Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Παλαιά βινύλια, παλαιοί φίλοι

Μάταια προσπαθούμε να κάνουμε τις σημερινές μουσικές να διαρκέσουν λίγο παραπάνω. Γι'αυτό αυτές τις γιορτινές μέρες ακούω παλαιά βινύλια που σου αρέσουν, ξέρεις, λίγο hard, λίγο folk, λίγο progressive εκεί στα mid 70s, όλη αυτή τη μουσική που μίμησαν οι πάνκηδες άδικα. Ακούω φωνές βγαλμένες από τα βάθη χαράδρων να ανοίγουν δρόμο ανάμεσα σε πανίψηλα βουνά, μελωδίες σαφείς και κυκλικές, απέριττες και σπειροειδής που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Να νιώθεις ολοκληρωμένος, ότι ο χρόνος έχει αισθητή διάρκεια που μετριέται με τις στροφές του πικάπ και τα κύματα του αναλογικού ήχου να κυλάνε στα εγκεφαλικά κύτταρα.
Επική μουσική για χάρη σου και τώρα που πάμε να θυμηθούμε πως ήταν τότε που κινούσαμε για το βουνό, νιώθω την ανάγκη της αναπλήρωσης για μια χαμένη σε γραμμένα cd και γεμάτους σκληρούς δεκαετία. Ο νους μου πάει σε σένα αναγκαστικά και σε εκείνο που αναζητήσαμε μαζί αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε. Τώρα είσαι μόνος εκεί που πρωτοπήγαμε μαζί και θα ήθελα να βρεθώ και εγώ εκεί πραγματικά. Φοβάμαι όμως ότι ούτε τότε υπήρξα πραγματικός ενώ τώρα βρήκα τη συντροφιά που έψαχνα.
Έχω τα παλαιά βινύλια να σε θυμίζουν μόνο και να μου υπαγορεύουν λόγια αναπόλησης και απορίας. Που περνάει ο καιρός όταν είσαι μακριά, χώρια, απών και δεν το καταλαβαίνω. Που φτάνει η ώρα της ευθύνης αλλά συνεχώς παρατείνουμε την άφιξή της. Που ακόμα και πλήρως αλλοτριωμένος ψάχνω να ενωθώ μαζί σου με μια θρησκεία, ένα νόημα, ένα αόρατο πνεύμα αγάπης. Καλά Χριστούγεννα!

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Η εκπομπή με τα καλύτερα albums του 2010



'Οπως σας υποσχέθηκα, μπορείτε εδώ να ακούσετε την εκπομπή της Κυριακής με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, ελαφρώς μειωμένη και....ώ ναι, ελαφρώς αλλαγμένη! Καλή ακρόαση!


Playlist at MixPod.com

UPDATE: Βγήκαν και τα αποτελέσματα της blogovision. Κοιτάξτε εδώ

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

No. 1

No.1 ARCADE FIRE - THE SUBURBS



Ήταν μια υπέροχη μουσική χρονιά! Με συναυλίες, πάρτυ, εκπομπές, αφιερώματα, διαγωνισμούς, συλλογές-δώρa, καινούργιο ηχοσύστημα, περισσότερα cd και βινύλια. Με δίσκους σαν το The Suburbs που ψιθυρίζουν και φωνάζουν προσωπικές ιστορίες του suburbanisation, της πραγματικής ιστορίας που κρύβεται πίσω από την οικονομική κρίση. Δίσκους που έχουν να πουν κάτι για την κρίσιμη κοινωνική κατάσταση και συνοψίζουν τη δημοφιλή αλλά σκεπτόμενη ροκ μουσική σήμερα, μακριά από εντυπωσιασμούς, πόζες και κολλήματα. Προσιτή και επική ταυτόχρονα, με διαρκή ένταση και κορυφώσεις που οδηγούν σε ήρεμες, ονειρώδεις διαδρομές. Ο μόνος δίσκος φέτος που μπορώ να ακούω πολλές φορές από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν θα έχει διάρκεια; Αrcade Fire είναι αυτοί. Και βέβαια θα έχει. Μιλάμε για ποπ μουσική, όχι για κλασική.

Όσον αφορά την blogovision για άλλη μια χρονιά με αποζημίωσε. Άκόμα και όταν βαριόμουν ή απορούσα με τις indie εμμονές πολλών από εσάς, και φέτος ανακάλυψα διαμαντάκια και γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους.Στο αυριανό πάρτυ είναι λίγο δύσκολο να έρθω λόγω απόστασης αλλά θα το προσπαθήσω.Ανυπομονώ για τα αποτελέσματα παίρνοντας σαφή θέση υπερ των Arcade Fire και κατά των The National (update: με μια πρόχειρη ματιά σε λίστες συναγωνιστών που ψηφίζουν ψηλά τους δεύτερους, δε διακρίνω πουθενά τους πρώτους. Απόδειξη της ύπαρξης μιας υποκινούμενης προσπάθειας να σπηλωθεί ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς από τους ξενέρωτους).

Τέλος εντός ημερών θα ανεβάσω στο μπλογκ την χτεσινή εκπομπή με τα καλύτερα της χρονιάς για όσους από εσάς θέλετε να την ακούσετε. Υγεία σε όλους και καλό μουσικό 2011!

Η ολοκληρωμένη λίστα

NO.1 ARCADE FIRE - THE SUBURBS
NO.2 HOT CHIP - ONE LIFE STAND
NO.3 ARIEL'S PINK HAUNTED GRAFFITI - BEFORE TODAY
NO.4 JANELLE MONAE - THE ARCHANDROID
NO.5 DANGER MOUSE & SPARKLEHORSE - DARK NIGHT OF THE SOUL
NO.6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME
NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

No. 2

No.2 HOT CHIP - ONE LIFE STAND



NO.2 HOT CHIP - ONE LIFE STAND
NO.3 ARIEL'S PINK HAUNTED GRAFFITI - BEFORE TODAY
NO.4 JANELLE MONAE - THE ARCHANDROID
NO.5 DANGER MOUSE & SPARKLEHORSE - DARK NIGHT OF THE SOUL
NO.6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME
NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE



Η εκπομπή με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς τελείωσε πριν λίγο. Περάσαμε υπέροχα και εντός ημερών θα την ανεβάσω στο μπλογκ για να την ακούσει όποιος θέλει.

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

No.3

No.3 ARIEL'S PINK HAUNTED GRAFFITI



Κάπως έτσι χωρίς να το περιμένω συναντήθηκα με την ηδονή, ένα βράδυ, μόνος. Μπήκα μέσα της να κολυμπήσω μέχρι που κινδύνεψα να χαθώ στα βάθη του ωκεανού της παραίσθησης. Δεν έφυγα από φόβο αλλά διότι με διέσωσαν λιμενικά του νου. Ακόμα πασχίζω να καταλάβω αν τα έφτιαξα εγώ ή ανήκουν σε αυτούς τριγύρω. Κάθε φορά που σε συναντώ αναρωτιέμαι και αφήνομαι να παίξω την ίδια σκηνή, να μιμηθώ, να θυμηθώ μήπως. Και περιμένω να τη συναντήσω ξανά...



NO.4 JANELLE MONAE - THE ARCHANDROID
NO.5 DANGER MOUSE & SPARKLEHORSE - DARK NIGHT OF THE SOUL
NO.6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME
NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE



Την ερχόμενη Κυριακή στις 4 το απόγευμα και μια ανάσα πριν ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός της blogovision, μπορείτε να ακούσετε το αφιέρωμα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς για αυτό το μπλογκ στον mojo radio 107,7 στο ραδιόφωνο της Πάτρας και εναλλακτικά www.mojoradio.gr Το Σάββατο την ίδια ώρα τα καλύτερα τραγούδια (update: ακύρωση λόγω απεργίας για το Σάββατο μόνο). Πρώτη η αφίσα, ε;

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

No. 4

No.4 JANELLE MONAE - THE ARCHANDROID



Κάθε Χριστούγεννα γεμίζω φώτα μέσα μου. Νιώθω και εγώ μια ακόμα λαμπίτσα στο σκηνικό των στολισμένων δρόμων. Μου αρέσει να περπατάω στην πόλη και να έχω μια μελωδίτσα στα χείλη που οι περαστικές κοπέλες κοιτούν και χαμογελούν με μια κρυφή έκπληξη. Με αυτή και το βλέμμα τους γυρίζω σπίτι για να ξεφωνίσω δυνατά τον έρωτά μου μπροστά σε βρεγμένα τζάμια και κυκλοφωτισμένους καθρέφτες. Τον ακούς;



NO.4 JANELLE MONAE - THE ARCHANDROID
NO.5 DANGER MOUSE & SPARKLEHORSE - DARK NIGHT OF THE SOUL
NO.6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME
NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE



Την ερχόμενη Κυριακή στις 4 το απόγευμα και μια ανάσα πριν ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός της blogovision, μπορείτε να ακούσετε το αφιέρωμα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς για αυτό το μπλογκ στον mojo radio 107,7 στο ραδιόφωνο της Πάτρας και εναλλακτικά www.mojoradio.gr Το Σάββατο την ίδια ώρα τα καλύτερα τραγούδια. Πρώτη η αφίσα, ε;

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Νο.5

Νο. 5 DANGER MOUSE & SPARKLEHORSE - DARK NIGHT OF THE SOUL





NO.5 DANGER MOUSE & SPARKLEHORSE - DARK NIGHT OF THE SOUL
NO.6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME
NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

No. 6

No. 6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME



Όταν θέλω να ακούσω πως είναι η σιωπή μέσα μου ακούω τη φωνή και την άρπα σου. Σε ακούω για λίγο, όχι γιατί σε βαριέμαι αλλά γιατί λειτουργείς άμεσα ηρεμιστικά και θεραπευτικά. Το τελευταίο διότι ξυπνάς εικόνες και αισθήσεις αλλόκοτες που τριγυρίζουν στα λιβάδια της μνήμης με απόηχο τη σιωπή.



NO.6 JOANNA NEWSOM - HAVE ONE ON ME
NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Νο. 7

No. 7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT



Άνοιξε ο σωλήνας του χρόνου και το στόμιο του ξέβρασε χαώδεις κραγμούς, εμετικά υγρά και οσμή σαπίλας. Μέσα σε αυτά πλέουμε, με αυτά αναπνέουμε και πίνουμε για να επιζήσουμε. Μόνο η καθαρότητα της οργής μας κάνει να ελπίζουμε. Και η γενναιότητα εκείνων που αντιστάθηκαν, η μνήμη που κουβαλάμε και η μικρή τρύπα που μας επιτρέπει να εισχωρούμε στη φαντασία σας. Για το καλό ή το κακό.



NO.7 KILLING JOKE - ABSOLUTE DISSENT
NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Νο. 8

Νο. 8 ΤΗΕ ΒΛΑΨΚ ΚΕΥΣ - ΒΡΟΤΗΕΡΣ



Βλαξ ξεβλάξ εγώ είμαι έξυπνος και μάγκας. Και κλάνω αμα λάχει καλλιτεχνικά. Μπαρουτομπλουζιά μισοβαριεστημένη από το αδιέξοδο της επανάστασής, που καταπιάνεται με τις αισθήσεις και λικνίζεται ναρκισσιστικά. Πάει για γκόμενες, τρώει τα μούτρα του και γράφει με το αίμα του στιχάκια κροκοδείλιας στεναχώριας. Χα,χαχα,χα.



NO.8 THE BLACK KEYS - BRPOTHERS
NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

No. 9

No. 9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR





NO.9 ELECTRIC LITANY - HOW TO BE A CHILD AND WIN THE WAR
NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

No. 10

No. 10 BROKEN BELLS - S.T.





NO.10 BROKEN BELLS - S.T.
NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Νο. 11

No. 11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER





NO.11 GONJA SUFI - A SUFI AND A KILLER
NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

No. 12

No. 12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO



Ένα ήσυχο πρωϊνό με υγρά ακόμα φύλλα από τη βραδυνή βροχή. Αχνοφαίνεσαι πίσω από ένα χρυσαφί φωτοστέφανο στον αγρό του χωραφιού. Τραγουδούσες σιγανά, σε άκουσα και βγήκα να σε βρω. Στεκόσουν κατάματα στη λίμνη με την ολόσωμη γκρίζα κάπα σου. Πήγαινες να κλάψεις, σε είδα αλλά αμέσως έστριψες να φύγεις να χαθείς στο πέρα δάσος. Κοίταξα το νερό, ακόμα παλλόταν στων δακρύων σου την ώθηση. Ξάφνου από μακριά σε άκουσα ηρωϊκά να τραγουδάς "Κατέβα από τη ράχη του λιονταριού, επίπληξε τους αιώνια κοιμώμενους, φώτισε τις σκοτεινές μέρες που τρέχουν στον ατελείωτο χείμαρρο, τώρα." Χάθηκες στη σιωπή μα σε βρίσκω παντού γύρω στην οργή των ανέμων και την στοιβαρή αντίσταση των δέντρων, στα άγρια κύμματα και την επίμονη πλώρη του βαρκάρη, στο γλυκό πουλί που πεθαίνει από άγνοια, στα φτερά του νεκρού νεαρού που είδα στη τηλεόραση. Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχες, τους διέσχιζες, μα δεν φαινόσουν παρά μόνο σε μια στιγμιαία αναλαμπή χρυσαφιού φωτός.



NO.12 SHEARWATER - THE GOLDEN ARCHIPELAGO
NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

No. 13

No. 13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA



NO.13 VAMPIRE WEEKEND - CONTRA
NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

No.14

No. 14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME



Παρεά με τους Κινκς και τη Μάρθα my dear μέσα σε ένα λεωφορείο χρωματιστό να γυρίζουμε όλη τη μαραμένη χώρα και να δίνουμε χαρά και γλύκα στον κόσμο. Να κάνουμε ουρά από πλήθη και να επισκεπτόμαστε τη χώρα του ποτέ. Να πηγαίνουμε πίσω στα 60s με απόλυτη επίγνωση ρομαντισμού που καταλήγει σε απελευθερωτικό ρεαλισμό. Να χτυπάω ρυθμικά την ακουστική σου στην άκρη ίσα που να μπορείς κι εσύ να ρίξεις την πενιά. Και το κελαήδημά σου να φτιάχνει όλα τα θυληκά της φαντασίας μας. Όταν μελαγχολούμε κρατάω το ρυθμό με το πόδι και κοιτάζω τον ουρανό και βλέπω στα όνειρά σου, αυτά που έχασα στο δρόμο. Και συνεχίζουμε να τα ψάχνουμε στην πραγματικότητα, εσύ τα δικά μου κι εγώ τα δικά σου. Και τραγουδάμε δυνατά καλώντας τα να εμφανιστούν!



NO.14 THE SMILES AND FROWNS - THE ECHOES OF TIME
NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

No. 15

No. 15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY



H καλύτερη mainstream disco around.



NO.15 AEROPLANE - WE CAN'T FLY
ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

No. 16

No. 16 THE DRUMS - S.T.





ΝΟ.16 THE DRUMS - S.T.
NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Νο. 17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND



Στήνoντας αναμνηστικό πάρτυ με τους συνομίληκους, συμμαθητές και φίλους. Σκάει και όλοι μενουν κάγκελο. Ποιος το έλεγε αυτό, ρωτάνε. Χορεύουν και νομίζουν ότι θυμούνται, κατακλύζονται από αόριστες αναμνήσεις μιας φωνής που τους είναι οικεία, κοιτάζονται πειραχτικά και έρχονται κοντά. Παράωρη έξω, μεθυσμένοι, πάνε για φιλί αλλά λένε να το κρατήσουν για να μεγαλώσει η αγωνία σαν τότε. Γελάνε και δίνουν ραντεβού για το επόμενο πάρτυ. Πήραν αυτό που ήθελαν.



NO.17 FIVE STAR HOTEL - THIS SOUND
NO.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
NO.19 TWIN SHADOW - FORGET
NO.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

No. 18

No. 18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN



Πορωτικό και αυτό, λάμπει δια της ιδιοσυγκρασιακής του αξίας μέσα στο βούρκο του indie. Κατώτερο από το αριστουργηματικό προκάτοχό του αλλά με πολλά hooks για headbanging, τρομοκρατικές διαθέσεις εναντίον της δημόσιας και ιδιωτικής τάξης, γλώσσες έξω, κλοουνισμοί και ποζεριές απέναντι από τον καθρέφτη ή το τζάμι και το όνειρο μιας συναυλίας στα μέρη μας. Σύγχρονο περιθώριο που δε τα βάφει μαύρα και παίζει και σε μεγάλα φεστιβάλ. Άξιοι απόγονοι των Pixies και Dead Kennedys.



No.18 LES SAVY FAV - ROOT FOR RUIN
No.19 TWIN SHADOW - FORGET
No.20 MIKE PATTON - MONDO CANE

No. 19

no. 19 TWIN SHADOW - FORGET



Το κύριό μου άκουσμα την τελευταία εβδομάδα. Με τραγούδια που μου κρατάνε ζεστή συντροφιά τα βράδια πριν κοιμηθώ και τις βραδυνές εκπομπές μέσα στην πόλη που πάει να βρέξει. Με μια φωνή που πότε πάει σε Grizzly, πότε σε Morrissey και με Japan ατμόσφαιρες στο πιο φωτεινό τους. Σύγχρονη ηλεκτρονική soul pop με ρεφραίν που σε αγκαλλιάζει και σε πάει στα soft 80s.



19. TWIN SHADOW - FORGET
20. MIKE PATTON - MONDO CANE

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

No. 20

No. 20 MIKE PATTON - MONDO CANE



Πάνω απ'όλα για τις πολύτιμες στιγμές του καλοκαιριού που μας συνόδευσε. Για τα τανγκό που χορέψαμε και τις γκριμάτσες που έκανες. Έπειτα για τη φωνή και τις ερμηνείες του και για την ροκ πάνω σε ορχήστρα ενορχήστρωση. Τέλος για τα πανέμορφα στην πλειοψηφία τους τραγούδια. Περιμένω να το χορέψουμε σε 30 μέρες πάλι.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

2010 Outakes

Φέτος μπορεί να μην έγραψα αρκετά στο μπλογκ αυτό αλλά άκουσα περισσότερη μουσική από άλλες χρονιές. Ίσως και για να έχω πολλούς και καλούς δίσκους να προτείνω στη blogovision (ψώνιο) ή καλύτερα για να έχω να παίξω στην εκπομπή. Παρατηρώ ότι λίγοι δίσκοι κίνησαν το ενδιάφέρον μου παραπάνω από ένα μέσο όρο μετριότητας. Ή έχω αρχίσει να ανήκω στους παλαιούς (ότι και αν σημαίνει αυτό) ή πραγματικά δε βγαίνει σπουδαία indie pop και alternative rock πια. Ή και τα δύο. Ίσως πάλι οι μανιώδεις εμείς Internetόφιλοι να καίμε το κεφάλι μας με bytes και mp3 (αυτό σίγουρα). Από την άλλη φέτος αγόρασα τα περισσότερα cd εδώ και μια δεκαετία γιατί θέλω να παίρνω μαζί μου στο μέλλον σε πιο σταθερή μορφή τη μουσική που αγαπάω. Μερικές φορές φοβάμαι ότι από την πολλή πληροφορία και την ταχύτητα με την οποία την επεξεργαζόμαστε θα ξεχάσω να εκτιμάω την καλή μουσική και απλά θα είμαι άλλος ένας διαμετακομιστής ήδη διαμορφωμένων εντυπώσεων στο ολιγοπώλιο του διαδικτυακού μουσικού τύπου. Κάτι σαν έμπορος αφιλοκερδώς κιόλας, πολύ χειρότερο από το να μη βγάζεις και τίποτα μιας και τότε θα σε ενδιέφερε κάπως και το περιεχόμενο.
Όπως και να ναι φέτος βγήκαν και πολλά ωραία τραγούδια που αγωνιώ να βλέπω τον κόσμο στα bar που παίζω και να τον ακούω να μου τηλεφωνά στο σταθμό για να μου πει πόσο πολύ του αρέσουν οι Killing Joke, oi Ariel Pink και οι Red Sparrowes. Κάτι που πολύ σπάνια γίνεται. Αναρωτιέμαι αν στα μαγαζιά ακούει ο κόσμος τη μουσική. Δε βαριέσαι, αυτό έχει σημασία τέτοιες δύσκολες εποχές..
Οι δίσκοι όμως δίσκοι και τέλος η γκρίνια διότι η τεράστια προσφορά όσο μισητή λόγω ιδεολογίας μου είναι άλλο τόσο αντλώ τα οφέλη που παράγει. Είμαι αλλοτροιωμένος αλλά ας είναι, βίτσιο είναι αυτό. Πριν λοιπόν αρχίσει το μεθαυριανό παιχνίδι να μερικοί δίσκοι που άκουσα αλλά δε θα είναι στην εικοσάδα για τους παρακάτω λόγους

ΓΑΜΑΤΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΑΥΡΙΟ ΑΛΛΑ ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩ..ΤΑ 8άρια

THE ROOTS - HOW I GET OVER



Δεν περίμενα να μου άρεσε τόσο αλλά κάτι η Ζανέλ κάτι ο Κάνεϊ φέτος με κάνουν να ακούω αλλιώς τη μαύρη αμερική. Μόλις έξω..

UNKLE - Where did the night Fall



Tελευταία στιγμή έξω ίσως άδικα γιατί το τρώνε οι δίσκοι τελευταίας σοδειάς που έχουν ένα αβανταζ αυτές τις μέρες. Έχει μερικά πολύ ωραία τραγούδια. Άκου το On a Wire.

CHARLOTTE GAINSBOURG - IRM



Μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, αιθέρια φωνή πάνω σε ταξιδιάρικα κρουστά με τον Beck να ξανακάνει το μικρό του θαύμα. Time of the Assassins.

TRENTEMOLLER - Into The Great Wide Yonder



Φοβερή ατμόσφαιρα, ολοκληρωμένη μελαγχολική electronica και μερικά πολύ όμορφα κομμάτια. Λιγάκι μονότονο αλλά συνήθίζεται στις μέρες μας.

HOLY FUCK - Latin



Είμαι die hard για αυτή την μπάντα, μια από τις λίγες ηλεκτρονικές πανκ που αξίζουν. Εδώ διατηρούν την ορμητικότητά τους αλλά θα ήθελα λίγο χάος παραπάνω. Μια χαρά όμως.

MALACHAI - Ugly Side of Love



Αυτό εδώ το καραγούσταρα αλλά έχω ακούσει ούτε το μισό και δεν το έχω βρει ούτε για download οπότε δυστυχώς. Γαμάτη γκρουβιά. Snowflake στα best tracks φέτος!

ΤΑΜΕ ΙΜPALA - Innerspeaker



Έχει όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν στον ήχο τους. Νεοψυχεδέλεια και ματιές στα 60ς. Επαναλαμβάνονται όμως και γίνονται ψιλοβαρετοί. Το ξανακούω τώρα για να το καλοσκεφτώ γιατί έτσι όπως πάει δε θα υπάρχουν καθόλου κιθάρες στη λίστα.Χμ, ενδιαφέρουσα πρόταση πάντως και ο ήχος τους είναι προσεγμένος αν και καλό θα ήταν να μην ελέγχουν τόσο την ορμητικότητά τους. Αν έχουν. Θα το δούμε στη συνέχεια γιατί θα τους παρακολουθούμε. Lucidity κομματάρα!

ΩΡΑΙΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ... ΤΑ 7άρια

MGMT - Congratulations



Όταν το πρωτάκουσα μου άρεσε πολύ και ακόμα μου αρέσει αλλά είναι τόσο μα τόσο λίγο. 4 psych pop διαμαντάκια και αυτό είναι όλο. Μπορούν πολλά περισσότερα και η αυταπάρνηση δεν αποτελεί δικαιολογία.

FOALS - Total Life Forever



Μπορώ να κολλήσω μαζί τους αλλά για πολύ λίγο. Προσέχουν τα κομμάτια τους και δεν κάνουν προχειρότητες αλλά δεν είναι δυνατόν να τους αγαπήσεις. Έχουν μπόλικη ατμόσφαιρα και περιπέτεια αλλά τους λείπει η ένταση και οι μελωδίες που θα μείνουν. Γιατί οι ίδιοι θα μείνουν όπως φαίνεται.

BEACH HOUSE - Teen Dream



Ξεκινά με 4 υπέροχα τραγούδια και εκεί που λες ότι βρήκες τους διάδοχους των Fleet Foxes τρως κάτι χασμουρητά μετά τη μέση...Έστω όμως και για αυτά τα 4 μετράει. Θα ακουστεί περισσότερο σίγουρα στο μέλλον και θα αποκτήσει αξία με τον καιρό.

YEASAYER - Odd Blood



Έχουν φοβερά σιγκλάκια αλλά και ο Μπίγαλης ακούγεται εκνευριστικά στην τελική όσο περνάει η ώρα.

THE MORNING BENDERS - Big Echo



Είναι και αυτός της συνομωταξίας του mainstream indie. Έχει ωραία τραγούδια αλλά ηχούν τόσο πολύ σαν Grizzly Bear στο πιο ρηχή και ποπ που ξενερώνεις κάποια στιγμή. Το No Excuses όμως είναι πανέμορφο!

BEST COAST - Crazy For You



Ακούγεται τόσο ευχάριστα μέχρι τη μέση που σε κάνει να προσπαθήσεις να θυμηθείς πότε άκουσες τελευταία φορά έναν τέτοιο δίσκο. Μετά βαριέσαι από τη μονοτονία και φαντάζεσαι ότι είσαι 19 σε ένα κάμπριο σε έναν παραλιακό δρόμο με πανέμορφα ξανθά κορίτσια μέσα και έξω να κρατάνε μπύρες στα χέρια και μη συνεχίσω άλλο τη φαντασίωση.

PLAYGROUND NOISE



Αξίζουν μερικά τραγούδια εδώ μέσα ενώ κάποια έχουν έντονα προσωπικό χαρακτήρα και ακολουθούν μια πεπατημένη του είδους που αρέσκονται να παίζουν. Έχουν βελτιωθεί και στα live τους. Και κρατάνε ψηλά τη σημαία του alt rock στας Πάτρας.

RESPECT ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟ 7άρια και αυτά

SHARON JONES AND THE DAP KINGS - I Learned the Hard Way



Μια χαρά δίσκος απλά μου ακούγεται τόσο ίδιο με τα προηγούμενα. Και τη σήμερον αποχή και Φράκλιν να είσαι πρέπει να καινοτομείς για να ικανοποιήσεις ένα θύμα σαν εμένα. Κάτσε να σκάσουν στα μέρη μας και θα δεις τι έχει να γίνει.

BELLE AND SEBASTIAN - Write About Love



Περιέχει μια κομματάρα και μερικά άλλα συμπαθητικά και κανένα ίσως μέτριο. Αλλά δεν ήμουν ποτέ φανατικός παρά τα πολλά τραγούδια που έχω αγαπήσει από δαύτους. Οι λίστες όμως έχουν και die hard χαρακτήρα, δεν έχουν? Εκτός λοιπόν. (μαλακία!!!)

ABBIE GALE - No Inspiration



Είναι ειλικρινείς οι Abbie Gale και τους αγαπάω. Πανέμορφο artwork σε μια δουλειά βουτηγμένη στη μελαγχολία. Δίσκος για θλιμμένη διάθεση και για οικονομική και συναισθηματική κρίση. Άσε καλύτερα θα μου πείτε. Μην το λέτε...Τι λείπει; Μάλλον τίποτα, απλά ηχεί ίδιο με το 2 που μπορεί να ενοχλήσει λιγάκι.

DEAD WEATHER - Sea of Cowards



Τζακ και Άλισον, θεϊκό rock n roll ζευγάρι. Η δυναμική τους συνεχίζεται. Ωμό, άρρωστο και groovy, όχι σαν τις μαλακιες που ακούσαμε στους τελευταίους των STRIPES και των RACONTEURS. Τα έχεις ξανακούσει όμως τόσες φορές.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ - ΤΑ 6 MINUS KAI ΟΣΟ ΠΑΕΙ ΠΙΟ ΚΑΤΩ

SUFJAN STEVENS - The Age of Adz



Μια φορά το άκουσα και δεν μπορώ να πω ότι με συνεπήρε πέρα από το I Walk. To πάει προς το ηλεκτρονικότερο και το indie και δε μου πολυκάνει. Τον προτιμώ επικό και παραδοσιακό όπως στο All Delightful People. Θα το ξανακούσω προσεκτικότερα στα σίγουρα. Το ξανάκουσα ήδη όσο έγραφα το ποστ. Βαρέθηκα...

DEERHUNTER - Halcyon Digest



E, όχι δεν το σώζουν δύο τρια καλά κομματια αυτό. Ακούγονται σα να προσπαθούν να ακουστούν σαν τους Animal Collective με τα βασικά μόνο όργανα. Και σα να μην έβγαλαν ποτέ τη δισκάρα που λέγεται Microcastle.

SCISSOR SISTERS - Night Work



Πέρασε η ώρα και κουράστηκα, ενώ έπρεπε να χορεύω. Κρίμα.

ΤΗΕ BOY - Κουστουμάκι



Τον καραγουστάρησα πέρυσι και ήταν στα top μου. Αλλά φέτος πέρα από το "Είμαι Αυτός" κυλάει στη μετριότητα. Αυτό το avant garde έντεχνο είδος μου ακούγεται και λίγο άτεχνο όπως το παίζει. Και οι στίχοι δε μου λένε τόσα πολλά. Νομίζω ότι θα βγάλει καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Είμαι απόκοντα.

MIDLAKE - The Courage of Others



OK,όχι ακριβώς απογοήτευση αλλά απο τους Midlake περίμενα να κάνουν ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά μετά το εντυπωσιακό Van Occupanther toy 2006. Αυτοί όμως μάλλον δρέπουν δάφνες επιρροών σε Fleets και Yeasayer και πάνε πίσω. Λυρικοί ναι και σε σημεία αξιόλογοι αλλά αργοί και επαναλαμβανόμενοι. Ωραίο εξώφυλλο όμως.

ΠΟΙΟΙ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ; ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ

THE NATIONAL - high Violet



Απορώ πως τους λατρεύει τόσος κόσμος. Κάποτε όταν έπαιζαν κιθάρες και όχι μούρη μέτραγαν. Ξενέρωτοι.

LCD SOUNDSYSTEM - This is Happenning



Πάντα βγάζουν σιγκλάρες όπως και εδώ αλλά αυτά τα ανούσια 9λεπτά δεν τα καταλαβαίνω. Υπερεκτιμημένοι από το ξεκίνημα.

NOT MY CUP OF TEA

THESE NEW PURITANS-HIDDEN παρά το θεϊκό εναρκτήριο 5
CRYSTAL CASTLES-S.T. σκέτο hype
MASSIVE ATTACK-HELIGOLAND δεν είναι κακό αλλά τι να πω
THE DILLINGER ESCAPE PLAN-OPTION PARALYSIS όταν δεν μου παίρνουν τα αυτιά μου αρέσουν αλλά αυτό είναι για πολύ λίγο.
CARIBOU-SWIM το παρακάνει με το minimal
GORILLAZ-PLASTIC BEACH Δεν καταλαβαίνω...

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ

ΚINGS OF LEON - COME AROUND SUNDAY
MANICS - POSTCARDS FROM A YOUNG MAN
ROBERT PLANT - BAND OF JOY
JAMEY JOHNSON - THE GUITAR SONG
KANEY WEST - MY BEAUTIFUL DARK TWISTED FANTASY
JOHN GRANT - QUEEN OF DENMARK
WAVVES - KING OF THE BEACH
ΤΕΕΝΑGE FANCLUB - SHADOWS

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΕΡΣΙΝΟΙ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΘΑ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ

THE CRIBS - IGNORE THE IGNORANT
BLAKROC - S.T.
WHITE DENIM - FITS
THE HEAVY - THE HOUSE THAT DIRT BUILT

ΕΔΩ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2009
ΕΚΕΙ ΤΟΥ 2008
ΠΑΡΑΔΩΘΕ ΤΟΥ 2007
ΠΑΡΑΚΕΙΘΕ ΤΟΥ 2006

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Λένα

Λένα, θέλω να μου πεις, να με βοηθήσεις, να μου ανοίξεις το δρόμο. Μα, Λένα, πως κατάντησες έτσι; Δε σε ήξερα από παλιά αλλ΄΄α σε έμαθα και ανέτρεξα σε σένα και το παρελθόν σου για να μάθω εμένα, το παρελθόν ή το μέλλον το δικό μου. Γιατί Λένα ήσουν το μέλλον τότε και μετά τι σου ήρθε και που ταξίδευες; Γιατί πολλοί μιλάνε για σένα σα να είσαι άρρωστη; Ποιοι τολμάνε, γιατί να ερμηνεύουν την τρέλα σου για αρρώστεια; Λένα, επιστρέφεις αλλά δε σε ξέρω τελικά. Πρέπει να πάω πίσω στο μέλλον ξανά για να καταλάβω τι έρχεται μετά το μέλλον στο τώρα. Ποιος νομίζω ότι είμαι να λέω ότι σε ξέρω επειδή σε ένιωσα για μία φορά. Ήταν μεγάλη η φορά αυτή. Σε αγάπησα τόσο για την ειρωνική σου ματιά στον έρωτα και στο θάνατο. Χα, τι εύκολο είναι να λες λέξεις αλλά να λέω γιατί το ένιωσα. Ε, και; Λόγια, λόγια Λένα, μάθε μου να τα λέω όσο πιο ακαταλαβίστικα γίνεται, όχι όπως στο Σαμποτάζ που νόμισαν όλοι ότι σε έμαθαν. Ποιοι όλοι, εκείνοι που νομίζουν, όχι αυτοί που ξέρουν. Αχ ρε Λένα είμαι στους πρώτους, μάθε με να ξέρω. Τι ψεύτης που είμαι...

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Bye June!

Γεμάτος μουσική και όμορφη διάθεση αυτός ο μήνας. Με θέληση να μοιραστώ κάποια από τα τελευταία κολλήματά μου μαζί σας. Έχουμε και λέμε:
Από δίσκους άκουσα τον Caribou που θέλει λίγο παραπάνω προσοχή για εξοικείωση που ακόμα δεν του έχω δώσει. Το Οdyssey είναι κομματάρα αλλά από κει και πέρα δεν έχει άλλη κολλητική μελωδία ο δίσκος (με κάθε επιφύλαξη) και η ψυχεδελική ποπ του ντεμπούτου γίνεται ψυχεδελική dance. Η Sharon Jones μια χαρά όπως πάντα, δεν μπορεί να μας απογοητεύσει παρά τις επαναλήψεις, και το να ακούς τους Dap Kings είναι μια μικρή απόλαυση σαν τούτη του The Reason που δεν υπάρχει στο you tube οπότε αρκούμαστε στο single



Παρόμοια πράγματα ισχύουν και για τους Black Keys που εξελίσσονται σε γκρουπάρα μετά και τα περσινά κατορθώματα του τραγουδιστή τους Dan Auerbach και του hip hop project τους Blakroc. Το Brothers είναι άλλος ένας δίσκος σπουδαίας βρετανικής μπλουζ από τον οποίο ξεχωρίζουν πολλά κομμάτια πέρα από το πρώτο single Τighten Up με το αστείο video clip, ιδίως αυτό εδώ



Οι Beach House με το φετινό τους Teen Dream κάνουν αίσθηση με μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που ξεκινούν το δίσκο. Ωστόσο, στη συνέχεια επαναλαμβάνονται χωρίς να εκπλήσσουν, με την αλά Mercury Rev φωνή της τραγουδίστριάς τους να κρατάει ζωντανή τη διάθεση. Ακούστε όμως το παρακάτω



Οι The Drums τώρα είναι ένα νεανικό 60s punk pop γκρουπάκι με τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο μετά το περσινό πολύ καλό ep τους. Από αυτό κουβαλούν τα καλύτερά τους τραγούδια που μιλάνε για εφηβικούς έρωτες και αγγίζουν την αφελή φλέβα μας. Από τα 60ς ποπ μέχρι τους TV Personalities στα 80ς και τους Vampire Weekend σήμερα, η μινιμάλ ροκ τους θα βρει πολλούς δέκτες. Διαχρονική μουσική, αυτό θα έκανα δώρο στον μικρό μου ξάδερφο.



Στα μέτρια albums θα ενέτασσα τον καινούργιο των Lcd Soundsystem μιας και πέρα από το ξεσηκωτικό πρώτο single Drunk Girls, κάνουν μια από τα ίδια. Άσε που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Moby εποχής 18 και μετά. Ακούστε π.χ το παρακάτω και θα καταλάβετε.



Από τα περσινά αλμπουμ που ανακαλύπτω με καθυστέρηση είναι αυτό των Memory Tapes με τίτλο όνομα και πράμα Seek Magik. Διανέμεται φέτος στην Ελλάδα
και θα ακουστεί περισσότερο. Ο ήχος του γκρουπ αυτού είναι mainstream και ατμοσφαιρικός μαζί. Ακομπλεξάριστη ηλεκτρονική dance και pop με καμπόσες γοητευτικές στιγμές όπως αυτή



Στα τραγούδια τώρα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον διότι εκεί πλέον έχει επικεντρωθεί η προσοχή του κοινού (κακώς μεν αλλά…). Έχουμε και λέμε,
Κορυφαίο to In California και παίρνω πίσω ότι έχω πει για τη Joanna Newsom



Υπέροχο και συναισθηματικό το I wanna go to Marz του John Grant με την σύμπραξη των Midlake (των οποίων ο νέος δίσκος ναι μεν καλός αλλά πολύ αργός…)



Η σειρά των Malachai πάλι και αυτή τη φορά. Θα γίνουν γνωστοί στα μέρη μας, να μου το θυμηθείτε. Ο ορισμός του groove.



Στα περσινά που απέτυχα έγκαιρα αλλά πέτυχα τώρα μου αρέσουν πολύ οι White Denim με τη νεοψυχεδέλειά τους και οι The Cribs, μια (επιτέλους) κιθαριστική μπάντα με αξιόλογες συνθέσεις (θυμηθείτε το Men’s Needs) με κορυφαία όμως αυτή του Cheat On Me. Το ότι ο Johnny Marr παίζει κιθάρα σαν βασικό μέλος πρέπει να σας λέει πολλά. Και πράγματι η μπάντα γράφει και ο τραγουδιστής ακούγεται πιο ψυχωμένος, πιο ώριμος.





Τέλος να σας πω ότι το βίτσιο των ημερών είναι το walkman που μου κάνει την καλύτερη παρέα στα ταξίδια με το τρένο για δουλειά. Έχω ξεθάψει τις προσεγμένες κατά τα άλλα κασέτες από το πατρικό και ακόμα και οι ημι-κατεστραμμένες από την πάροδο του χρόνου, προσφέρουν μεγάλη απόλαυση στην ακρόαση. Κυρίως οι αντιγραμμένες από ραδιοφωνικές εκπομπές. Προς το παρόν βρίσκομαι στην indie περίοδο μεταξύ 1993-1996 με τις ελάχιστες εκπομπές που έβρισκες στο ραδιόφωνο της Πάτρας τότε. Όταν θα θυμηθώ/ακούσω τους τίτλους τους θα φτιάξω group στο facebook μήπως και ξαναφτιαχτεί όλη η εικόνα. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια που ξανάκουσα στο τρένο λοιπόν



Τα λέμε.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

SCORPIONS 9/6 Παμπελοποννησιακό Στάδιο Πάτρας

Χτες έγινε η συναυλία των SCORPIONS στην Πάτρα. Τους είχα ξαναδεί στο στάδιο Καραϊσκάκη πριν 2 χρόνια μαζί με τον Uli Roth (τον πρώτο τους κιθαρίστα στα 70ς) αλλά δε θα τους έχανα στην ίδια μου την πόλη, με 15.000 άτομα συντροφιά. Η αναμονή μου για τη συναυλία ήταν μικρή και περισσότερο ήθελα να δω τον κόσμο, το μέγεθος, τη σύσταση, την ανταπόκρισή του στη μουσική.
Οι Over the Rainbow (tribute band των Rainbow με κιθαρίστα τον υιό του Ritchie Blackmore) τα έδωσαν όλα αλλά εγώ τους άκουγα έξω από το γήπεδο μιας και ξεκίνησαν σχετικά νωρίς. Έμαθα εκ των υστέρων ότι πριν από αυτούς έπαιξε ένας 45άρης τύπος ονόματι Γάκης, κολλημένος με τα hard rock των 80ς. Κάπου έχω ακούσει για την περίπτωσή του αλλά μου διαφεύγουν εντελώς οι λεπτομέρειες. Φάση θα είχε πάντως.
Μπαίνοντας στο παμπελοποννησιακό, εκείνο που κάνει εντύπωση είναι να βλέπεις γεμάτη από κόσμο την τεράστια όπως δεν φαίνεται από έξω αλλά στην πραγματικότητα είναι, κερκίδα που κατασκευάστηκε για τους ολυμπιακούς αγώνες. Πρέπει εκεί μόνο να ήταν τουλάχιστον 7.000 άτομα. Στην αρένα άλλα 5.000 σίγουρα με τους πιο πρόχειρους υπολογισμούς.
Οι SCORPIONS βγήκαν στην σκηνή κατά τις 10.20 και έφυγαν κατά τις 12.15. Ξεκίνησαν με το καινούργιο Sting to the Tail και συνέχισαν με το Make it Real. O ήχος ήταν προβληματικός και ο Meine δεν ακουγόταν καλά και το κοινό τσίγκλησε. Με λίγη όμως υπομονή όλα διορθώθηκαν, η ένταση δυνάμωσε, ο τραγουδιστής έπιασε το ρυθμό του και το γκρουπ εκτόξευε αδρεναλίνη στο κοινό.
Το τελευταίο τώρα σε σχέση με το αθηναίκό ήταν υποτονικό παρότι μετά από κάθε τραγούδι χειροκροτούσε έντονα. Στις κερκίδες οι καθισμένοι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά βέβαια αλλά και στην αρένα, ο κόσμος φάνηκε να περιμένει τα πιο δημοφιλη τραγούδια για να τραγουδίσει και να χορέψει. Κάτι που πράγματι έγινε στο encore.
Εγώ πήγα στο live κουρασμένος αλλά με το ξεκίνημα άρχισα να συνέρχομαι. Χτυπήθηκα στο We'll Burn the Sky, αλλά μου κόπηκε ο πήδος όταν το κομμάτι συντομεύτηκε για άγνωστο λόγο. Το ίδιο έγινε και με το Always Somewhere και τέλος πάντων αν και αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα, τους το συγχωρούμε.
Και τούτο διότι οι SCORPIONS δεν είναι μια guilty pleasure για το συνάφι μας αλλά η αρχή του παντός. Δεν κρατήθηκα λοιπόν και έσπρωξα για να πάω μπροστά και εκεί που μπαίνει το Blackout εντυπωσιακά, αφού πρώτα είχε μεσολαβήσει ένα σόλο του υπερλιμπιντικού ντράμερ με τη συνοδεία video clip, παθαίνω και εγώ blackout και μου σκάει η κούραση της ημέρας..Εκεί η συναυλία άρχισε να ανεβαίνει και το κοινό να απολαμβάνει περισσότερο. Μετά έχεται το encore με Still Loving You, Wind of Change και Rock you like a hurricane που ήταν και το αποκορύφωμα.
Συμπεράσματα: Οι SCORPIONS παίζουν ακόμα δυνατά και μεταλλίζουν κατάλληλα, κάτι που μου άρεσε γιατί είναι και πρόκληση για τους συνομιληκούς τους (εννοώ τους 40 και 50άρηδες και όχι τους 65ηδες διότι οι τελευταίοι δεν γαλουχήθηκαν με αυτούς) που βρίσκονταν στο κοινό και έχουν να ακούσουν heavy από τα νιάτα τους. Το συγκεκριμένο υφησυχασμένο κοινό θέλει επιτυχίες διαφορετικά δεν ανταποκρίνεται. Η φωνή του Meine παραμένει ασύγκριτη στη μελωδική της χροιά, παρά τα ψεγάδια του χρόνου. Τέλος, ήταν η μεγαλύτερη συναυλία που έχει γίνει ποτέ στην Πάτρα και είναι από ένα hard rock συγκρότημα, ούτε από το Ρουβά, τον Πλούταρχο, τη Βίσση και το συνάφι τους. Αυτό εμένα μου λέει πολλά. Λέει αυτό που όσο και αν δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι το εννοεί το συγκρότημα μετά από τόσα χρόνια, το βλέπεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Πρόκειται για τη διαθεσιμότητα του ανθρώπου να συμμετέχει στη φάση του rock n' roll. Είτε το λένε οι Last Drive, είτε οι Scorpions εμένα το ίδιο μου κάνει όσο και διαφορετικές και αντίθετες είναι οι αισθητικές προτιμήσεις αυτών.
Long Live Rock 'n Roll!

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

R.i.p

20 εκατομμύρια views στο youtube αλλά εγώ χθες το πρωτοείδα και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό το βίντεο. Ιδιαίτερα με τη φωνή του ανθρώπου αυτού που εμφανίζεται στο δίλεπτο. Θεός, όνομα και πράμα. Rest In Peace!

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Mια σούμα του καιρού που πέρασε

Οι αγαπημένες μου μουσικές αυτόν τον καιρό

Πρώτον, κατά την περίοδο του Πάσχα το μοναδικό πράγμα που άκουγα είναι το cd που συνόδευε το προ=προτελευταίο πια τεύχος του Sonik με τίτλο Spring anthems 2010. Καταπληκτικά indie και κιθαριστικά pop δείγματα από καινούργιες μπάντες, μερικές ήδη πολύ γνωστές στον κύκλο τους. Προσωπικό αγαπημένο το Wayside των Canvas Kites.



Για το νέο δίσκο των Hot Chip έχετε ακούσει αρκετά λόγια και μάλλον πολλά τραγουδάκια. 10 υπέροχα dance pop κομψοτεχνήματα, γεμάτα ευαισθησία, απλότητα και μελωδία και χορό. Όλα υποψήφια singles από ένα γκρουπ που την κάνει σε όλους τους rock και ποπ ομόλογούς τους με 1-2 καλά και τα υπόλοιπα μέτρια κομμάτια. Οι αντιδράσεςι όλων είναι θετικές, ροκάδων, ρομαντικών, γυναικών, περιοδικών, ραδιοσταθμών. Δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής.

Unkle - Where did the night fall ο νέος δίσκος των Unkle που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος με ωραία διάθεση. Τα έχεις ξανακούσει αλλά τα παίζουν μια χαρά και γι'αυτό θα σου αρέσουν.

Όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι που άκουσα μετά το Πάσχα με την εξαίρεση των Broken Bells είναι μέτριοι. Dillinger Escape Plan, γκαρίσματα πάνω σε καλή παραγωγή (και καλά..) και hype από το μουσικό τύπο. Α, ρε Dio που σας χρειάζεται... Crystal Castles, λίγο που το άκουσα μου έκανε σε εφηβικό nightclubbing με drugs και λοιπά. Ο Πετρίδης γουστάρει (ή διαφημίζει σαn παλιοροκάς) την πρόκληση αλλά μου ακούγεται απροβλημάτιστό, μονοδιάστατο και σπαστικό εντέλλει. Το ίδιο γενικά ισχύει και για τους These New Puritans αν και αυτοί έχουν κάτι απρόσμενες μελωδικές στιγμές γεμάτες συναίσθημα, όπως την εισαγωγή του Hidden.



Καλός είναι ο περσινός του Sufjan Stevens - The BQE με συμφωνικές ορχήστρες και παιχνιδίσματα που αρέσουν. Δεν είναι να τον χάνεις τον τύπο. Μου άρεσε αρκετά το Movement vi αλλά δεν το βρίσκω στο you tube. Όσον αφορά τους National αυτοί είναι εντελώς ξενέρωτοι. Οι μεγάλες τους στιγμές υπήρξαν μόνο στο Alligator και ήταν αυτές που έβαζαν ενέργεια και δύναμη. Εδώ όπως και στο Boxer άλλωστε κοιμούνται. Αρέσουν όμως στο μέσο έλληνα σκοτεινοροκά που πασχίζει να βρει τους επόμενους Interpol άδοξα.

Καλύτερα να επενδύσει στους Electric Litany και εδώ λίγοι διαφωνούν. Το How to Be a Chils and Win the War είναι μέχρι τη μέση του τουλάχιστον όμορφος δίσκος. Μετά επαναλαμβάνεται λιγάκι και είναι για τους πιο diehards (που ήδη υπάρχουν -είπαμε σκοτεινοροκάδες και αυτοί- αλλά δεν ανήκω σε αυτούς). Συγκλονιστικό το Home, θυμίζει Dead Can Dance



Ολοκληρώθηκε και το 1ο ep του Billy Corgan από τα 11 που σκοπεύει να κυκλοφορήσει με γενικό τίτλο Teardrop by Kaleidoscope. Τα 4 κομμάτια τα κατεβάζεις στο site των Smashing και παραγγέλνεις την πολυτελή έκδοση προς 30 περίπου δολάρια. Κάλύτερα από το Zeitgeist (που δε μου άρεσε καθόλου) και κοντά στη ψυχεδέλεια και τη μεγαλομανία του Μπίλι. Με μπασίστρια από τις θρυλικές Veruca Salt, μια μεγάλη μου εφηβική αδυναμία που δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα.

Όπως καταλάβατε έχω ακούσει μόνο τα προφανή και δεν μπορώ να έχω μια αντικειμενική άποψη για το 2010 μέχρι στιγμής. Έχω κατεβάσει ένα σωρό singles και άλλα από το elbow και αυτό εμποδίει στο να επικεντρωθεί κανείς σε ολόκληρους δίσκους. Αλλά, για πείτε μου κι εσείς, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι που αξίζει να τους ακούσει κανείς από την αρχή μέχρι το τέλος;

Μιλώντας για singles μέχρι στιγμής ξεχωρίζω τους Malachai που χάρη στο avopolis τους έμαθα. Ακούστε το Snowflake, τρελή γκρουβιά



Ρομαντζάρω και ερωτεύομαι επίσης με τους Cats On Fire και το Letters From a Voyage to Sweeden



Γουστάρω τις ατμόσφαιρες των Health



και αφήνομαι στα παιχνίδια του Andrew Bird (αν και περσινό τώρα το έμαθα)



Εις το επανειδείν (έτσι γράφεται?)!

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Vampire Weekend και MGMT

Ε, αφού όλοι γράφουν την γνώμη τους αμέσως μόλις ακούσουν ένα δίσκο και όχι ακούγοντάς τον ξανά και ξανά για μήνες μέχρι να καταλαγιάσουν οι διαθέσεις, τότε ας γράψω και εγώ τη δική μου για τα δύο πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ από ποπ μπάντες που πρωτοεμφανίστηκαν το 2008 και μπήκαν στις κορυφές των λιστών πολλών περιοδικών με τα καλύτερα. Για τους Vampire Weekend και τους MGMT δηλαδή.



Το Contra το άκουγα αποσπασματικά εδώ και 2 μήνες που κυκλοφόρησε αλλά πέρα από τα 2 σιγκλάκια, Horchata και Cousins, μόνο το εξάλεπτο Diplomat’s Son είχα ξεχωρίσει. Μέχρι σήμερα, που ο ήλιος είναι αρκετά ζεστός ώστε να με βάλει στην κατάλληλη διάθεση. Όσο το άκουγα σκεφτόμουν με λέξεις. Όπως δροσιά, νερό , κοκτέιλ ή μάλλον χυμός ροδάκινο και άλλα τέτοια που παραπέμπουν στο υγρό, καλοκαιρινό όμως, στοιχείο. ‘Ύστερα έρχονται οι εικόνες. Το Contra απλώνεται πάνω σου σα καραμέλα ημιδιάφανη, ηλεκτρονικό γαρ, παρά σαν χαβανέζικη τεκίλα, να σε μεθάει με τις κιθάρες όπως το ντεμπούτο τους. Εκεί που σε καλύπτει με τη συμφωνική του, διαλυμένη με πάγο ,γυαλιστερή επίστρωση, έπειτα σε ξεπλένει με καθάριο νεράκι, βγαλμένο από το μινιμαλιστικό σε ήχους ρυάκι των μελωδιών τους. Εκεί είναι που διαφέρει το Contra. Είναι πιο λιτό, πιο μαλακό, κατώτερο από το ντεμπούτο τους, αλλά όχι ελλιπές. Καθόλου δε με χαλάει να έχω κάθε δύο χρόνια ένα δισκάκι των Vampire Weekend να μου κάνει παρέα το καλοκαιράκι.



Για τους MGMT τώρα, μόλις χτες άκουσα το Congratulations, και μόνο από το εξώφυλλο και από το Flash Delirium που κατεβαίνει από καιρό στο site τους, είχα καλή προαίσθηση. Και πράγματι, το άλμπουμ είναι μια χαρά. Όλα είναι τόσο mgmt εδώ μέσα αλλά κοίτα να δεις που πολλά διαφέρουν σε σχέση με το Oracular Spectacular. Καταρχήν, ακούς Pink Floyd από το Pipper.. και δεν είναι να μην καυ…ς. Κατά δεύτερο, σκάνε οι Byrds, Mamas and Papas και όλα τα καλά παιδιά της ανατολικής πλευράς του ατλαντικού και περνάς μια χαρά, εδώ στον ήλιο και την 25η Μαρτίου, θάλασσα, καφεδάκι, σκυλάκια, παιδάκια και φύση. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην πορεία αλλά δε με πειράζει καθόλου. Ίσα ίσα που έρχονται στη θέση τους διότι αυτοί είναι οι πραγματικοί MGMT.



Μια μπάντα κιθαριστική, που αγαπά τα ψυχεδελικά 60ς και τα glam 70ς και αυτό το ήξερες αλλά δεν ήξερες ότι μπορούν να το κάνουν χωρίς υπερβολικά μπιτάκια και ηλεκτρονικές λούπες βγαλμένες από μεγαλοπαραραγωγούς του ήχου (βλέπε Dave Friedman). Το Congrats μοιάζει σα το demo που προορίζεται να το αναλάβει ο κύριος αυτός και να το στείλει στο διάστημα. Θα μείνει όμως ακατέργαστο και προσγειωμένο για να ακουστεί από τα αυτιά που αγαπάνε τη μουσική που αγαπά και το γκρουπ. Για αυτό το λόγο δε θα κυκλοφορήσει κανένα σινγκλ από μέσα του. Ποιοι, οι MGMT των Kids, Electric Feel και Time to Pretend, δε θα βγάλουν σιγκλάκι. Ξενέρωσαν μάλλον με το mainstream και σούπερ τρέντυ κοινό στις συναυλίες τους και με το δίκιο τους. Πιουρίστες όχι, αλλά σίγουρα αγνοί, ρομαντικοί, και σεξουαλικοί όπως τους ακούει και ο gone 4 sure, βρίσκοντάς με απόλυτα συγχρονισμένο στην αίσθηση που αφήνει η ακρόαση του δίσκου. Κυκλοφόρησε την κατάλληλη στιγμή!



Αυτά από ποπ μουσική. Οι επόμενες μέρες έχουν απόδραση σε άλλα μέρη και πολιτισμούς με άλλες μουσικές και εικόνες. Καλές γιορτές και τα λέμε σε κανά 2 εβδομάδες.