Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Βιντεάκια απο Last Drive

Πρόσφατα σας έταξα βιντεάκια απο το live των Last Drive στην Ακτή Δυμαίων. Για τους The Callas δεν κρατάω την υπόσχεσή μου γιατί τα βίντεο δεν βλέπονται. Nα τα λοιπόν:





Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Τελος εποχής

Σήμερα ήταν να κάνω την τελευταία εκπομπή της περιόδου αλλά αυτή δεν έγινε και πολύ δύσκολα θα γίνει. Διακοπές τώρα και από του χρόνου ίσως σε κάποια άλλη συχνότητα. Ειρωνεία το ότι μόλις πριν λίγα λεπτά έμαθα πόσο ηλίθια απλό είναι να κάνεις ένα rapid share upload. Γι' αυτό κατεβάστε αν θέλετε μια συλλογή με τα καλύτερα tracks αυτής της περιόδου όπως παίχτηκαν ή δεν παίχτηκαν στην εκπομπή.

http://rapidshare.com/files/253604788/vkp_compilation.zip

Οι μουσικές μας αναζητήσεις βέβαια συνεχίζονται μέσα από το blog. Να ευχαριστήσω όσους άκουγαν την εκπομπή αυτό τον καιρό τόσο ζωντανά όσο και διαδικτυακά και όσους έστειλαν τα σχόλια τους. Κρατάω επίσης ωραίες αναμνήσεις απο τις παλαιές εκπομπές μαζί με την Αμαλία και τις ανασκοπήσεις-πάρτυ του τέλους της χρονιάς. Λυπάμαι που κάποια σχέδια για συνεργασίες προσωρινά ματαιώνονται αλλά χαίρομαι που μπαίνει ένα τέλος στη συμμετοχή μου σε αυτό το καρναβάλι.

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

MASTODON....



Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι τόσο εθιστικό στη μουσική και συγκεκριμένα στο νέο δίσκο των Mastodon με τίτλο Crack the Skye. Ίσως είναι εκείνο που κάνει το ίδιο πράγμα σε τόσους άλλους φίλους του γκρουπ. Ίσως και ένα σχετικό hype που συνοδεύει κάθε κυκλοφορία τους και δικαιολογημένα καθώς ελάχιστοι έχουν να φέρουν αντίρρηση στο ότι ακόμα και ο 4ος δίσκος τους είναι πολύ καλός.
Έχοντας ακούσει (μόλις πέρυσι) καμπόσες φορές τον 2ο τους δίσκο, το Leviathan, τον θεωρώ έναν από τους πιο αγαπημένους μεταλ δίσκους που έχω ακούσει ποτέ. Το Blood Mountain δεν το έχω ακούσει ακόμα μια και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται στο Leviathan. Και οι Mastodon χτυπάνε και με άλλο, το Crack the Skye. Ζεστό πράγμα δηλαδή και καιρός να καταβυθιστώ στον κόσμο τους. Δύσκολη διαδικασία, περίμενα μήνες μέχρι να ξέρω ότι έχω την ανάγκη για μεταλλικές εμπειρίες, όλο και σπανιότερες. Έφτασε όμως η στιγμή και συναντήθηκα με το Crack the Skye, έναν δίσκο που με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πολλά γκρουπ στον πλανήτη που να μπορούν να είναι ταυτόχρονα επικά, μοντέρνα, αρτιστικά, μελωδικά και εμπορικά μαζί. Ένα γκρουπ που μπορεί να εκφράζει ένα ολόκληρο μουσικό είδος χωρίς να περιχαρακώνεται σε ταμπέλες, οπαδισμούς και ηχητικές καθαρότητες. Ένα γκρουπ που να θεωρείται ένας ζωντανός θρύλος που παρόμοιό του στο χώρο της ροκ μπορώ να σκεφτώ μόνο τους Radiohead. Και γενικότερα για ένα μουσικό είδος που τροφοδοτεί με νέους θρύλους την ιστορία του αλλά και αποτελεί πηγή έμπνευσης και για άλλους μουσικούς χώρους.
Μουσικά δεν επιθυμώ να περιγράψω εκτενώς τι γίνεται στο Crack the Skye γιατί καθένας έχει αφτιά για να ακούσει. Λιγότερο εντυπωσιακό και περισσότερο progressive από το Leviathan, περικλείει πάλι τη μοναδική μίξη classic metal riff με απροσδόκητες ρυθμικές ανατροπές. Παρά ταύτα οι τελευταίες διατηρούν τη μελωδικότητα ακέραιη και μάλιστα την εξελίσσουν σε όμορφα λικνιζόμενη και τραγική, σαν αρχαία ιέρεια που στέκεται στον φουτουριστικό κόσμο των Mastodon και βλέπει προς τα πίσω, σε ένα βάθος σκοτεινών μαύρων τρυπών, όπως αναδεικνύεται από τους στίχους του δίσκου. Μοναδική μου ένσταση αφορά τη διάρκεια, τα 7 κομμάτια μου φαίνονται λίγα αν και αυτά εκτυλίσσονται σε 50 λεπτά. Αναφωνώ εκστασιασμένος «Hail»!

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Οι Bajofondo στο κάστρο της Πάτρας



Οι Bajofondo ήρθαν στην Πάτρα για πρώτη φορά και έπαιξαν χτες το βράδυ στο κάστρο στα πλαίσια των συναυλιών που διοργανώνει η ΔΕΠΑΠ. Ο χώρος που έπαιξαν είναι καταπληκτικός, με ελαφρά κλίση προς την πόλη στα πόδια των καλλιτεχνών και με φόντο το φωταγωγημένο κάστρο. Εκεί είχαν παίξει και οι Ojos de Brujo πριν κανά χρόνο περίπου. Τους Bajofondo δεν τους πολυγνωρίζω αλλά το βασικό τους χαρακτηρηστικό είναι ότι ηγούνται από τον Gustavo Santaolalla,τον συνθέτη των βραβευμένων με όσκαρ Brokeback Mountain και Babel. Επίσης, πρόκειται για μια super band αποτελούμενη από μουσικούς που έχουν τις δικές τους δουλειές. Τέλος, μοιάζουν πολύ με τους Gotan Project με πιο πολλά beat και περισσότερη μελωδική και ρυθμική ένταση. Xωρίς να έχω καλή μνήμη της μουσικής των προαναφερθεισών ταινιών οι Bajofondo με μπέρδεψαν στην αρχή με την ρυθμική και οπτικοακουστική ένταση που εκτέλεσαν το show τους.10 άτομα στην σκηνή, δυνατό beat, video wall, φωτορυθμικά να εκτοξεύονται και από πίσω το κάστρο. Μπορείς να ενθουσιαστείς αμέσως, μπορείς και να ενοχληθείς ανάλογα με τη διάθεσή σου.
Το κοινό πάντως δεν άργησε να εκδηλώσει την συμπαράστασή του στο λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο των μουσικών και κάλυψε τον κενό χώρο που υπήρχε ανάμεσα από τις καρέκλες που τοποθέτησαν οι διοργανωτές (…) και την σκηνή. Μετά το πρώτο μισάωρο δυνατό, μπητάτο, ο ηγέτης παρουσίασε τα μέλη της μπάντας και μια σύντομη αναδρομή του γκρουπ και μετά οι τόνοι χαμήλωσαν για ένα όμορφο θέμα με το ακορντεόν (poserας ο τύπος) και άλλο ένα από το Motorcycle Diaries. Το τελευταίο συγκίνησε πολύ και δε βλέπω την ώρα να ξανακούσω τη μουσική της ταινίας. Ήταν κυρίως οι χαμηλότονες στιγμές αυτής της συναυλίας, όπου αναδεικνύεται ο λυρισμός του βιολιού, του ακορντεόν και η κιθάρα και (πομπώδης αλα Ry Cooder) φωνή του Santaolalla, που με παρέσυραν.
Πολλά άλλα όμως αξίζουν αναφοράς. Όπως η χορευτική διάθεση των μελών της μπάντας που παρέσυραν (ή μήπως το ανάποδο) το κοινό σε ένα ξέφρενο πάρτυ λίγο πριν το τέλος. Ένας από την μπάντα ανέβασε και κόσμο στην πίστα και εκεί το πάρτυ φάνηκε να βρίσκεται στην κορύφωσή του. Ήταν τότε που μια ομάδα αντιεξουσιαστών (μάλλον) ανέβηκε πάνω με ένα πανό διαμαρτυρίας για τη μεταχείριση των μεταναστών στην πόλη. Το γκρουπ φάνηκε να μην πολυκαταλαβαίνει τι συνέβαινε και τα πρόσωπα των μουσικών έλεγαν ότι φοβούνταν μήπως η συναυλία διακοπεί. Τελικά, έπειτα από 5 λεπτά οι διαμαρτυρόμενοι κατέβηκαν από την σκηνή και το πάρτυ τελείωσε μια χαρά και με το κέφι αμείωτο.
Όσον αφορά το γεγονός της διαμαρτυρίας ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του για τον τρόπο και την στιγμή κατά την οποία εκδηλώθηκε αυτή. Ωστόσο, επειδή ακούστηκαν κάποια αποδοκιμαστικά σχόλια και επιφωνήματα από κάτω, να θυμηθούμε ότι στο Manu Chao, παρόμοια διαμαρτυρία χαιρετίστηκε με επιδοκιμασίες και χαρακτηρίστηκε εύστοχη από τον περισσότερο κόσμο. Ο ίδιος ο Santaolalla μετά το σκηνικό αναγνώρισε το δικαίωμα του καθενός να λέει αυτό που έχει να πει ελεύθερα (αυτό πάει σε εκείνους που εμποδίζουν αυτούς που έχουν να πουν κάτι ελεύθερα) και εκτόνωσε την κατάσταση. Έπειτα, άρχισε πάλι να χοροπηδάει σαν παιδάκι.