Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

The Boat that Rocked



The Boat that Rocked, μια ταινία όλο χαρά και νεανική ελευθερία. Μια ταινία για την ποπ και ροκ μουσική, έτσι όπως την έzησαν τα 60s και με σκοπό να διαπαιδαγωγήσει τους σημερινούς νέους για το τι σημαίνει rock 'n roll. Ένας πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός μέσα σε ένα καράβι στη Βρετανία των 60s, ένα crew φευγάτων παραγωγών, σμήνη εκστασιασμένων ακροατών που καίγονται για sex drugs and rock 'n roll και μια κυβέρνηση που θέλει να βάλει λουκέτο στην πειρατική ραδιοφωνία (και τα καταφέρνει τελικά).
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ο Richard Curtis και σε περίοπτη θέση ο καπετάνιος Quentin με τον Bill Nighy, o τολμηρός Κόμης Seimour Hoffman, ο χυδαίος Rhys Ifans στο ρόλο της μεγάλης επιστροφής του περιπετειώδους σεξοντραγκομανή περιηγητή της Ηπείρου Gavin Cavanagh και οι υπόλοιποι, όλοι ζωντανές αναπαραστάσεις αρχετυπικών δειγμάτων του μύθου της ροκ, είτε πρόκειται για τον Burroughs, τον Iggy Pop, τον Brian Wilson, τον Jerry Garcia.
Aνάμεσα στους έξυπνους, απλούς και διασκεδαστικούς διαλόγους ξετυλίγεται το σαουντρακ της ανέμελης καθημερινότητας, επαναστατικό, ερωτικό, ψυχεδελικό και διασκεδαστικό. Διπλό cd το σάουντρακ και αποτελεί must δώρο για τις γιορτές. Η ταινία βγαίνει στις 13 Νοεμβρίου στους αμερικανικούς κινηματογράφους.
Μόνο χαρά μπορείς να νιώσεις βλέποντάς την, χαρά και μια μικρή υπερηφάνεια για όποιον επέλεξε να ταξιδεψει στα κύματα αυτών των μικρών πραγμάτων, των πικαπ, των εξωφύλλων των δίσκων, των ακουστικών και του μικροφώνου.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Archive 10/11 στην Ακτή Δυμαίων

Οι Archive χθες το βράδυ στην Ακτή Δυμαίων (πρώην Παλαιό Πτωχοκομείο) μάξεψαν κόσμο που δεν έχει ξαναμαζευτεί στην πόλη από άλλη ποπ και ροκ μπάντα, τουλάχιστον του δικού τους βεληνεκούς. Γέμισε ασφυκτικά ο υπέροχος αυτός χώρος. Γέμισε απο κόσμο που περίμενε μάταια να ακούσει το fuck you anyway αλλά αποζημιώθηκε απο μια μακρόσυρτη έκδοση του Again, όπου ακόμα και εμείς που είχαμε απο ώρα βαρεθεί σηκωθήκαμε να αποτιμήσουμε φόρο τιμής στα 4-5 πρώτα λεπτά αυτού του τραγουδιού. Στα υπόλοιπα γυρίσαμε στο καθιστικό γιατί μετά απο 1.30 ώρα σκοτεινών διαθέσεων οι Archive μας έδιναν τα ίδια και τα ίδια.
Το encore είχε το Numb που ξεσήκωσε τους πάντες, ειδικά εκεί που τα σπάει. Απόρησα που το τοπικό κοινό έχει τέτοια ροκ φλέβα. Μπα, απλά θέλει να τα σπάσει και ψάχνει την ευκαιρία. Συμπτώματα μάζας κιόλας, το μίγμα έγινε εκρηκτικό και μετά το σπάσιμο έβλεπα σοβαρούς 40ηδες να χειροκροτάνε εκστασιασμένοι. Ύποπτα πράγματα αυτά..
Η 1η ώρα πέρασε απο ελπιδοφόρα, μιας και τα πρώτα κομμάτια του Controlling Crowds το επιτρέπουν αυτό, μέχρι βαρετά αφού το επαναλαμβανόμενο programming και το ρίξιμο των διαθέσεων που ευνοεί το γκρουπ μαζί με υποτυπώδες παίξιμο στην σκηνή αφαιρούσε βαθμιαία την έτσι κι αλλιώς ισχνή μουσικότητα των κομματιών. Όχι ότι ο δίσκος δεν είναι καλός, το αντίθετο, αλλά καλοκαίρι ακόμα σε κλειστό χώρο και 2 ώρες σκοτάδι μαζί, ε, δε μας πήγαν. Δεν την ονειρευτήκαμε αυτή τη συναυλία. Εμείς ήμαστε τρεις βέβαια και η πλειοψηφία θα διαφωνεί κάθετα.
Nevermind, στα συν το video wall και τα ασπρόμαυρα βιομηχανικά και μπαρόκ τοπία. Οι τραγουδιστές πολύ συμπαθητικές φατσούλες επίσης. Τι να κάνω όμως, δεν είμαι οπαδός των Archive με τίποτα. Απορώ πως έχουν τόσους πολλούς στην Ελλάδα. Α, κάτσε να σκεφτώ λίγο ποια άλλα συγκροτήματα ακόμα καλά κρατούν στη χώρα μας..

Υστερόγραφο: Μόλις ακούω στο ραδιόφωνο ότι έρχεται η Λένα Πλάτωνος. Φτου σου ρε φούστη!