Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Burn Baby Burn

Το ανακάλυψα με δέκα χρόνια καθυστέρηση, προτεινόμενο στα καλύτερα τραγούδια στο τεύχος του Sonik με την ανασκόπηση της δεκαετίας. Πρόκειται για τη χαρά της ζωής. Παίζει στο repeat σα να βρίσκομαι στο λύκειο. Οι στίχοι λυκειακοί και αυτοί αλλά για πάντα αληθινοί για το νεανικό έρωτα και τις διαψεύσεις του. Αυτόν που θέλουμε να ζούμε πάντα και γι'αυτό λατρεύουμε αυτή τη μουσική. Εφηβική, αφελής, επίπεδη και εμπορική, αλλά σέξι, γεμάτη αδρεναλίνη, αυθόρμητό ναρκισσισμό και εντέλλει μαγεία!




You're all I have in this teenage twilight
Your golden hair and pale blue eyes
But through all the days and the sleepless nights
We have never been satisfied

Tumbling like the leaves
We are spiralling on the breeze
Almost to the point of no return
Everything will burn baby burn

Look into my tired eyes
See someone you don't recognise
Binds that can't be untied
Oh yeah, this is slow suicide
Feelings that I can't disguise
And never will be reconciled
Oh something inside has died

You walk like your in a daze
Unresponsive eyes in a distant gaze
Like all the good times have flown away
And their memory leaves a bitter taste

Tumbling Like the leaves
We are spiralling on the breeze
Destructive love is all we have
Destructive love is all I am

Look into my tired eyes
See someone you don't recognise
Binds that can't be untied
Oh yeah, this is slow suicide
Feelings that I can't disguise
And never will be reconciled
Oh something inside has died

Vicious bitter words
Becoming more and more cruel
But you always take me back
And let me lick your wounds

Tumbling like the leaves
We are spiralling on the breeze
Almost to the point of no return
Every thing will burn baby burn

Look into my tired eyes
See someone you don't recognise
Binds that can't be untied
Oh yeah this is slow suicide
Feelings that I can't disguise
We're living in a compromise
Oh something inside has died

To άκουσα στη σειρά με αυτά

GREEN DAY - KNOW YOUR ENEMY
PINK - U AND UR HAND
WEEZER - BUDDY HOLY
NADA SURF - I LIKE WHAT YOU SAY
BABYSHAMBLES - DELIVERY
THE CRIBS - MΕN'S NEEDS
FRANZ FERDINAND - ALL MY FRIENDS
LOS CAMBESINOS! - YOU! ME! DANCING!
BUILT TO SPILL - TIME TRAP
GRANDADDY - YEAH IS WHAT WE HAD

Κατεβάστε τα κι εσείς εδώ

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Γειά σου ρε Αρχιδούκα Julian!

Τσίμπησα το Interpreter του Julian Cope, που κυκλοφόρησε το σωτήριον έτος 1996 και πρέπει να είναι από τους πιο υποτιμημένους δίσκους του, αν ως κριτήριο λάβουμε την εμφανισημότητά του στα torrents, τα rapids κτλ (αν και το allmusic το έχει στα πρώτα θρανία).
5 μόλις ευρουλάκια για να ακούσω δυό κομματάκια με τα οποία είχα κολλήσει, χωρίς όμως να τα έχω ξανασυναντήσει από τότε(ούτε καν στο you tube). Ωραία όλα αυτά, αλλά εκείνο που ξεχωρίζει είναι το εσώφυλλο, που πέρα από τα μυθολογικά μυστήρια που ο Julian αρέσκεται να ανασκαλεύει, υπάρχει και αυτό το κειμενάκι.

Ρίχτα μεγάλε Julian!

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

THE HEAVY METAL BRASS BAND 5/2 ΣΤΟ ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟ



Χτες στο λιθογραφείο εμφανίστηκε ο David Lynch με τη νέα του μπάντα, τους The Heavy Metal Brass Band. Ήταν άλλη μια επιτυχημένη προσπάθεια της Manifest by Mojo να φέρει ενδιαφέροντα ονόματα στην Πάτρα. Εφτά συνολικά μουσικοί, οι πέντε εκ των οποίων παίζουν πνευστά μας παρουσίασαν ένα αριστοτεχνικό μείγμα funky με balkan jazz. Ήταν με διαφορά η καλύτερη jazz συναυλία που έχω πάει ποτέ και αν κρίνω από τα χειροκροτήματα και τα πρόσωπα του κοινού, το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους που παραβρέθηκαν χτες εκεί.
Στο παρελθόν παρακολουθώντας μια τέτοια συναυλία κουραζόμουν αφάνταστα με την τάση των μουσικών να παρασύρονται σε ένα επαναληπτικό παραλήρημα αυτοσχεδιασμού που μόνο επίδειξη φανέρωνε και όχι ψυχή. Χτες αντίθετα, άκουσα μια μπάντα που χειρίζεται τόσο τη μελωδία όσο και την αυξομείωση των εντάσεων και της ταχύτητας. Και το κάνει τόσο με επαγγελματισμό όσο και με αυθορμητισμό.
Σπουδαίοι οργανοπαίχτες, όπως ο νεαρός Σωτήρης Ντούβας από την Πάτρα στα τύμπανα, πλαισιωμένοι από την διευθυντική φιγούρα του Lynch, ο οποίος πότε θέτει τα όρια στα οποία κινείται η μπάντα και άλλοτε αφήνεται σε πρωτότυπους αυτοσχεδιασμούς, όπως στο φινάλε που ταυτόχρονα με το φλάουτο έκανε ρυθμικούς ήχους με τη φωνή του.
Έχασα δυστυχώς τα τρία πρώτα κομμάτια της συναυλίας αλλά πρόλαβα καμιά δεκαριά ακόμα που παρουσίασε η μπάντα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχώρισα τις πιο αργές στιγμές, όπου ο χειρισμός της έντασης φανέρωνε τη δυνατότητα αυτών των μουσικών οργάνων να δημιουργήσουν ατμόσφαιρες που διεγείρουν τον εγκέφαλο έτσι όπως δεν το κάνει κανένας ψηφιακός προγραμματισμός. Επίσης, δεν περίμενα ποτέ ότι μια jazz μπάντα θα με συγκινούσε με τις μελωδίες της τόσο όσο μια blues μπαλάντα ας πούμε.
Το όνομα όμως της μπάντας, όσο ειρωνικό και αν είναι, παίζει με την έμμονη ιδέα των τζαζίστων να τα σπάνε, κάτι που δεν έλειψε φυσικά και χτες. Έγινε όμως με τρόπο καθόλου βαρετό, πράγμα που δείχνει ότι έχει γίνει δουλειά και το σετ του γκρουπ δε βασίζεται σε ανερμάτιστους αυτοσχεδιασμούς αλλά σε προσεγμένες συνθέσεις. Εκεί είναι νομίζω και το μυστικό του Lynch που, πέρα από κορυφαίος οργανοπαίχτης είναι και ένας σπουδαίος συνθέτης που κοιτάζει σε όλο το εύρος της μουσικής
Οι The Heavy Metal Brass Band δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει κάποια ηχογράφησή τους. Όπου όμως βρεθείτε κοντά τους, μη τους χάσετε με τίποτα. Χτες άκουσα αρκετές φορές τη φράση «Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει..»

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης και Λερναία Ύδρα - Σε Άλλους Κόσμους



Δεν πάνε πολλοί μήνες από τότε που πρωτοάκουσα ένα από τα κρυφά εγχώρια διαμάντια της δεκαετίας του 70 (όπως λένε οι ειδικοί), αυτό το μακροσκελές χίπικο έντεχνο, ψυχεδελικό, καλλιτεχνικά άρτιο και ειλικρινές ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ της ελληνικής δισκογραφίας. Ένας δίσκος που σήμερα πράγματι με πάει σε άλλους κόσμους.
Δεν είμαι ειδικός στην ελληνική δισκογραφία αλλά διαβάζοντας για τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και τη δημιουργία αυτού του δίσκου, μόνο θαυμασμός με πιάνει.
Αν δε σας αρέσει η φολκ και έντεχνη φάση τότε αφήστε το καλύτερα. Αν όμως είστε φίλοι του υγιούς ροκ πειραματισμού, της κλασικής σύνθεσης και της ονειροπόλησης των 70ς αφεθείτε στον υπέροχο αυτό δίσκο.
Τον άκουγα πιο προσεκτικά τις μέρες των reviews για τους δίσκους της χρονιάς και της δεκαετίας που διεξήχθη στη blogosfera και η σύγκριση της σημερινής μουσικής, για την οποία αγωνιούσα για το τι θα βάλω ή όχι στα καλύτερά μου, με την ειλικρίνεια και τη γνώση των παλαιότερων, με έκανε να αφήσω για λίγο στην άκρη το χαμό με τις καινούριες κυκλοφορίες και να αφιερωθώ στο όνειρο.
Τι εισαγωγή, πόσα μουσικά όργανα, τι ποικιλία ήχων, αν ήταν και η παραγωγή σύγχρονη θα παραμιλάγανε οι σημερινοί ιθύνοντες της πρωτοπορίας. Μια μουσική κολεκτίβα, η Λερναία Ύδρα, υπό την ηγετική αλλά διακριτική μορφή του πολυοργανίστα και συγγραφέα Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, μια κουστωδία μουσικών και ένας ηγέτης που ψάχνεται μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας (όπου τον είχαν πάρει χαμπάρι οι προοδευτικοί εκεί τι λαγονικό ήταν). Χρόνια πήρε μέχρι να ολοκληρωθεί και να βρει το φως της κυκλοφορίας αυτός ο δίσκο, αλλά το μέγεθός του απλώνεται σε όλο το χρόνο. Είναι το απλό, αθώο (αν και παρηκμασμένο σήμερα, ά ρε τι έχει ακούσει αυτό το έντεχνο τραγούδι από τους εναλλακτικούς…) όνειρο που αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο. Τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Ανάμεσα στις υπέροχες λυρικές στιγμές μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές του Χάρη Κατσιμίχα και του Ζιώγαλα. Ο δίσκος έχει γνωρίσει αρκετές επανεκδόσεις με πιο πρόσφατη αυτή του 2007. Ο Τριανταφυλλίδης είναι ακόμα ενεργός στη δισκογραφία και μάλιστα πρόσφατα παρουσίασε το «Σε άλλους κόσμους» ζωντανά στο Κύτταρο. Από αυτή την εμφάνιση δείτε το μαγικό «Μια Φυλακή». Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μάθετε κι εσείς από εδώ.
Κοίτα ναδεις τώρα σύμπτωση..Ψάχνοντας στο google βλέπω ότι και άλλος έλληνας blogger πόσταρε για το δίσκο αυτό μόλις μισό μήνα πριν. Ε, τέτοιο αριστούργημα που είναι...