Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Vampire Weekend και MGMT

Ε, αφού όλοι γράφουν την γνώμη τους αμέσως μόλις ακούσουν ένα δίσκο και όχι ακούγοντάς τον ξανά και ξανά για μήνες μέχρι να καταλαγιάσουν οι διαθέσεις, τότε ας γράψω και εγώ τη δική μου για τα δύο πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ από ποπ μπάντες που πρωτοεμφανίστηκαν το 2008 και μπήκαν στις κορυφές των λιστών πολλών περιοδικών με τα καλύτερα. Για τους Vampire Weekend και τους MGMT δηλαδή.



Το Contra το άκουγα αποσπασματικά εδώ και 2 μήνες που κυκλοφόρησε αλλά πέρα από τα 2 σιγκλάκια, Horchata και Cousins, μόνο το εξάλεπτο Diplomat’s Son είχα ξεχωρίσει. Μέχρι σήμερα, που ο ήλιος είναι αρκετά ζεστός ώστε να με βάλει στην κατάλληλη διάθεση. Όσο το άκουγα σκεφτόμουν με λέξεις. Όπως δροσιά, νερό , κοκτέιλ ή μάλλον χυμός ροδάκινο και άλλα τέτοια που παραπέμπουν στο υγρό, καλοκαιρινό όμως, στοιχείο. ‘Ύστερα έρχονται οι εικόνες. Το Contra απλώνεται πάνω σου σα καραμέλα ημιδιάφανη, ηλεκτρονικό γαρ, παρά σαν χαβανέζικη τεκίλα, να σε μεθάει με τις κιθάρες όπως το ντεμπούτο τους. Εκεί που σε καλύπτει με τη συμφωνική του, διαλυμένη με πάγο ,γυαλιστερή επίστρωση, έπειτα σε ξεπλένει με καθάριο νεράκι, βγαλμένο από το μινιμαλιστικό σε ήχους ρυάκι των μελωδιών τους. Εκεί είναι που διαφέρει το Contra. Είναι πιο λιτό, πιο μαλακό, κατώτερο από το ντεμπούτο τους, αλλά όχι ελλιπές. Καθόλου δε με χαλάει να έχω κάθε δύο χρόνια ένα δισκάκι των Vampire Weekend να μου κάνει παρέα το καλοκαιράκι.



Για τους MGMT τώρα, μόλις χτες άκουσα το Congratulations, και μόνο από το εξώφυλλο και από το Flash Delirium που κατεβαίνει από καιρό στο site τους, είχα καλή προαίσθηση. Και πράγματι, το άλμπουμ είναι μια χαρά. Όλα είναι τόσο mgmt εδώ μέσα αλλά κοίτα να δεις που πολλά διαφέρουν σε σχέση με το Oracular Spectacular. Καταρχήν, ακούς Pink Floyd από το Pipper.. και δεν είναι να μην καυ…ς. Κατά δεύτερο, σκάνε οι Byrds, Mamas and Papas και όλα τα καλά παιδιά της ανατολικής πλευράς του ατλαντικού και περνάς μια χαρά, εδώ στον ήλιο και την 25η Μαρτίου, θάλασσα, καφεδάκι, σκυλάκια, παιδάκια και φύση. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην πορεία αλλά δε με πειράζει καθόλου. Ίσα ίσα που έρχονται στη θέση τους διότι αυτοί είναι οι πραγματικοί MGMT.



Μια μπάντα κιθαριστική, που αγαπά τα ψυχεδελικά 60ς και τα glam 70ς και αυτό το ήξερες αλλά δεν ήξερες ότι μπορούν να το κάνουν χωρίς υπερβολικά μπιτάκια και ηλεκτρονικές λούπες βγαλμένες από μεγαλοπαραραγωγούς του ήχου (βλέπε Dave Friedman). Το Congrats μοιάζει σα το demo που προορίζεται να το αναλάβει ο κύριος αυτός και να το στείλει στο διάστημα. Θα μείνει όμως ακατέργαστο και προσγειωμένο για να ακουστεί από τα αυτιά που αγαπάνε τη μουσική που αγαπά και το γκρουπ. Για αυτό το λόγο δε θα κυκλοφορήσει κανένα σινγκλ από μέσα του. Ποιοι, οι MGMT των Kids, Electric Feel και Time to Pretend, δε θα βγάλουν σιγκλάκι. Ξενέρωσαν μάλλον με το mainstream και σούπερ τρέντυ κοινό στις συναυλίες τους και με το δίκιο τους. Πιουρίστες όχι, αλλά σίγουρα αγνοί, ρομαντικοί, και σεξουαλικοί όπως τους ακούει και ο gone 4 sure, βρίσκοντάς με απόλυτα συγχρονισμένο στην αίσθηση που αφήνει η ακρόαση του δίσκου. Κυκλοφόρησε την κατάλληλη στιγμή!



Αυτά από ποπ μουσική. Οι επόμενες μέρες έχουν απόδραση σε άλλα μέρη και πολιτισμούς με άλλες μουσικές και εικόνες. Καλές γιορτές και τα λέμε σε κανά 2 εβδομάδες.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Γκανάς Vs Ραψωδός Απειλή

Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα και με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων της δημοτικής βιβλιοθήκης της Πάτρας, πραγματοποιήθηκε χτες ποιητική βραδιά αφιερωμένη στον βραβευμένο ποιητή Μιχάλη Γκανά. Ακολούθησε βράβευση μαθητών με ποιητικές αξιώσεις και γενικά ήταν μια ευχάριστη και συγκινητική βραδιά. Ο κόσμος ήταν πολύς και εκτός από την παρουσία της γερουσίας των φιλολόγων είδαμε πολλούς μαθητές γυμνασίων και λυκείων της πόλης. Η διοργάνωση ήταν ωραία και μοιράστηκε βιβλίο με ποιήματα από μαθητές σχολείων της δυτικής Ελλάδας καθώς και γλυκό/ποτό. Η παρουσίαση επίσης, την οποία επιμελήθηκε η μητήρ του υπερήφανου γραφόντος, ήταν άψογη με τη συνοδεία μελοποιημένων ποιημάτων του Γκανά από Ξυδάκη, Θεοδωράκη και Ρούσση και τη βοήθεια οπτικοακουστικών μέσων.
Ηπειρώτης ο Γκανάς και το παράπονο είναι το κυρίαρχο πνευματικό υλικό της ποίησής του. Ένα παράπονο και μια μελαγχολία την οποία τόσο πολύ καλλιεργεί η καθεστηκυία τάξη των διανοούμενων της χώρας μας που αναρωτιέται κανείς αν οι νέοι βρίσκουν κίνητρο να ασχοληθούν με την ποίηση και τα γράμματα. Σωστά όμως παρατηρήθηκε από τον πρόεδρο της εταιρίας λογοτεχνών δυτικής Ελλάδας ότι και τα ποιήματα των μαθητών διακατέχονται από έντονη μελαγχολία και απαισιοδοξία εξίσου. Ευτυχώς που ο ίδιος ο ποιητής έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με την καθάρια πίστη του στο φως και την αναγέννηση παρά το βάρος της γοητείας του θανάτου που εκθέτει το υλικό του. Εγώ έφυγα από την εκδήλωση με μια αίσθηση αγαλλίασης στα όρια της θρησκευτικής κατάνυξης αν και το ίδιο μεσημέρι είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ποιο είδος ποίησης με εξέφραζε περισσότερο στο κοινωνικό παρόν που ζω..
Και αυτό δεν είναι άλλο από τις hip hop ρίμες των νεαρών θυμωμένων συμπατριωτών μου. Έτυχε να διαβάσω και να ακούσω από δω και από κει γι’αυτούς τους τύπους αλλά απέφευγα να δώσω παραπάνω προσοχή διότι η hip hop ποτέ δε μου άρεσε. Τη θεωρώ βαρετή και πρόστυχη. Ο Πετρίδης λέει ότι το ραπ των 80s ήταν το νέο rock ‘n roll και στη βιογραφία του ο Bob Dylan ερωτώμενος τι άκουγε περί τα τέλη της ίδιας δεκαετίας απάντησε ICE T γιατί λέει τα πράγματα ωμά, όπως είναι, γεμάτα βία. Πέρα όμως από συγκεκριμένα πράγματα που άρεσαν γενικά σε πολύ κόσμο δεν μπορούσα , και ακόμα δηλαδή δεν μπορώ, να ακούσω αυτό το μουσικό είδος.
Μέχρι χτες που έβαλα να ακούσω τα δύο κομμάτια του Λόγος Απειλή και του Ραψωδού Φιλόλογου που βρίσκονται στο cd που συνοδεύει το περιοδικό Sonik του Ιανουαρίου. Εντυπωσιάστηκα γιατί για πρώτη φορά ελληνικός στίχος με έλκυσε μέσα από την αμεσότητα και ρεαλιστικότητα του. Προβληματισμένος και τέλεια δεμένος με την ηχητική του συνοδεία. Κλιμακούμενος στις ανάγκες της κορύφωσης των τραγουδιών. Και πάνω απ’όλα ομιλών στις καρδιές και το μυαλό των εφήβων που ζητάνε κάτι παραπάνω από ελληνίδες πόρνες και πόρνους για να διασκεδάσουν. Να διασκεδάσουν και να προβληματιστούν ταυτόχρονα. Για τη γλώσσα τους και την ιστορία της και το τεράστιο χάσμα που απέχει μεταξύ αυτής και της πολιτιστικής πραγματικότητας που τους περιβάλλει. Διατηρεί την πρόκληση αυτός ο στίχος, κρατάει όμως λεπτές ισορροπίες μεταξύ στιλυζαρισμένου ρεαλισμού και συναισθηματικής εκφραστικότητας χωρίς να παρασύρεται στα κλισέ του χυδαίου χαβαλέ (στον οποίο βέβαια δε λέμε όχι αν πρόκειται για πλάκα, για τον Tous π.χ).Βγάζουμε την ασχήμια από μέσα μας για να κρατήσουμε λίγη ομορφιά, ότι κάνουν οι ροκάδες και οι ρειβάδες απανταχού για να αντιδράσουν.
Ποίηση; Σίγουρα όχι. Με σκοπό όμως και νόημα.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

SPACE LORD!

Ποτέ δε θα μάθουμε τι μας συμβαίνει γιατί είμαστε όλοι πειραγμένοι. Γεννηθήκαμε έτσι. Εμείς από μικροί, τόσο μικροί, ζαλιστήκαμε, πανικοβληθήκαμε και αποφασίσαμε έτσι απλά με τη πρώτη ευκαιρία να αποδράσουμε. Ο καθένας με διαφορετικό ερέθισμα.
Τι το ψάχνετε ποιος φταίει για τα λεφτά, την εξουσία και τη δικαιοσύνη. That’s got precious little to do with me darling. Εγώ δε γνωρίζω τίποτα για μένα στα σίγουρα, δεν είμαι τίποτα, μόνο προσπαθώ γίνω, να γίνομαι... Και συ εκεί που μου λες τι να κάνω, τι πρέπει να κάνω, ποιος πρέπει να είμαι και πως πρέπει να είναι η κοινωνία, είσαι ένα ψεύτης που δε ξέρει τίποτα και δε θα μάθει ποτέ από τον εαυτό του. Γι αυτό σου λέω δεν υπάρχει ελπίδα πέρα από τον αχό αυτής που γνώρισες παιδάκι και την αγάπησες όσο τίποτα άλλο, της ζεστής, καυτής, δαιμονισμένης, κιθάρας μου. SAY MY NAME!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Η Άσχημη Αδερφή, J Kriste, The Smiles and Frowns



Θέλω από καιρό να γράψω δυό λόγια για τα πράγματα που μου άρεσαν τώρα τελευταία. Πρώτα απ'όλα για όσους διαμένουν στην Πάτρα, να μην χάσουν την παράσταση "Η Άσχημη Αδερφή" του Δημήτρη Βικέλα σε διασκευή και σκηνοθεσία της Ευανθίας Στιβανάκη. Παίζεται στο θέατρο Αγορά που βρίσκεται μεταξύ Πατρέως και Γεροκωστοπούλου επί της Καραϊσκάκη. Πρέπει να μένουν λίγες μέρες ακόμα μιας και παίζεται πάνω από μήνα. Έχει αρκετή επιτυχία. Έχω δει αρκετές φορές την ομάδα ηθοποιών που ανεβαίνουν στην αγορά κάθε τόσο και αυτή τη φορά συμφώνησα με όλους σχεδόν ότι είναι η καλύτερή τους παράσταση. Το κανονικό εισιτήριο κοστίζει 15 ευρώ και το φοιτητικό μόνο 7. Τα συναισθήματα είναι πολλά, κυρίως ευθυμία, νοσταλγία και συγκίνηση. Κυριαρχεί η καθαρεύουσα και η αρχαϊκή διατύπωση του λόγου που σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές και τόπους. Οι παραλληλισμοί επίσης με το παρόν είναι πολλοί. Το έργο εκτυλλίσεται κατά τη διάρκεια της πτώχευσης επί Χαριλάου Τρικούπη.



Δεύτερον να ακούσετε το cd του J Kriste Master of Disguise με τίτλο "Girls, Ghosts and Gods". O κύπριος Λευτέρης Μουμτζής που κρύβεται πίσω από το όνομα είναι πολύ ταλαντούχος. Βρέθηκε στο Ευοί Ευάν στο Ρίο πριν 2 εβδομάδες περίπου και μας έδειξε ζωντανά το ταλέντο του και την προσωπικότητά του. Το cd είναι ένα διαμάντι υψηλής ποιότητας, αναμιγνύει folk, indie pop και έντεχνα στοιχεία φτιάχνοντας ένα ψυχεδελικό χαρμάνι ακατηγοριοποίητο μεν πολύ ευχάριστο στο άκουσμα δε. Στέκεται πέρα από τη μάζα των indie συγκροτημάτων της ελληνικής σκηνής. Μέσα εδώ συμμετέχουν και οι Αλκίνοος Ιωαννίδης και Μανώλης Φάμελλος. Δείτε ένα βιντεάκι από την εμφάνισή του στο ράδιο αρβύλα.



Από ξένη δισκογραφία η μεγαλύτερή μου αδυναμία έχει να κάνει με τους άγνωστους γενικά Smiles and Frowns των οποίων τον ομώνυμο δίσκο προτείνει το avopolis. Ακούγοντας αρχικά κάποια κομμάτια ενθουσιάστηκα με την απλότητα του ποπ ήχου τους. Στη συνέχεια άκουσα όλο το δίσκο που περιέχει μόλις 8 κομμάτια που δε διαρκούν πάνω από 30 λεπτά. Μελωδίες που φέρνουν στο μυαλό τους beatles και kinks στις πιο απλές στιγμές τους. Πολύ ουσιαστικό άκουσμα για τους λάτρεις της ποπ. Το μόνο δείγμα στο you tube εδώ,



Τι άλλο μου άρεσε, τι άλλο..Το live του Richard Hawley πάντως δε με ενθουσίασε. ΄Ισα ίσα με κοίμησε. Φταίει που κάπου στη μέση της συναυλίας είδα στην κονσόλα του ηχολήπτη το χαρτί με τα κομμάτια που θα παιχτούν. Εκεί απογοητευτήκαμε. Οι βραδιές στο Blue Mοnday ήταν μια χαρά και της διασκέδασα αλλά μάλλον αποτελούν παρελθόν. Υπάρχει όμως το εστιατόριο/μπαρ Εστραγκόν που αν όλα πάνε καλά θα βρίσκομαι εκεί τις Δευτέρες. Χαλαρά πράγματα σε ωραία bistro και lounge ατμόσφαιρα και ανάλογες μουσικές. Τα υπόλοιπα σε νεότερο ποστ.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Mark Linkous R.I.P.

Ο ιθύνων νους των Sparklehorse, Mark Linkous έδωσε τέλος χτές στη ζωή του. Αυτοπυροβολήθηκε. Σοκ και στεναχώρια. Έχω πολλές εκπομπές που παίζω ασταμάτητα κομμάτια από τον δίσκο που έκανε πέρσι με τον Danger Mouse, το Dark Night of the Soul. Συμμετοχές από Iggy Pop, Black Francis, Suzanne Vega, James Mercer (The Shins), Jason Lytle, Julian Casablancas (The Strokes), Wayne Coyne (Flaming Lips), David Lynch και Vic Chesnutt. Το ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι και ο τελευταίος είχε βάλει τέλος στη ζωή του την προπαραμονή της πρωτοχρονιάς που μας πέρασε.
Ένας υπέροχος δίσκος με νοσταλγικά τραγούδια, ηλεκτρονικά blues αλλά και παρανοϊκές ροκιές. Ήταν να κάνω ξεχωριστό ποστ γι'αυτόν και να που προκύπτει το δυσάρεστο.

Διαβάστε εδώ http://www.mic.gr/news.asp?id=33251

και ακούστε

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Κορυφαίο!!

Χίτλερ και ελληνογερμανικές σχέσεις. Γελάστε....

Φουγκάτζι



την κρίση μου και την οικονομία. το επάγγελμά μου και την υποκρισία. την κοινωνική μου υπόληψη και την τάξη. την ιστορία και τα διδάγματά της. την άγνοιά μου και την προσπάθεια να την εξαλείψω. την απάθειά μου και το και καλά ενδιαφέρον. την αριστερα, δεξιά και μέσα και επί τα αυτά. γαμώ...................