοναδικό και αστείο συνάμα. Είναι μέχρι να μου πει το πανκ ροκ φιλαράκι μου, « μα τι αηδίες είναι αυτές που ακούς..».



NO. 18: SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19: ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO. 20: LEON - FUTRUE

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

No. 18 - THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS

No. 18 THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS



Αν είχε γραφτεί σήμερα και ήταν μέσα στην επικαιρότητα θα έμπαινε στην πεντάδα. Εδώ δε θα ακούσεις τις μεγάλες τραγουδάρες που έγραψαν στο παρελθόν αλλά ένα σύνολο απολαυστικών, ανεπιτήδευτων και αφοπλιστικών κομματιών από μια από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες των τελευταίων 3 δεκαετιών. Ακούγεται ολόκληρο, είναι νοσταλγικό αλλά και σημερινό με την έννοια ότι το έχεις ανάγκη μιας και διψάς τόσα χρόνια για αυτόν τον παρηκμασμένο τώρα πια εμπορικά ήχο. Ίσως πάλι να μην ασχοληθούμε πολύ στο μέλλον μιας και έχουμε τέτοιο παρελθόντα πλούτο. Για αυτές τις μέρες πάντως είναι ότι πρέπει. Και πολύ μακριά από οτιδήποτε προσπαθούν να βγάλουν οι μαζικές ροκ μπάντες του σήμερα (ευτυχώς που αυτοί δεν έγιναν ποτέ μια από αυτές).

No. 19: ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
No. 20: LEON - FUTRUE

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

No. 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE

No. 19 Arctic Monkeys - Suck it and See



Αυτός εδώ ο δίσκος δε θα έμπεινε στην εικοσάδα αν δεν έκανε το φοβερό χατ τρικ των Don't sit down..., Brick by Brick και Reckless Serenade, που και τα τρία είναι μέσα στα 50 καλύτερα τραγούδια της χρονιάς για μένα. Από κει και πέρα, ο τέταρτος δίσκος των monkeys είναι λίγο monkey...Χλιαρή βρετανοπόπ αλά Morrissey στις άνυδρες στιγμές του. Έχει κάπου κάπου τις ανατάσεις του, όπως στο εναρκτήριο She's Thunderstorms, όπου ο Turner εκεί, όπως και στον υπόλοιπο δίσκο στέκει εκφραστικότατος. Απλά οι συνθέσεις είναι μέτριες. Παρόλα αυτά όμως λίγα γκρουπ παίζουν δυνατό μαζικό ροκ με τον αφοπλιστικό τρόπο αυτών των τεσσάρων παιδιών...Γι΄άυτόΝο 19.

Χτες No. 20 LEON - FUTRUE (που για την ημερομηνία κυκλοφορίας του το καλύτερο που βρήκα είναι ένα κείμενο στο mixgrill που την αναφέρει στις 6 Δεκεμβρίου 2010. Αν έχει κανείς διαφορετική πληροφόρηση ας κάνει τον κόπο να με ενημερώσει.)

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

No. 20 LEON - FUTRUE

Νο. 20 LEON - FUTRUE



Κάπου συμπορευόμαστε με τον Leon, ψυχικά μιλάω. Α, και μελωδικά εννοείται. Τέτοια τόλμη πολύ τη θαυμάζω. Από το αισιόδοξο ξεκίνημα του Awake, αυτός και η μπάντα του μας ξυπνάει σε folk indie μονοπάτια που πότε πατούν σε στέρεες και μαζικές βάσεις (πολύ μου άρεσε η εμφάνισή τους στο Λαζόπουλο) και άλλοτε απογειώνονται σε ακουστικές και ψυχεδελικές κορδέλες. Ο ύμνος του Children of Tomorrow, οι Dexy's Midnight Runners στο Real Elevator, οι Beirut και οι Arcade Fire να περιδιαβαίνουν με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια σε όλο το δίσκο και το άγγιγμα του Billy Corgan από δω και από κει. Ακόμα και το Λοϊζο ακούω στο Someday, Somewhere, Maybe Someday στον τόνο της φωνής του Leon και μου αρέσει που αν και όχι διακριτή υπάρχει η έντεχνη ελληνικότητα στην εκφραστικότητα του Leon και το παίξιμο της μπάντας.
Δεν υπάρχουν fillers σε αυτό το δίσκο, πιο αδύναμα τραγούδια σε σχέση με κάποια άλλα ίσως. Σε όλα όμως διακρίνεις μια φόρμα, ένα σκοπό, κάτι που θέλει να πει ο ποιητής. Και νομίζω ότι έχει να μας πει ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Α, μεθαύριο Σάββατο θα είναι και στα μέρη μας, στο ευοί ευάν στο Ρίο.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Βλακοβίσιον, λίγο πριν αρχίσει

Πλησιάζει η 1η Δεκεμβρίου όπου και 130 μέχρι στιγμής έλληνες και ανθέλληνες αν θέλουν bloggers θα ψηφίσουν τους καλύτερους τους δίσκους για το 2011. Όλοι ή οι περισσότεροι τουλάχιστον τρέχουν αγωνιωδώς να ακούσουν όσα δεν πρόλαβαν να ακούσουν τους προηγούμενους 11 μήνες, δηλαδή μερικές χιλιάδες κυκλοφορίες... Τι μάταια να ψυχαναγκάζεσαι να ακούσεις τη μουσική και να την κανεις να σου αρέσει κιόλας. Ο γραφών τις τελευταίες δύο εβδομάδες κατέπεσε σε αυτό το σπορ και ακόμα πως δεν το έχει μετανοιώσει ο θεός της blogovision το ξέρει. Να είσαι σκατά από αρρώστεια και να προσπαθείς να βρεις κάτι συμπαθητικό πέρα από το marilu στο ντεμπούτο των Baby Guru, να προσπαθείς ενώ οδηγείς να πιάσεις ένα τραγούδι που να σε ανεβάζει στο χαλαρό κατά τα άλλα αιθέριο Parallax των Atlas Sound, να το σκέφτεσαι σοβαρά για τον Miles Cane αλλά κάτι χλιαρότητες βρετανικού τσαγιού να σε κάνουν να ξεμπερδεύεις και με αυτόν. Για να μην πούμε για τον Noel Gallagher (με κάνει να σκέφτομαι, μα είμαι στα καλά μου μετά από τότα χρόνια...τι σου κάνει η ευκολία ή η απελπισία για το πως να γεμίσεις την εικοσάδα σου σε μια μέτρια χρονιά από δίσκους).
Ανασκόπηση όσων δίσκων δε θα μπουν μέσα στην εικοσάδα στο παρά τρίχα δεν το βλέπω να γίνεται από αυτό το blog φέτος. Θα υπάρξουν μόνο μερικά σχόλια για κάθε δίσκο που ψηφίζεται. Εντάξει, το βασικότερο κριτήριο της επιλογής για πρώτη φορά φέτος το παραδέχομαι ότι θα είναι το κατά πόσο ένας δίσκος θυμίζει κάτι άλλο παλαιότερο και αγαπημένο. Θα κάνω και εγώ αυτό που λέει ο διοργανωτής του διαγωνισμού ο gone4sure, θα άπαριθμώ μια λίστα με δίσκους παλαιότερους που μου θυμίζει ο κάθε δίσκος. Οποία δημιουργικότης, να μη έχει βγει ένας δίσκος να σου πει κάτι εντελώς νέο φέτος, ε, χμ, οκ, έχει βγει ένας αλλά ας περιμένουμε μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου.
Τέλος, και φέτος θα πραγματοποιηθεί η εκπομπή του ruby στο mojo radio με τα καλύτερα της χρονιάς. Δύο εκπομπές, του Σαββάτου με τα τραγούδια και της Κυριακής με τους δίσκους στο προτελευταίο σαβ/κο της χρονιάς. Θα τις φορτώσω στο blog για όποιον θελήσει να ακούσει. Τσεκάρετε εδώ την περσινή εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Beni Metal

Δώσε ρε αντιπρόεδρε. Άντε, τώρα που τα φάγαμε μαζί, όπως είπε ο Πρόεδρος, θα τα πούμε και στην κόλαση. Ντάξει, μετράει. Χα,χα,χα,χα!

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

11-11-11

Τι να σημαίνει άραγε στο διαδικό σύστημα οι έξι μονάδες μαζί; Υπάρχει κάποιο απόκρυφο μήνυμα να μας κάνει να αγωνιούμε; Όχι ότι έχει κάποια σημασία. Σημασία έχει ότι πλησιάζει η 30 Νοεμβρίου όπου ο γραφών μαζί με καμιά εκατοστί (μέχρι ώρας) ακόμα bloggers θα πρέπει να έχει καταλήξει στη λίστα του με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Γιατί τόση βιασύνη ρε παιδιά, θα μου πείτε. Λόγω της χάρης του παιχνιδιού που διεξάγεται για 5η συνεχόμενη χρονιά με διοργανωτή το blog gone4sure.wordpress.com και στο οποίο (στο παιχνίδι, όχι στο blog ντε) ψηφίζεις κάθε μέρα ένα δίσκο, από την 1η έως την 20η Δεκέμβρη, με αντίστροφη φορά ώστε την 20η να καμαρώνεις για τον καλύτερό σου δίσκο της χρονιάς. Ναρκισσισμός και ψυχαναγκασμός, γενικώς μαλακία, με τη διαφορά ότι (αυτή η έκφραση μου αρέσει γιατί τη χρησιμοποιεί ο Καζάκης) στο τέλος αυτού του παιχνιδιού βγαίνεις πολύ πιο πλούσιος μουσικά από ότι μπαίνεις. Μετανοιωμένος μεν για τις πολλές σου ελλείψεις αλλά πως να ακούσεις τους εκατοντάδες δίσκους άξιους να ακουστούν μέσα σε μια χρονιά...Ο καθένας λοιπόν έχει τα κριτήριά του ακόμα και σε εκείνους τους δίσκους που έπιλέγει να κατεβάσει. Που σημαίνει ότι δεν είναι τυχαίο τι επιλέγεις να κατεβάσεις για να ακούσεις οπότε κάτι από αυτά θα σου αρέσει. Κάτι ίσως θα σου αρέσει και πολύ, ενίοτε θα το λατρέψεις κιόλας.
Το ruby συμμετέχει για 3η χρονιά σε αυτό το παιχνίδι και θα τηρήσει πλήρως τους όρους του ανεβάζοντας κάθε μέρα από την 1/12 ένα δίσκο με λίγα λόγια για την εμπειρία να τον ακούς και να κάνεις παρέα μαζί του. Φέτος μπορώ να πω ότι ψυχαναγκάστηκα λιγότερο από τις δύο προηγούμενες φορές μιας και εμπιστεύτηκα αυτά που κατέβασα και τους έδωσα χρόνο, δεν τα άκουσα στο ff (fast forward, οκ δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω) και μετά να πω "ωραία φέτος άκουσα 350 δίσκους, είμαι γαμάτος". Γενικώς οι συγκεντρωτικές βαθμολογίες του metacritic.com απέδωσαν αρκετά και φέτος και αν δεν ήταν αυτό το μέσο θα είχα χάσει την ακρόαση σπουδαίων δίσκων. Από την άλλη οι προσωπικές απόψεις στα blogs και στα μουσικά sites δεν είναι οι ασφαλέστεροι οδηγοί εκτός και αν εμπιστεύεσαι πολύ τις απόψεις κάποιου συγκεκριμένου κριτικού. Το avopolis.gr κρατάει τα ηνία στις κριτικές αν και σπάνια πετυχαίνεις δίσκο να παίρνει πάνω από 8 στα 10. Τόσο λίγο γουστάρετε τη μουσική που ακούτε ρε παιδιά;
Το μυστικό είναι να έχεις αναπτύξει τα προσωπικά σου κριτήρια στο πως να ακούς και να ευχαριστιέσαι τη μουσική αλλά και να είσαι ανοιχτός σε νέες προσεγγίσεις, αισθητικές, εικονολατρικές, ιδεολογικές (που είναι χαμένες αυτές...) που μπορούν να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο να μπορείς να ζήσεις μέσα. Καλά τώρα, σοφιστιές. Απλά νομίζω ότι είναι όλο και πιο δύσκολο να μοιραστείς ένα ποιοτικό (και δημοφιλές) άκουσμα με άλλους ανθρώπους στην εποχή της μαζικοποίησης της ευκολίας (που ευκολία σημαίνει και diy ενίοτε, καλά μιλάμε για πλήρη αντιστροφή, το indie έγινε βαρετό και το δημοφιλές έγινε ανάρπαστο). Πόσα καλά μαζικά ποπ τραγούδια ακούσαμε φέτος; Ελάχιστα.
Ωστόσο, φέτος θα είναι η πρώτη χρονιά που θα συμπληρώσω μια ειλικρινή εικοσάδα, χωρίς γεμίσματα δηλαδή. Που σημαίνει ότι βγήκαν καλοί δίσκοι (ε, αφού το λέω εγώ, έτσι είναι). Ίσως όχι οι υπερδίσκοι, αλλά από πότε έχει να βγει τέτοιος άλλωστε; Εκτός και αν οι 20 μέρες που απομένουν μέχρι την έναρξη της blogovision μας επιφυλλάσουν εκπλήξεις (που δε νομίζω).
20 μέρες λοιπόν μένουν γεμάτες ψυχαναγκαστικά ακούσματα με τους δίσκους που δεν πρόλαβα να ακούσω και αν δεν υπήρχε η blogovision ίσως δεν καιγόμουν να ακούσω. Άσε που με το έτσι θέλω δεν ακούγεται η μουσική. Όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγεί. Ήδη οι πρώτοι ψυχαναγκασμοί βγάζουν καρπούς σαν αυτόν που ακολουθεί.


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

The Hunter

Κλείνεσαι μέσα του, εκεί δε σε απειλεί κανείς. Ταξιδεύεις μαζί του στο χρόνο και στο διάστημα, παίζεις με τους πλανήτες και συγκρούεσσαι μαζι τους, επιστρέφεις στην τρυφερότητα που στερήθηκες μα δεν αποποιήθηκες. Σε γεμίζει, χορταίνεις, δε σε νοιάζει αν στραβοπατά, πας και εσύ μαζί του και σε βγάζει σε σκοτεινές και φανταστικές πεδιάδες του νου, ελεύθερος να αναζητήσεις τον προορισμό σου, να πιστέψεις, να ακολουθήσεις το πεπρωμένο σου, να ταυτιστείς μαζί του και να ενωθείς με το σύμπαν. Αυτοί είναι οι Mstodon!





The Hunter
|
ALL THE LOVE I’VE SHOWN
GIVEN TO THE ONES I’VE KNOWN
ALL THE LOVE I MAKE
IS EQUAL TO THE LOVE I TAKE
ALL THE LIFE I’VE KNOWN
GIVEN TO THE LIFE I’VE SHOWN
ALONG THE WAY



FREE FROM IT ALL
BREATHE IN THE DARKEST FALL
WE LAUGH AND CRY THROUGH A BROTHERS EYES FOR NOW



THROUGH FIRE EMBERS GLOW
HAUNTED I LIFT THE STONE
LETTING GO YOUR SPIRIT FLIES

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Dream

Να ζεις μέσα από τραγούδια, μόνος, μια ζωή. Και να θυμάσαι, τώρα που πέρασαν τα χρόνια, τη μοναξιά για παρέα και τους μύθους που έπλασε για να σε κλείσει στην αγκαλιά της που την είπαν φαντασία. Αλλά εσύ πόναγες πολύ και τη φοβήθηκες γι’αυτό κατέβηκες στη γη και μαρτύρησες το μυστικό σου, τον πόνο, το φόβο και την κρυφή σου επιθυμία να χαθείς. Μα είδες τότε φως που χρωμάτισε αλλιώς τη ζωή σου και σου έδειξε από ποιο υλικό φτιάχνεται η φαντασία. Ηρέμησες και ξαλάφρωσες μα ακόμα θυμάσαι πως ήταν όταν σε ρουφούσε η χοάνη της απελπισίας και σε έσωνε μόνο αυτή η μελωδία.



Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

September Baby



Τσακώστε τη εδώ (Δεξί κλικ..save as)

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

bummer

Το παρόν κείμενο γράφτηκε μετά από μια συζήτση που είχα με μια φίλη, η οποία τελείωσε με τα εξής λόγια της φίλης μου: «Όχι, δεν είσαι κομμουνιστής, είσαι καπιταλιστής, παραδέξου το για να σταματήσεις να μπερδεύεσαι με τον εαυτό σου».

Το ροκ εν ρολ του μέλλοντος μας, ο καθένας χορεύει μόνος του, στον κόσμο του. Είπαμε τι ωραία που περάσαμε αλλά ο καθένας στην ατομική του θλίψη σκυμμένος. Και είπαμε τι ωραίες μουσικές ακούμε, urban και ροκ ανατρεπτικές. Προοδευτικές στο να σε κάνουν να ξεφεύγεις, να αποδράς από την ατομική σου θλίψη, από τη νεύρωση του να προσπαθείς να καταλάβεις τι σου συμβαίνει σε αυτό τον οικονομικό πόλεμο που σε έχουν ρίξει με τους χαμένους. Και εσύ, πως πολεμάς; Με το να ξεφεύγεις, να ξεχνιέσαι, να αποδράς μόνος σου, στη χώρα της ψευδαίσθησης όπου υπάρχουν οι υποσχέσεις να βρεις τη λύτρωσή σου. Έτσι θα βρεις κουράγιο για να συνεχίσεις και την επόμενη μέρα με το όνειρο να επιτελέσεις τον σκοπό σου. Που είναι να επιζήσεις, να εξασφαλιστείς, να καταφέρεις, να επιβληθείς, να ανταγωνιστείς, να σωθείς και να νικήσεις τελικά. Να βγεις νικητής, η μεγάλη απόλαυση που καταναλώνεται απλόχερα και από τις εισαγόμενες εκ δύσεως ταινίες. Εμείς όμως οι ροκάδες όχι, δε θέλουμε να νικήσουμε, θέλουμε να ξεφεύγουμε από το δίλημμα, από το ρου της ανάγκης, από τα κελεύσματα των media και της mainstream κουλτούρας. Και τι κάνουμε, συμφιλιωνόμαστε με τη νεύρωση ώστε στο τέλος να την έχουμε ανάγκη γιατί αυτή μας δείχνει ποιοι είμαστε και τι ζητάμε. Είμαστε τα σκατά στο μαξιλαράκι του καπιταλισμού που μας έχει τόσο χεσμένους που μας πετάει στον τάφο που και που, ε Kurt; Μη μου πεις τώρα ότι δεν έπαιξες με τη φαντασίωση και συ. Έχασες όμως ρε πούστη και αντί να είσαι παράδειγμα προς αποφυγήν του ροκ και της μηδενιστικής του κουλτούρας, οι βιομήχανοι σε έκαναν ίδαλμα για μια γενιά που αδιαφορεί για το ροκ αλλά το μήνυμα το έλαβε, «προτιμότερο να μεγαλώνεις με τη νεύρωση και να ξεδίνεις παρά να είσαι καλά με τον εαυτό σου και ήρεμος». Ξεκινούσε τότε η χρυσή τους δεκαετία. Είχες οργή και συναίσθημα άπλετο και ταλέντο αλλά αντί να τα χρησιμοποιήσεις δημιουργικά για την κοινωνία, της γύρισες την πλάτη και αυτοκαταστράφηκες. Αυτό ήθελαν και για αυτό σε έκαναν ίνδαλμα. Και εμείς τσιμπήσαμε, αυνανιζόμαστε σε ρυθμό ροκ, πλούσια παιδιά της μεσαίας τάξης με προοπτικές παρακμής, περηφανεμένα για το πόσο πληγωμένα είμαστε και ονειρεμένα την ανάσταση σα μικροί χριστοί, πλην λατρεύοντας το μηδέν και μισώντας το όλον. Λατρεύουμε να πονάμε, βρίσκουμε νόημα μέσα στη θλίψη, η χαρά δε θέλουμε να διαρκεί πολύ γιατί είναι αστείο και η αγάπη είναι ένα ψέμα των παιδικών μας χρόνων. Ροκάδες είπα, μπα για ναρκισσιστές πρόκειται κάθε μεταμοντέρνου προσανατολισμού. Όσο περισσότερο υποφέρουμε τόσο πιο πολύ αξίζει η ζωή μας. Γαμήστε μας!

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Tune yards

Μέσα σε ένα εξαιρετικά μέτριο από νέας μουσικής σοδειάς καλοκαίρι, το μόνο άκουσμα που μπορώ να πω ότι τράβηξε την προσοχή μου προέρχεται από τον 2ο δίσκο των Tune Yards. Παρότι το Who Kill πλασάρρεται και αυτό ως indie μέσα στον πληροφοριακό αχταρμά των μουσικών sites, πρόκειται για ένα αντισυμβατικό εγχείρημα στο χώρο της σύγχρονης ποπ. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Οι Tune Yards μπορεί να σε ξεκουφάνουν με τις funk ακρότητές τους και τα γκαρίσματα της ιδιοσυγρασιακής τραγουδίστριάς τους, όμως είναι στις πιο χαλαρές τους στιγμές που ξετυλίγουν μια ισχυρή μελωδική και ρυθμική ποιότητα που φθάνει στα πρότυπα των David Byrne και Paul Simon αλλά και των πιο πρόσφατων επιγόνων τους όπως τους Vampire Weekend. Χωρίς να σημαίνει ότι δε θα ακούσεις και άλλα πράγματα εδώ μέσα, όπως το καταπληκτικό εξάλεπτο lo-fi folk Wolly Wolly Song, ένα κομμάτι που οι φωνητικές συχνότητες της M. Garbus φθάνουν να θυμίζουν την Beth Gibson και ακούγεται πριν ή μετά το θρυλικό the rip των Portishead. Ιδού λοιπόν,







Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Archers of Loaf

Έχω μια αδυναμία στα αμερικάνικα 90s alternative rock. H οποία αναβιώνει αργά τη νύχτα που εξερευνώ νέες και παλαιότερες μουσικές στο διαδίκτυο και οφείλεται στα απωθημένα που κουβαλάω για την ανικανοποίητη δίψα που είχα τότε για τη νέα ροκ μουσική. Εκεί που όλες οι επιρροές από τα undergroynd 80s βγήκαν στη επιφάνεια (με το σπρώξιμο των πολυεθνικών βέβαια που όταν είδαν ότι το πράγμα δεν προχωράει τα παράτησαν κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας). Ανακαλύπτω, επανανακαλύπτω και εμβαθύνω λοιπόν σε μπάντες που δεν γνώρισαν αρκετή επιτυχία σχετικά με τις σημαίες των πολυεθνικών στην πρώτη πενταετία των 90s. Πριν λίγο καιρό ήταν οι Three Mile Pilot, τους οποίους αγνοούσα εντελώς, και τώρα είναι οι Archers of Loaf, τους οποίους επίσης τώρα γνωρίζω για πρώτη φορά. Κοινό σημείο και των δύο είναι ότι επέστρεψαν πρόσφατα, οι πρώτοι με νέο δίσκο πέρυσι και οι δεύτεροι με επανακυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου πίσω στα 1993 (η οποία έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές αν και σ'αυτό βοηθάει και η παρακμή της σύγχρονης ροκ δισκογραφίας). Το γεγονός ότι τους διάλεξαν οι LEs sAVY fAV για να τους ανοίξουν πρόσφατα πρέπει να μας λέει πολλά. Δυο τρεις γέυσεις από δαύτους λοιπόν μέχρι να τους μάθουμε καλύτερα (ποτέ δεν είναι αργά) ,







Τα παραπάνω τρία προέρχονται από τα πρώτα τους πιο noise χρόνια ενώ το επόμενο από τις τελευταίες τους μέρες.



Σε λίγες μέρες έρχονται οι Come, μια σπουδαία αμερικάνικη μπάντα της ίδιας εποχής με δiσκογραφική έδρα την Matador Rec.

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Lovers in the wind

Τα καλοκαίρια τα παλιά στην εξοχή, σε άλλα μέρη, με άλλους ανθρώπους, με παλιούς φίλους και με μια αυθεντική νοσταλγία και πικρία ενδιαμέσως. Θυμάμαι λοιπόν ότι ζούσαμε σαν εραστές, αλλά μοναχικοί και σα να ζητούσαμε άλλα ο ένας από τον άλλον και ευτυχώς που ήρθε ο χρόνος για να το ξεκαθαρίσει αυτό. Εσύ τώρα λείπεις από τα παιδικά καλοκαιρινά μας μονοπάτια και οι υπόλοιποι τριγυρνάνε στις δικιές τους χτισμένες φωλιές χωρίς ίσως να αναπωλούν όπως εγώ, χωρίς να πονάνε λίγο όπως το τραγούδι αυτό, χωρίς καν να αναζητούν κάτι από εκείνα τα χρόνια. Καλό καλοκαίρι θα λέγαμε αν...

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Old Diamonds

Ελλείψη καλών καινούργιων δίσκων, ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύπτεις διαμάντια του παρελθόντος. Ειδικά αν έχεις στα χέρια σου το Sonik με τα 1000 αντιπροσωπευτικότερα τραγούδια από κάθε είδος μουσικής.

Το πρώτο ανήκει στην κατηγορία alternative rock. Θυμήθηκα ουσιαστικά τι κομματάρα είναι μιας και βρίσκεται στο soundtrack της ανεξάρτητης ταινίας Suburbia (με τραγούδια των Sonik Youth αποκλειστικά γραμμένα γι'αυτή) που κάπου έχει πέσει πίσω από τη σιντοθήκη..



Το δεύτερο συγκρότημα επίσης από τα 1000 τραγούδια αλλά όχι αυτό το συγκεκριμένο.Από την πρώτη δισκάρα των Wipers που ποτέ δεν άκουσα καλά τότε που ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος την έβαζε στο πικαπ στο φοιτητικό στην Καλλιθέα κλπ.



Το τρίτο είναι απλά garage μουσική για να γουστάρεις. Δισκάρα και αυτός των Greenhornes. Γενικά οι τύποι είναι φοβεροί, τους βρήκε στη συνέχεια ο Jack White και τους έκανε The Raconteurs και τα υπόλοιπα γνωστά.



Έπειτα οι Felt που θεωρούνται cult indie μπάντα από τα 80s με τη διαφορά ότι έγραφαν και κάποια καλά κομμάτια και ολόκληρους δίσκους όπως το Ignite the Seven Cannons που δε βαριέμαι να ακούω ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες εξαιτίας του πανέμορφου αυτού τραγουδιού που έμαθα μόλις την Κυριακή που μας πέρασε από την εκπομπή της Ματίνας. Thanks for this!



Και τέλος δεν μπορώ να εκφράσω εύκολα το τι νιώθω τώρα που το ξαναάκουσα μετά απο 10 χρόνια και. Μη ξαφνιάζεστε, ακούστε το προσεκτικά και ολόκληρο, πρόκειται για αριστούργημα της κλασικής μουσικής.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Arctics

O νέος αγαπημένος σου δίσκος είναι εκείνος που δε σε νοιάζει για τα τραγούδια όσο σε ενδιαφέρει να αφήνει ένα ψίθυρο μέσα από τα αυτιά σου, τέτοιον που να θες να τον τραγουδάς όταν περπατάς μόνος στους δρόμους της πόλης. Ο αγαπημένος αυτός δίσκος ηχεί από την αρχή μέχρι το τέλος ίδιος και είσαι σίγουρος ότι τον έχεις ξανακούσει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά εσύ τώρα τον θες σερβιρισμένο έτσι όπως τον ακούς αυτή την στιγμή.
Ο δίσκος αυτός που αγαπάς τώρα και ίσως για πολύ ή και για λίγο ακόμα κουβαλά τις μέρες που παιρνούν και σε ταξιδεύει σαν άνεμος το καραβάκι στο νερό. Κυλά ομαλά και σταθερά και με την απλότητά του σε κατακτά σιγά σιγά χωρίς να το πολυκαταλάβεις και σε ρωτάει "Είσαι έτοιμος για παιχνίδι;"
Του ανοίγεις την αγκαλιά της καρδιάς σου σα να ναι η χιλιοστή σου γκόμενα και τον καψουρεύεσαι ή έτσι νομίζεις. Αύριο μπορεί να ξενερώσεις και να αναρωτηθείς τι του βρήκες. Σήμερα όμως θα παίξεις χωρίς αναστολές. Γιατί κυκλοφόρησε ο καινούριος αγαπημένος σου δίσκος και πρέπει να τρέξεις να τον ευχαριστηθείς πριν χάσει τη λάμψη του.

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

News

Ακούγωντας στα ακουστικά έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους ώρα να σας πω τι μου άρεσε και τι όχι τώρα τελευταία. Γενικά, μετά τις εκπλήξεις της αρχής της χρονιάς το πράγμα έπεσε. Όποιος σας πει ότι μέσα στην άνοιξη βγήκε κάποιος πραγματικά αξιόλογος δίσκος μάλλον θα υπερβάλλει. Τα μουσικά site προσπαθούν να δημιουργήσουν νέους πρωταθλητές στα ονόματα των Gang Gang Dance, Tune Yards, Fleet Foxes, Tv On the Radio, Wild Beasts και άλλων αλλά ζήτημα είναι αν μπορείς να ακούσεις ολόκληρο τον καινούριο δίσκο όλων αυτών χωρίς να χάσεις την υπομονή σου. Ναι, ακόμα και των αλεπούδων που δε με έπιασε ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη, ούτε την τρίτη ώσπου τα παράτησα. Που είναι η μεσαιωνική μυσταγωγία, η ψυχεδελική αναζήτηση, η βουκολική αφοσοίωση στην αγνότητα; Μόνο ένα ψευτο-χίπο-ποπ παραλήρημα άκουσα. Τι να πω, μπορεί και να τους αδικώ, αλλά νομίζω δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση.
Γενικά, ο indie ήχος με έχει ξενερώσει τελευταία. Δεν υπάρχει κάτι συναρπαστικό. Πέρα από το Marilu μας και κάτι άλλα ψιλά (το Belong δεν είναι άσχημο αλλά αναμασάει και αυτό τα γνωστά, οι Antlers διατηρούν μια μελωδικότητα, η ΕΜΑ πλησιάζει αλλά σπάνια φτάνει την αφοπλιστικότητα) δεν υπάρχει κάτι breakthrough. Αντίθετα, τα δοκιμασμένα πράγματα αποδίδουν πολύ καλύτερα και πιο τίμια. Οι Zombies συγκινουν τόσο με τις συναυλίες τους όσο και με τον αναπάντεχα καλό νέο τους δίσκο, οι Foo Fighters ξέρουν πως να σε ξεσηκώσουν, μαθαίνουμε και παλιά διαμάντια που επανακυκλοφορούν όπως αυτό του βρετανού φόλκερ Michael Chapman, οι Arctics επανέρχονται δυναμικά με τρία (μέχρι στιγμής) αξιόλογα καινούρια κομμάτια, ακόμα και ο Moby και οι Duran Duran βγάζoυν καλύτερα τραγούδια από πολλούς νεότερους. Για επόμενους νέους δίσκους λέω να δοκιμάσω πιο vintage καταστάσεις στα ονόματα των Danger Mouse και Dengue Fever που εκτιμάω ιδιαίτερα.
Επιφυλάσσομαι για τους παραπάνω δίσκους που δεν έχω ακούσει προσεκτικά και στην κατάλληλη διάθεση αλλά ο σχολαστικισμός δεν έχει νόημα. Κάτι ή σου αρέσει ή όχι από την πρώτη, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Όλο αυτό το πράμα με τον ποπ πειραματισμό καταντάει μαλακία..
Άυριο εδώ κοντά οι Deep Purple, δε θα πήγαινα λόγω ακριβού εισιτηρίου αλλά κέρδισα πρόσκληση. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου γκρουπ αλλά γι' αυτό πάω και χωρίς προσδοκίες. Που ξέρεις. Α, ούτε τον Βασίλη έχω δει. Ευκαιρία, είμαι και στο κατάλληλο mood.
Τελειώνει και ο αγαπημένος δίσκος οπότε σας αφήνω κι εγώ.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ροκ ηθογραφίες

Ακούω τα τραγούδια μιας εποχής που ήδη από τώρα αλλά ακόμα πιο έντονα στο μέλλον θα την έχουμε κατηγοριοποιήσει υπό το όνομα η εποχή του μοντέρνου δυτικού τραγουδιού» ή αλλιώς «η εποχή του ρομαντισμού» ή «η μουσική του συναισθήματος και του νοήματος» και πάει λέγοντας. Είτε μιλάμε για soul για rock για pop και οποιοδήποτε άλλο βιομηχανικό είδος μουσικής. Μόλις όμως είπα μια απαγορευμένη λέξη, τη λέξη βιομηχανία. Ποιος τη χρειάζεται, να πάει στα κομμάτια και αυτή και όλος ο μουσικός συφερτός που κουβαλά. Αλλά, μια στιγμή, ποιος είναι αυτός; Δεν πρέπει άραγε να χαράξουμε μια εύλογη διαχωριστική (αν όχι πολλές) γραμμή μεταξύ της βιομηχανίας του εύκολου και μαζικού και εκείνης του καλλιτεχνικού και ποιοτικότερου; Ε, λοιπόν πρέπει. Όμως και πάλι από μια μακροσκοπική ιστορική ματιά η εποχή που φεύγει παίρνει μαζί της και τις δύο, είτε μιλάμε για τη κιτσάτη glamour επανάσταση της Madonna στα 80s είτε για το ανατρεπτικό ροκ στο σύνολό του. Οι νέες σταρ δεν κουβαλάνε στοιχείο γυναικείας χειραφετησιμότητας (έστω και ως αστείο) ενώ το ροκ έχει καταντήσει ένα μουσειακό είδος (με τα indie πλουσιόπαιδα ανά τον πλανήτη να μην τολμούν να πουν ότι παίζουν κάτι τέτοιο). Μόνο η jazz και η κλασική μουσική (θα έλεγα και η φολκ) φαίνεται να μην αγγίζονται από τις επιταγές της εμπορικότητας που αλλάζει άρδην χαρακτηριστικά λόγω των γνωστών μεταβολών στην παραγωγή και τη διάθεση της μουσικής. Δηλαδή τα προϋπάρχοντα της μαζικής μουσικής εκβιομηχάνισης μουσικά είδη επιζούν και αναπτύσσονται σα να μην επιδρούν πάνω τους ο χρόνος των αλλαγών αυτών. Εκτός και αν θεωρήσουμε (σωστά κατ’εμέ) ότι οι κατακτήσεις του μεταμοντερνισμού ως μαζικής κουλτούρας, κυρίως το ποπ και το ροκ (τα παιδιά του μεταμοντερνισμού) ήρθαν για να μείνουν για πάντα. Εδώ όμως νομίζω υπεισέρχεται η ηλεκτρονική μουσική για να καθορίσει τις έννοιες και την σκοπιά από την οποία μιλάμε. Ο θάνατος της έκφρασης τόσο στην παραγωγή της ροκ μπάντας όσο και στην κατανάλωση του ροκ τραγουδιού αποδίδεται από την παλαιά διανόηση στο σατανά του ηλεκτρονικού. Ο αντίλογος μεταμοντέρνος και αυτός (αν έχει κάποιο νόημα πλεόν η λέξη), τα συνθεσάιζερ και οι απόγονοί τους ήρθαν για να μείνουν. Διαφωνεί άραγε κανείς; Θα ήταν εξάλλου αφελές. Ωστόσο, ποια η κοινωνική ή καλύτερα η μαζική νοηματοδότηση στην εμπειρία της ακρόασης όταν το ηλεκτρονικό υπερκαλύπτει όλη την αυθεντική μουσικότητα (ως πραγματική παραγωγικότητα, το παίξιμο ρε παιδί μου); Άρα αν το νόημα μιας ατομικά προσανατολισμένης απόλαυσης απαιτεί μια κοινωνική οριοθέτηση μπορούμε απλά να κοιτάξουμε πως εκφράζεται η τελευταία στις σημερινές συνθήκες και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Καταρχήν μιλάμε για νέους και για όσους νιώθουν τέτοιοι. Έπειτα μιλάμε για τρόπους συνάθροισης των νέων. Και τέλος για παραγωγή κοινής συνείδησης μέσα από την επικοινωνία τους. Στα δύο πρώτα δεν έχουμε πρόβλημα μιας και πάμπολλοι νέοι υπάρχουν και πιο καλοζωισμένοι είναι ώστε να παραμείνουν τέτοιοι για καιρό ακόμα. Στο τρίτο όμως έχουμε πρόβλημα. Ποια είναι τα νοήματα που ενώνουν και χωρίζουν τους νέους ανθρώπους; Ελάχιστα, ειδικά τώρα (από τότε) που το όνειρο της ανατροπής έχασε την κοινωνική του δυναμική (60s ροκ) και μετατράπηκε σε ατομικιστική έκρηξη οργής για την παρακμή του ίδιου και του κόσμου όλου (πανκ) και σήμερα σε ελιτίστικη άσκηση ύφους από ανεξάρτητους αμούσικους (indie). Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει στο να αποκτήσει όλη η ροκ του παρελθόντος ένα συμβολικό χαρακτήρα με εμπορική εκμετάλλευση και μόνο (δες μπλουζάκια π.χ.). Και εν απουσία σπουδαίας ροκ μουσικοπαραγωγής τα νέα γκρουπ αναπαράγουν, αναμιγνύουν, σαμπλάρουν τον παλαιό ήχο βγάζοντας ένα τρομακτικά μοναχικό στη μοναδικότητά του αποτέλεσμα. Ο αιώνας της μοναξιάς. Χαμηλώστε τις εντάσεις, παίξτε μπαλάντες. Δεν υπάρχει ροκ.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Δαματζ γκουτζ

Λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα τέτοιες μέρες πέρυσι αγαπούσα τα βαμπιρ του σαββατοκύριακου και τους διοικητές. Σήμερα οι διαθέσεις μου είναι πιο old fashioned με ολίγον τι από 90s brit rock, καινούργιο παλιό indie rock, νεοψυχεδελίζουσα μπαλάντα και ροκιά από Καναδά μεριά και μία μικρή έκπληξη από το ελληνικό παρελθόν.



Οι Smashing Pumpkins δλδ ο Billy Corgan με την εκάστοτε κουστωδία του κυκλοφορούν κάθε τόσο ένα τραγούδι και το προσφέρουν για δωρεάν κατέβασμα από το site της μπάντας. Το συγκεκριμένο είναι το 9ο από τη σειρά Teardrop by Kaleidoscope που συνολικά θα αριθμεί 44 κομμάτια.. Είναι και το πιο ενδιαφέρον μέχρι στιγμής. Α, και στη φωτό κοιτάξτε καλά την κιθαρίστρια και σκεφτείτε καλά που μπορεί να την έχετε ξαναδεί. Η ερώτηση απευθύνεται στους φανατικούς των SP.



Οι καναδοί Black Mountain έχουν κυκλοφορήσει διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα τα χρόνια που δραστηροποιούνται από το 2005 και μετά με κορυφαίο εκείνο το καταιγιστικό Don't run our hearts around. Αυτό είναι επίσης δυναμικό και η νοσταλγική του διάθεση κάθε άλλο παρά απρόσκλητη είναι. Κατευθείαν από τον πλανήτη Paranoid (έπαιξαν και στα μέρη μας πριν λίγες μέρες).



Καναδοί και οι Besnard Lakes με μπροστάρισσα την ελληνικής καταγωγής Olga Goreas που ψιθυρίζει στα ελληνικά στον προηγούμενο δίσκο της μπάντας (συγκεκριμένα στην εισαγωγή του μαγικού And you lied to me). Εδώ από τον περσινό δίσκο τους που δεν έχω ακούσει ολόκληρο αλλά πρέπει να το κάνω γιατί ότι και να έχω ακούσει από αυτούς μου αρέσει πολύ. Ένας πολύ όμορφος συνδυασμός dream pop και southern αισθητικής. Σύγχρονοι χαμένοι ήρωες...



Τις τελευταίες μέρες έχω ψιλοκολλήσει με ένα best of από τους βρετανούς 90s ροκερς Dodgy που στο πρώτο μισό της δεκαετίας ήταν μεγάλο όνομα στη Γηραιά Αλβιώνα και ένα ας πούμε πιο καθαρόαιμο ροκ άκουσμα σε σχέση με τη μανία τότε αρχικά με το shoegaze και ύστερα με την brit pop (που ξέσπασε με τους Oasis οι οποίοι έπαιζαν support στις πρώτες συναυλίες των Dodgy). Μετά τη διάλυσή τους στην κυριολεξία εξαφανίστηκαν αλλά τώρα που ξανακούω τις επιτυχίες τους και όχι μόνο συνειδητοποιώ ότι παρά την επίπεδη παραγωγή των δίσκων τους είχαν ενδιαφέρουσες συνθέσεις ειδικά στο ξεκίνημά τους. Μετά το '95 έγιναν δυστυχώς και αυτοί αναπόσπαστο κομμάτι της brit pop, κάτι που μάλλον τους οδήγησε στο μοιραίο. Μόλις τώρα μαθαίνω από το you tube ότι έπαιξαν ξανά μαζί το 2009 εδώ.

Τέλος οι Τρύπες και ένα σχετικά πρόσφατα ανεβασμένο βίντεο στο tube από παλαιό live όπου και διασκευάζουν απολαυστικά τι άλλο, Gang of Four.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Three Mile Pilot

Αυτοί εδώ είναι το νέο αγαπημένο μου γκρουπ. Δεν τους ήξερα αν και είναι παλιοί. Πρώτη φορά τους άκουσα πριν κάτι μήνες και προσπάθησα να συγκρατήσω τι ήταν αυτό που ακούω μάταια ως συνήθως. Τελικά με το γνωστό παιχνίδι των δοκιμών στο google βρήκα το τραγούδι που έψαχνα το οποίο και το βαρέθηκα σύντομα. Κάπου διάβασα για σπουδαίο comeback κάπου αλλού για βαρετά πράγματα και δεν την έψαξα παραπάνω. Μου έκανε εντύπωση πάντως που ένα αμερικάνικο alternative rock γκρουπ των 90s μου είχε ξεφύγει εντελώς. Ούτε στα παλιά ποπ και ροκ θυμάμαι να υπάρχει κάποια αναφορά σε αυτούς ούτε σε λίστες με αξιόλογα πράγματα από εκείνη την εποχή. Προχθές έτυχε να ακούσω και άλλο ένα κομμάτι από το περσινό τους άλμπουμ και μου άρεσε και αυτό και είπα ήρθε η ώρα να ψάξω λιγάκι. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ειδικά τα πρώτα τραγούδια που έγραψαν οι Three Mile Pilot πίσω στο 1991 είναι πραγματικά πρωτολεια ψυχεδελικά αργόσυρτα grunge anthems. Στα χνάρια των Mudhoney, των Fugazi και των Jane's Addiction σαφώς προς το πιο μελαγχολικό οι Pilot έχουν έναν τριπαρισμένο ήχο που πέρασε ανεπιτυχώς και από τα στούντιο των πολυεθνικών στα μέσα των 90s οδηγώντας αργά και βασανιστικά στη διάλυση της μπάντας κάπου στα 1997 μέχρι να ξαναεμφανιστούν πέρυσι. Slacker φωνητικά και attitude χωρίς περιττές φιοριτούρες και με μεγάλη δόση ειλικρίνιας για αυτό που κάνουν. Η πραγματική επιστροφή του grunge (θα έλεγα αν στο μεταξύ δεν είχαν μεσολαβήσει τα άλλα προτζεκτ των μελών των 3MP, δλδ οι The Black Heart Procession και οι Pinback, με αρκετά πιο ώριμο, ενήλικο θα έλεγα προσανατολισμό).

Το αγαπημένο μου



Τα πρώτα τους





Και δύο από τα τελευταία τους



Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Συναυλίες!!

Εβδομάδα συναυλιών ξένων ονομάτων αυτή στην Πάτρα, ξεκινώντας από σήμερα με την εμφάνιση των ρώσων (!!!) Motorama. Οι Motorama παίζουν κλασικό 80ς post punk με indie pop στοιχεία, δλδ χωρίς κιθαριστικές εξάρσεις και ο ήχος τους είναι ευχάριστος και κολλητικός. Οι μελωδίες τους απλές και παρότι τα τραγούδια τους μοιάζουν πολύ μεταξύ τους θέλεις να ακούσεις και άλλα στη σειρά αν έχεις την κατάλληλη διάθεση (το βράδυ θα την έχεις σίγουρα). Πέρυσι έβγαλαν το Alps που μάλιστα διακρίθηκε στην πρόσφατη blogovision από τους έλληνες hipsters...ε, bloggers εννοούσα. Γκρίζες διαθέσεις προς το ρομαντικόν και το απαλόν παρά προς το καταθλιπτικό και το μαύρο. Αν σας αρέσουν οι Editors, Interpol, National και τα νοσταλγικά 80s new wave δε θα χάσετε με τίποτα. Αφήστε που το Λιθογραφείο ταιριάζει γάντι σε μια τέτοια συναυλία. Ανοίγουν οι πατρινοί Playground Noise και θα προηγηθεί dj set από τη Ματίνα Παρασκευά (του mojo radio που διοργανώνει και τη συναυλία). Για περισσότερες πληροφορίες εδώ



Η Manifest by Mojo επίσης φέρνει στην Πάτρα και τους Zagar μαζί με τους Dj Bootsie Quartet την Παρασκευή στο club Republic που βρίσκεται Καποδιστρίου και Μαιζώνος. Για περισσότερες πληροφορίες κοιτάξτε επίσης εδώ

Την Κυριακή τέλος έρχονται και οι Bellrays στην πόλη μας. Χωρίς να τους γνωρίζω ιδιαίτερα τα λιγοστά τραγούδια που ξέρω αποτελούν εγγύηση ότι θα είναι μια ξεχωριστή rock βραδιά. Νομίζω ότι θα ζήσουμε ότι ζήσαμε πριν μερικούς μήνες στη συναυλία των The Heavy αφού τα δύο γκρουπ έχουν πολύ συγγενικό ήχο, ένα καυτό και ιδρωμένο rock 'n soul (έγχρωμος τραγουδιστής οι Heavy, έγχρωμή τραγουδίστρια οι Bellrays).



Οι περισσότεροι βέβαια αναμένεται να παρεβρεθούν για το κύριο support όνομα, τους Last Drive. Και το δεύτερο support όμως, οι πατρινοί Monovine, συγκεντρώνουν αρκετό ενδιαφέρον μιας και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο cd τους στην τοπική Inner Ear (και αυτοί!). Τριπλό το ενδιαφέρον λοιπόν την ερχόμενη Κυριακή στη Ακτή Δυμαίων. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ. Και οι τρεις συναυλίες έχουν άρκετά χαμηλό εισιτήριο για τις μέρες που ζούμε.

Τέλος, σαν σήμερα πριν 17 χρόνια έφυγε ένας μεγάλος. Δεν ξεχνώ...

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

The Go! Team Πάμε μωρέ ομάδα...

Η πληροφόρηση για την οικονομία και την πολιτική δε με αποσπά από την πληροφόρηση για τη νέα μουσική. Εκεί μάλιστα που σας μιλούσα για τους πολύ καλούς δίσκους των Trail of Dead, της PJ Harvey, των Radiohead και της Anna Calvi ήρθε να τους προσπεράσει όλους ο καλειδοσκοπικός soulful και σούπερ ανοιξιάτικος νέος δίσκος των The Go! Team. Ένα μόνο τραγούδι τους ήξερα μέχρι σήμερα αλλά κάθε track του Rolling Blackouts το έχω λατρέψει. Αυτό είναι κάτι που δε συμβαίνει συχνά. Καταρχήν άκουσα σε μια φίλη συμπαραγωγό το Buy Another Day και μάταια προσπάθησα να συγκρατήσω τον τίτλο αλλά ας όψωνται τα καλά blog που σου λένε τι να ακούσεις οπωσδήποτε και λίγες φορές πέφτουν έξω. To Rolling Blackouts στα αυτιά μου κινείται σε τρια αναμεμειγμένα ηχητικά σύμπαντα που αναδεικνύουν την πολυδραστικότητα και πολυσυνθετικότητα της μουσικής τους. Καταρχήν υπάρχει μια super-dooper-funky hip hop τρέλα στο ύφος των Μ.Ι.Α., Beastie Boys και Avalanches που βέβαια οι The Go! Team την έχουν κάνει ολοδική τους και είναι αναγνωρίσιμη και ευπρόσδεκτη εφόσον κατέχεις λίγο τον ήχο τους. Έπειτα, υπάρχει η AIRική αύρα που σαν οξυγόνο που σου λείπει από την επόχή του Moon Safari εισχωρεί στα εγκεφαλικά σου κύτταρα και ευθυγραμμίζεσαι με τον πανικό της άνοιξης που ξυπνάει γύρω σου. Και τέλος υπάρχει η indie pop πλευρά που ξεδιπλώνεται σε μερικά επικά τραγούδια βγαλμένα από τις καλύτερες στιγμές των πρόσφατων Best Coast και των παλιών καλών My Bloodies. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα να ακούσεις σε αυτό το δίσκο, από Mammas and Pappas μέχρι The Dap Kings σε κοσμικές περιπέτειες και πολύ λίγα λέω. Ποπ μουσική με τα όλα της και δίσκος της χρονιάς μέχρι τώρα δαγκωτό. Απολαύστε!









Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Mε σχόλια

Έχω να νιώσω έτσι από τον Δενέμβριο του 2008. Τότε συνέβησαν γεγονότα με μεγάλη συναισθηματική επίδραση μέσα μου. Ένιωθα οργή, αγωνία, ανησυχία και αναμονή ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί. Ένιωθα επίσης μια αύρα ελευθερίας μέσα στο χάος που διαμορφωνόταν στο κέντρο της Αθήνας και μία ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά για την ψευτιά και την αλήθεια γύρω μου. Ένιωθα όμως και μόνος σε αυτά τα συναισθήματα, χαμένος και αποπροσανατολισμένος. Κάπως παρόμοια νιώθω και τώρα όχι λόγω κάποιου άμεσου γεγονότος, αυτά εξάλλου τρέχουν καθημερινά και είναι συντριπτικά και με κάνουν να σιγοκαίω διαρκώς –ποιος όχι άλλωστε-, αλλά λόγω της παρακολούθησης μιας συνέντευξης που επικαιροποιεί την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Μιας συνέντευξης που ήδη έχω παρακολουθήσει 4 φορές και θέλω να την ξαναπαρακολουθήσω. Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα και αυτό δε συμβαίνει επειδή έχει κάποιο δημοφιλή ή πιασάρικο χαρακτήρα. Οπωσδήποτε το περιεχόμενό της είναι προβοκατόρικο αλλά σε αυτή ακούγονται πράγματα που έχει στο μυαλό του κάθε άνθρωπος. Από τα πρώτα λεπτά της συνέντευξης εκπλήσσεται με το πόσο περιεκτικά, σαφώς και επικαιροποιημένα περιγράφει την παραπλάνηση και την εκμετάλλευση που δεχόμαστε ως έθνος, οικονομία και άνθρωποι. Ακόμα και αν διαφωνήσεις ή πεις ότι ο συνεντευξιαζόμενος υπερβάλλει, το αποτέλεσμα που έχουν αυτά που ακούς και μαθαίνεις δε θα αλλάξει. Γιατί ξέρεις ότι τα οικονομικά και πολιτικά γεγονότα γύρω σου που αποφσίζουν άλλοι για σένα με την υποτιθέμεμη συναίνεσή σου, είναι βουτηγμένα στη διαφθορά, τη ψευτιά, την εκμετάλλευση αλλά εσύ δεν κάνεις τίποτα γι’αυτό. Να γιατί σε κάνει σκατά το βίντεο με την ώρα, γιατί η κοινωνική ζωή τρέχει και εσύ έχεις φτιάξει ένα προσωπικό φανταστικό κουβούκλιο στπ οποίο βασιλεύουν η σιγουριά και η ασφάλεια. Ξέρεις βέβαια ότι προσπαθείς να πείσεις τον εαυτόν σου για αυτή την προσωπική κατάκτηση ενώ τα πρα΄γματα δεν είναι έτσι. Είσαι φοβισμένος και τρομοκρατημένος. Μόνο που για να συνεχίσεις να ζεις πρέπει να δουλεύεις, να παράγεις, να βγάζεις λεφτά και να τα χαλάς και να νιώθεις ευγνωμοσύνη γι’αυτό. Τι λές λοιπον όλο αυτό τον καιρό? Έλα μωρέ, και τι να κάνεις, τίποτα δεν αλλάζει λες. Και κοιμίζεις το φόβο σου χωρίς να παραδέχεσαι- ενώ το ξέρεις- ότι έχεις καποια ανησυχία ότι αυτός θα ξυπνήσει σε ανύποπτο χώρο και χρόνο και θα εκλδηλωθεί όπως την προηγούμενη φορά που έπαθες υπερκόπωση, που λιποθύνησες, που έχασες τα λογικά σου, που εκνευρίστηκες αδικαιολόγητα, που δεν μπορούσες να κοιμηθείς για εβδομάδες, που οι κακές σκέψεις σε σκότωναν, . Αρνείσαι τον κοινωνικό σου φόβο και αυτός εσωτερικεύεται και αρχίζεις να φοβάσαι τον εαυτό σου. Και νομίζεις ότι εσύ φταις και ότι ο ψυχολόγος θα σου λύσει το πρόβλημα. Πας λοιπόν και κλαίγεσαι σε αυτόν, ενοχοποιώντας τον εαυτό σου για ότι σου συμβαίνει αλλά αποποιούμενος κάθε δική σου ευθύνη για να το αλλάξεις. Γιατί πάλι λές στον εαυτό σου ότι δεν μπορεί να το αλλάξει. Ε, λοιπόν όχι, μπορείς και τώρα είναι η ευκαιρία. Αν κάνεις την αλλαγή το τώρα θα είναι και το πάντα.