Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Τα καλύτερα album της δεκαετίας: Ο, Brother, Where Art Thou?

Ένα από τα καλύτερα soundtrack της δεκαετίας δε μπορεί να μην είναι αυτό. Τόσο υποκειμενικά όσο και αντικειμενικά. Υποκειμενικά γιατί με έκανε να αγαπήσω την παραδοσιακή country παράδοση της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Έπειτα από αυτό ήμουν πολύ πιο εύκολος σε κλασικά ακούσματα του παρελθόντος, ανοίχτηκε για μένα ένας νέος μουσικός χάρτης. Από τότε άρχισα να αγοράζω και το περιοδικό Uncut που κλίνει σε τέτοια ακούσματα. Για κάποιο λόγο νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που ακολούθησε αυτή την πορεία. Αντικειμενικά τώρα, το score της δουλειάς των Cohen από την πρώτη στιγμή πήρε τις καλύτερες των κριτικών. Ήταν μια τυπική περίπτωση όπου η μουσική είναι η καλύτερη διαφήμιση για το φιλμ.



Και τι δεν υπάρχει εδώ για να αγαπήσει κανείς. Τόσες υπέροχες φωνές βγαλμένες μέσα από την καρτερία μιας καλύτερης ζωής, τον πόνο της δουλείας, την δύναμη της κοινότητας, τις χαμένες και αποτυχημένες ζωές. Ένα παρελθόν που ξαναζεί στην ειλικρίνεια αυτής της συλλογής και τη φροντίδα του παραγωγού (T Bone Burnett). Μια Αμερική αγνή μα προληπτική, θρησκευόμενη αλλά και περιπετειώδης, έτοιμη να τραγουδήσει για το μυστήριο του θανάτου (Ο Death) όσο και να ονειρευτεί τα άφταστα μυθικά πλούτη της φρενίτιδας του χρυσού (Big Rock Candy Mountains). Μια χώρα αγροτοεργατών, ακριβώς πριν από τον ραγδαίο μετασχηματισμό της σε βιομηχανικό γίγαντα. Μια ή περισσότερες φωνές για να κρατήσουν το πνεύμα της κοινότητας ζωντανό από την απειλή ή την υπόσχεση του επερχόμενου αγνώστου σωτήρα-οδοστρωτήρα.

Όσον αφορά το καθαρά μουσικό μέρος, εδώ το ενδιαφέρον είναι αμείωτο μιας και παρουσιάζεται η ποικιλομορφία του παλιού country/blues τραγουδιού χωρίς ανάλωση σε επαναλήψεις. Ξεχωρίζουν οι συμμετοχές της Allison Krauss, Emmylou Harris και Gillian Welchπου μαγεύουν και τον πιο ανυποψίαστο ακροατή με την καθαρότητα, την ένταση και συναισθηματικότητά τους. Super hit το Man of Constant Sorrow, που περιέχεται και σε μια ακουστική εκτέλεση από τον Norman Blake, αναδεικνύοντας το ρόλο του ενός οργάνου στη διασκευή. Παλαιά κομμάτια παρελαύνουν επίσης χωρίς να χάνουν ίχνος από την αυθεντικότητά τους. Παράδειγμα, το In the Jailhouse Now (που ταιριάζει γάντι με το στόρι της ταινίας), γνωστότερο από την εκτέλεση του Jimmy Rogers και το You are my Sunshine με την γλυκόπικρη, βαθιά φωνή του Norman Blake.

Σε όλες αυτές τις φωνές και πολλές άλλες εδώ μέσα, ξυπνά μια ολόκληρη μουσική παράδοση, δίχως επιτηδευμένη παραγωγή και προχειρότητες. Πρόκειται για ένα αυτούσιο μουσικό έργο που μπορεί να κοιτάζει το παρελθόν αλλά διδάσκει μουσική, ερμηνευτική και εκτελεστική δεινότητα στα νεογνά της Americana, βάζοντας τον πήχη εκεί που ανήκει, στην καρδιά των ταλαιπωρημένων και περιπλανώμενων ψυχών. Δόξα τω Θεό, υπάρχουν οι Bon Iver, Dan Auerbach, Bonnie Prince Billy και μπόλικοι άλλοι για να κρατήσουν το πνεύμα ζωντανό.

Ruby picks up: Alison Krauss - Down to the river to pray, Soggy Bottom - I am a man of constant Sorrow, Gillian Welch & Alison Krauss - I'll Fly Away, The Cox Family - I am Weary (Let me Rest)

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Η τελαυταία εκπομπή της Παρασκευής 27/03. Απο τετάρτη τώρα..



Mgmt – Electric Feel
Empire of the Sun – We are the people
Friendly Fires – Paris
Animal Collective – Summertime Clothes
Doves – Kingdom of Rust
Ben Folds Five – Mess
My Morning Jacket – I’m Amazed
Sufjan Stevens – You are the Blood
Radiohead – Reckoner
3Motek – Between Sleep and Floor
Night On Earth – Crocus
Interstellar Overdrive – Music for the Trees
Style Council – My Ever Changing Moods
Orange Juice – I Can’t Held Myself
David Bowie – Sound and Vision
El Presidente – Turn this thing Around
Hold Steady – Slapped Actress
Drive-by Truckers – Home Field Advantage
Fleetwood Mac – The Chain
The Soundtrack of Our Lives – Instant Repeater ‘99
Paul Weller – Push it Along
Loretta Lynn – Portland Oregon
Fleet Foxes – Mykonos
Fairport Convention – Matty Groves
Neil Young – Only Love can Break Your Heart

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Coca cola Soundwave Festival 3

Μέρος, κλαμπ Deco. Πότε; Χτες βράδυ. Τι έγινε; Συναυλία με τους Matisse headliners και τους δύο διαγωνιζόμενους για το βραβείο του διοργανωτή, του Soundwave Coca Cola. E, και τι θέλετε τώρα να σας πω.. Ορίστε,
Matisse, τι τύποι κι αυτοί… Ο ένας γέρουλας σαραντάχρονος, σα να βγήκε απο τους Last Drive, ο άλλος με σκισμένες μπλούζες και να νομίζει ότι είναι ο Bowie, ήταν και κάμποσοι απο τους Suede μέσα. Ο κιθαρίστας poser μου φάνηκε. Δε λέω, sexy τύπος (άκου να δεις που νόμισα πως ήταν γκόμενα) αλλά αυτός νόμιζε ότι έπαιζε στους Sonic Youth. Μα οι τύποι αυτοί δεν έχουν τραγούδια πέρα από 1,2 επιτυχίες και άσε που είναι ποπιά ύποπτη προς παράδοση στους διαγωνισμούς του ανταγωνιστικούλη (με άλφα κεφαλαίο αυτό). Ποτέ δεν κατάλαβα που το παν οι συνθέσεις τους. Σκηνικά τα παιδιά γαμάνε, δε λέω, αλλά αυτά τα τραγούδια τους πω,πω, οι Kaiser Chiefs είναι επίπεδα ψηλότερα. Και ξαναέρχομαι στον κιθαρίστα, πως μέσα, ανάμεσα, μπρος και πίσω σε καθαρόαιμα και χλιαρά ποπ κομμάτια κάνεις του κεφαλιού σου ρε παιδάκι μου. Για τον performer τι να πω, Θεός, και μόνο το μαλλί να είχε μέτραγε, ωραίο παιδί αλλά χαραμισμένο μου φάνηκε. Τεσπα.. Οι Matisse μου φάνηκαν αστείοι, μούρες με μπόλικο attitude.
Τι άλλο, καθίσαμε πίσω και απολαύσαμε το event και τα μικρούλια κοριτσάκια από τη Λάρισα που επισκέφτηκαν με το σχολείο τους την Πατράρα με +8 έξω. Αν δεν ήταν και αυτά το gig θα πήγαινε περίπατο. Μα καλά, τι διοργάνωση ήταν αυτή ρε παιδί μου. Coca Cola είναι αυτή αλλά το Soundwave δεν το είδαμε πουθενά παρά το ακούσαμε τυχαία και την τελευταία στιγμή από το ραδιόφωνο. Πάντως, το πρώτο γκρουπ που έπαιξε ήταν καλό και η μικροσκοπική τραγουδίστρια γλυκούλα. Electrorock με ατμοσφαιρικά στοιχεία. Οι 2οι μάλλον για το μπούγιο ήρθαν μιας και είχαν κάμποσους υποστηρικτές/οπαδούς που πέταγαν τα συνθήματά τους κάθε τόσο. Γηπεδικές καταστάσεις εγώ σε live δεν ανέχομαι. Και ο τραγουδιστής, τόση αυτοπεποίθηση αλλά απο φωνή...Οφείλω να παραδεχτώ όμως οτι μου άρεσε η διασκευή που έκαναν στο Knights of Cydonia των Muse. Δυστυχώς δε θυμάμαι τα ονόματα των 2 συγκροτημάτων (ούτε στο google δε βρίσκω μια ιστοσελίδα να με πληροφορήσει, γκρρρ).
Για τους Matisse τα χώσαμε καλά, το γκρουπ γάμησε και αν δεν ήμαστε εμείς ξενέρωτοι θα γράφαμε καλύτερα πράγματα. Αλλά, τι να το κάνεις, έτσι είναι τα reviews συναυλιών και δίσκων. Γουστάρεις, οκ όλα καλά, δε γουστάρεις, λες ότι παπαριά σου έρχεται στο κεφάλι και μπορεί και να χεις δίκιο. Κρίνετε κι εσείς. Αλλά, ξεχνάω, εσείς λείπατε χτες. Άντεστε από δω χάμω ρεϊ.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Night On Earth στο λιθογραφείο

Να μια καλή περίπτωση μπάντας που δημιουργεί έξω από στενές ταμπέλες και σιγά σιγά βρίσκει την αναγνώρισή της. Πρόκειται για τους αθηναίους Night On Earth που μας επισκέφτηκαν χθες στο Λιθογραφείο. Το οποίο είχε κόσμο, αν και όχι γεμάτο, αλλά το ότι καθημερινή και με είσοδο 10 ευρώ (χωρίς ποτό μάλιστα…) ήρθαν αυτοί που ήρθαν ήταν ενθαρρυντικό. Τόσο για την μουσική κίνηση στην πόλη όσο και για την μπάντα για να δώσει ένα άρτιο live που ανέδειξε την τεχνική κατάρτιση όλων των μελών όσο και την ανάμεικτη και trippy αισθητική που θέλει το group να προσδώσει στις συνθέσεις του.
Καταρχήν η σκηνή σε προδιέθετε για το ζεστό και οικείο της βραδιάς μιας και από την οροφή κρέμονταν κομμένοι κορμοί δέντρων κάθετα προσανατολισμένοι, δίνοντας μια προοπτική λεπτότητας στην εικόνα και μια αίσθηση σπιτικής οικειότητας. Ένα σκηνικό που ταίριαξε με την bluesy και jazzy μορφολογία των τραγουδιών των Night on Earth, όπου το βιολί το πιάνο και το κόντρα μπάσο παίζουν βασικό ρόλο. Όχι όμως μόνο αυτά καθώς η τραγουδίστρια με την εξαιρετικά δουλεμένη σε ένταση και διάρκεια φωνή (αν και ορισμένες φορές λιγάκι τσιριχτή και χωρίς βάθος)και ο κιθαρίστας με τις κορυφώσεις του, δίνουν διαφορετική τροπή στις συνθέσεις. Εκεί που μπορείς να διακρίνεις τους Gathering στη φωνή της πρώτης, άλλο τόσο σε παρασέρνει σε παρατονικές τζαζ γραμμές ο δεύτερος. Εκεί όμως που όλοι μαζί συντάσσονται σε μια μελαγχολική διαρκή κορύφωση ομοιάζουν με την περίπτωση των Thee Silver Mt Zion Tra la la Band, δοκιμάζοντας τα όρια της έντασης. Επανερχόμενοι όμως στην αναζήτηση της ισορροπίας μέσω της πιανιστικής μελωδίας και της κιθαριστικής λιτότητας. Μέσα σε όλα αυτά περιπατούν ακατάπαυστα οι μπασογραμμές πλάθοντας έναν ενιαίο ρυθμοιστό, πότε υπνωτικό, υπόκωφο σε Portishead αποχρώσεις και άλλοτε νευρικό (αλλά ποτέ μανιώδη) σε αναζήτηση καλλιτεχνικής τελειότητας.
Όλα αυτά κάνουν τους Night On Earth μια καλλιτεχνική καταρχήν ομάδα ανθρώπων που σαν άτομα αλλά και στο σύνολο όλοι μαζί ψάχνονται και πειραματίζονται για την επίτευξη της υψηλότερης αισθητικής αρτιότητας. Αυτό τους κάνει περίοπτα διακεκριμένους μέσα στην εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή (αν και μερικά τραγούδια τους έχουν ελληνικούς στίχους) που κυριαρχείται από κατεξοχήν κιθαριστικές μπάντες. Μαζί με τους Effigy και τους Interstellar Overdrive δείχνουν το δρόμο προς μια πιο ολοκληρωμένη, μακριά από indie αγκυλώσεις και πιο κοντά στο τοπικό μουσικό στοιχείο, οπτική του πως μπορεί η ανεξάρτητη δημιουργία να συμβαδίζει με την προϋπάρχουσα μουσική παράδοση, οδηγώντας σε πιο ζεστά και οικεία παρά ξενόφερτα και απονενοημένα συναισθηματικά μονοπάτια.
Να πούμε μόνο ότι οι Night On Earth έχουν κυκλοφορήσει 2 κανονικούς δίσκους, με τον τελευταίο να είναι βασισμένο πάνω σε συνθέσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στη συναυλία έπαιξαν κομμάτια και από τους 2 τους δίσκους καθώς και μια υπέροχη διασκευή στο “Exit Music” των Radiohead. Στις πιο χαμηλότονες στιγμές τους ήταν επίσης άψογοι, σε κάποιες μάλιστα (δυστυχώς δε γνωρίζω τους τίτλους των συγκεκριμένων κομματιών) υπέροχα (και όχι με την ποπ έννοια) μελωδικοί.
Για περισσότερα σχετικά με τους Night On Earth επισκεφτείτε εδώ: http://www.myspace.com/nightonearth

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Τα καλύτερα album της δεκαετίας: Ξεκίνημα με..Sufjan Stevens

Από σήμερα και κάθε εβδομάδα αυτό το blog θα παρουσιάζει μια ανασκόπηση στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που τελειώνει σε μερικούς μήνες. Χωρίς αυστηρή αξιολογική σειρά λοιπόν αρχίζουμε σήμερα από τον κύριο SUFJAN STEVENS και τον τελευταίο του πολύ μεγάλο (κυριολεκτικά) δίσκο με τίτλο «Illinoise».



Τον εν λόγω κύριο τον γνώρισα μέσα από μία συλλογή του βρετανικού περιοδικού Uncut με κομμάτια από μερικούς από τους καλύτερους δίσκους του 2005, έτσι όπως τους είδε το περιοδικό. Στη συλλογή υπήρχε το τραγούδι «The man of metropolis steals our heart”, ένα εφτάλεπτο επικό κρεσέντο indie pop κοσμικής αμερικάνικης τραγουδοποιϊας. Ήχος περιπετειώδης από έναν πολύ νέο καλλιτέχνη. Σύντομα έμαθα ότι ο Sufjan όχι μόνο είχε παρελθόν αλλά ο προηγούμενος δίσκος του, το “Steven Swans” ήταν κι αυτός μέσα στη λίστα του Uncut. Επιφυλάσσομαι για το τελευταίο αλλά μετά την πρώτη ολοκληρωμένη ακρόαση του Illinoise, βρίσκομαι ακόμα χαμένος κάπου ανάμεσα στα 22 τραγούδια του τελευταίου.
Η έκπληξη αρχίζει από το σουρεαλιστικό του εξώφυλλο, όπου δεν καταλαβαίνεις τι πρόκειται να ακούσεις αλλά ότι και να είναι αυτό σίγουρα θα είναι παιχνιδιάρικο. Μετά ρίχνεις μια ματιά στους τίτλους των τραγουδιών. «Concerning the UFO Sighting Near Highland Illinois” ή «The Black Hawk War, or, How to Demolish an Entire Civilization and Still Feel Good About Yourself in the Morning». Κάτι μεγάλο μυρίζει εδώ μέσα. Και πράγματι, τα πνευστά δίνουν και παίρνουν, συνοδευόμενα από τις πανηγυρικές ποπ συνθέσεις του δημιουργού. Μέσα εδώ η έντεχνη αντίληψη για το ποπ τραγούδι γίνεται προσφιλής και πρόσχαρη και όταν αφήνεται σε μελαγχολικές στιγμές είναι περισσότερο περιγραφική και αφηγηματική (John Wayne Gacy, Jr) παρά άκρατα συναισθηματική και εσωστρεφής.
Ο Sugjan κοιτάζει σε όλες τις πλευρές της μοντέρνας παράδοσης που συνόδεψε την αμερικανική ποπ τραγουδοποιϊα, είτε είναι tropicalia ρυθμολογίες, είτε φολκ πνευστοκρατία, έγχορδες ψυχεδέλικές γέφυρες, στιγμιαιες κρυφοαβανταδόρικες εξάρσεις, είτε σύγχρονη Americana στα καλύτερά της. Ήχοι περίπλοκοι αλλά άψογα ενορχηστρωμένοι ούτος ώστε να γαργαλούν ευχάριστα το αυτί.
Ο καλλιτέχνης με όλο αυτό τον μουσικό πλούτο καλά κάνει και δε βασίζει την τέχνη του στα δικά του και μόνο φωνητικά, που θυμίζουν μια περισσότερο lo-fi προσέγγιση. Γύρω του στέκεται μία αξιοπρεπέστατη χορωδία προσφέροντας λαμπερές εκτονώσεις σε ρεφραίν που δύσκολα ξεχνιούνται από την πρώτη στιγμή που ακούγονται (Chicago).
Οι στίχοι του Illinoise περιστρέφονται γύρω από την ανάμειξη της αμερικανικής παράδοσης με μια μεταμοντέρνα νοηματική, με έντονο έναν προσωπικό φετιχισμό του Stevens γύρω από προσωπικότητες, πόλεις, αντικείμενα. Η παρουσία του Superman και του κλασικού Νεοϋορκέζου κουστουμαρισμένου τύπου με το πούρο γύρω από ουρανοξύστες και όλα αυτά κάτω από έναν βραδινό φωτεινό λόγω παρουσίας ούφο ουρανό στο εξώφυλλο μαρτυράνε ότι ο μουσικός αγαπάει τα παραμύθια. Και αυτό κάνει μέσα στα 22 διαμαντάκια που βρίσκονται εδώ μέσα, αναμιγνύει πραγματικές εμπειρίες του ίδιου και του περιβάλλοντός του με σουρεαλιστικές ιστορίες γύρω από φαντάσματα, αγάλματα, πεθαμένους ήρωες και αντι-ήρωες.
Αν θέλαμε να αποδώσουμε έναν αντικειμενικό σκοπό στον καλλιτέχνη είναι να σπεκουλάρει πάνω σε μια απομυθοποίηση του αμερικανικού ονείρου, βασισμένη πάνω σε μια αισιόδοξη επιστροφή στις αξίες και τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της Ηπείρου. Παίρνοντας ποπ μεταμοντερνισμό από το αποτυχημένο όνειρο και αναμιγνύοντάς τον με βουκολικές μελωδίες από τις δεύτερες, πετυχαίνει μια μοναδική ηχητική μείξη που πάει μπροστά τόσο την κλασική όσο και την μοντέρνα νοηματική μιας φρέσκιας ποπ αισθητικής.

Ruby picks up: The Black Hawk War, Jacksonville, Chicago, John Wayne Gacy Jr, The Tallest Man The Broadest Shoulders

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

12 albums


Λοιπόν, διάλεξα 12 δίσκους από την αγαπημένη αλλά ξεχασμένη δισκοθήκη στο άλλο σπίτι. Κριτήριο επιλογής ήταν το εξής: γύρισα έναν ένα τους δίσκους, κοίταζα το εξώφυλλο και απλά ένιωθα, αφήνοντας τη μνήμη των συναισθημάτων να παίξει το παιχνίδι της. Και το έπαιξε με το παραπάνω. Ιδού το αποτέλεσμα:

VARIOUS ARTISTS – Hear ‘n aid

O πρώτος δίσκος που λούφαξα από το θείο μου, που είχε πάμπολλους δίσκους . Δεν το πήρε ποτέ χαμπάρι βέβαια γιατί δεν τους άκουγε ποτέ και τους χρησιμοποιούσε μόνο για να κάνει διαφημιστικές ηχογραφήσεις σε κάτι σταθμούς. Βλέπετε ήταν στα μέσα και τα έξω της εποχής ο Θειός. Όλη η σαβούρα των ελληνικών, ιταλοdisco και άλλων σαχλών σκευασμάτων των πολυεθνικών των 80s ήταν σε αυτή τη συλλογή του Θείου. (είμαι σίγουρος ότι αρκετοί θα τη λιμπίζονταν τώρα). Κάποιοι ξεχώριζαν λόγω μακριών μαλλιών. Dio, Rοb Halford, κάτι Quiet Riot, κάτι Iron Maiden, όλοι και πολλοί άλλοι στο εξώφυλλο γι’αυτό τον δίσκο που φτιάχτηκε με πρωτοβουλία του Dio για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

RITCHIE BLACKMORE'S RAINBOW

Έφτασε στα χέρια μου παραιτημένος και ταλαιπωρημένος και εγώ του πρόσφερα τουλάχιστον μια στέγη, γεμάτη σεβασμό και αγάπη για ότι μου είχε προσφέρει έως τότε. Βλέπετε, δεν ήταν το οποιοδήποτε αντίτυπο αυτού του δίσκου αλλά ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι. Συγκεκριμένα εκείνο από το οποίο είχαν γραφτεί οι πρώτες μου κασέτες από την ξαδέρφη μου κάπου 15 χρόνια πριν το κληρονομήσω από τους κοινούς μας και σχεδόν συνομήλικούς της «πειρατικούς» Θείους (άλλοι αυτοί). Οι Θείοι το διέλυσαν το μαγαζί, ο ένας έγινε γνωστός τοπικός House dj και έπειτα έφτιαξε το κουρείο του και την οικογένειά του και ησύχασε, ο άλλος παράτησε τις μεταλλιές αλλά έγινε περιζήτητος ντράμερ. Τον είδα τις προάλλες μετά από αρκετά χρόνια και του είπα ότι έχω αυτόν και άλλους δίσκους του και δεν το ήξερε καν. Με χαρά μου έμαθα ότι το όνειρό του για έναν ραδιοφωνικό σταθμό είναι πάντα ζωντανό. Οι δίσκοι αυτοί ήταν σκορπισμένοι από δω και από κει. Ο συγκεκριμένος μαζί με κάτι Dark Side of The Moon, Fly To The Rainbow, Barcley James Harvest, Al Di Meola, George Harrison και άλλους που είχαν το S χαραγμένο με στυλό πάνω (από το αρχικό του αδερφού του)ήταν στα ράφια του σαλονιού των γονιών της ξαδέρφης μου και τους τσίμπησα πριν πεταχτούν.

MANOWAR – Into Glory Ride

Οι μυθικές εποχές της 2ης Γυμνασίου. Μπάλα, φαί αβέρτα, ιδρώτας, βρώμα και heavy metal. O Φάνης με είχε πείσει ότι οι δίσκοι των MANOWAR ήταν υπερ-σπάνιοι και δεν τους έβρισκες ούτε στην Αθήνα. Μέχρι που γυρνώντας σπίτι από το σχολείο και περνώντας έξω από ένα από τα συνοικιακά δισκάδικα της εποχής, να σου το ολόκληρο σε βινύλιο. Και να σκεφτείς ότι δεν είχα δει ούτε το εξώφυλλο μέχρι τότε. Που να το δεις, υπερσπάνιο μιλάμε. Ακόμα και τότε μου φάνηκε κάφρικο θυμάμαι. Πήγα κατευθείαν σπίτι, άνοιξα το κουτί με τα κοινόχρηστα και ναι! Είχε λεφτά, μόνο 3 χιλιαρικάκια έκανε, πω πω αμαρτία, πάλι, χτες δε ξαναπήρες…

QUEEN – Greatest Hits 1

To προηγούμενο καλοκαίρι το έπαιζε συνεχώς η κασέτα του ιταλού φιλοξενούμενου του κολλητού μου στο εξοχικό μας. Του το χάρισε και οι Queen συνοδεύουν πολλές παρειστικες στιγμές από τότε. Το επόμενο καλοκαίρι, και ενώ είχε προηγηθεί ένα μεγάλο πάρτυ από ένα συμμαθητή όπου για πρώτη φορά χόρεψε μαζί μου κοπέλα όπου να σου εγώ ο μεταλλάς να χορεύω house και baggy και rave, ερωτεύτηκα. Αποτυχημένα βέβαια όπως το θέλει η μοίρα των μελλοντικών ονειροπόλων. Συνοδεία μου το Bohemian Rhapsody.

VARIOUS ARTISTS – Rock with the Legend

Levi’s 501 επιβαλλόταν να φοράς τότε. 3η γυμνασίου και ένας συμμαθητής μου δανείζει την διπλή κασέτα που περιέχει την υπέρτατη κομματάρα που με έκανε να το γυρίσω επίσημα πλέον σε ροκά, Born to be Wild. Η συλλογή περιείχε και άλλα καλά κομμάτια που με κέρδισαν περισσότερο ίσως από αυτό. Αντίο Metal, rock ‘n roll and punk rock was coming soon.

ΠAYΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Έβγαζα σπυράκια στην ιδέα ότι έλληνες μπορούν να παίξουν ροκ. Μου φαινόταν αστείος ένας φίλος από την εξοχή που ήδη από το γυμνάσιο μου έτρωγε τα αυτιά με τις Τρύπες, τη Λευκή Συμφωνία και τον Παύλο. Επισκέφτηκα τον θείο με την 80s συλλογή και τσίμπησα αυτή τη συλλογή και το Εν Λευκώ. Έχω τόσα χρόνια να ακούσω αυτά τα τραγούδια αλλά θυμάμαι ότι μου άλλαξαν την εντύπωση που είχα για τη ροκ μουσική. Αυτά τα τραγούδια είχαν θλίψη αλλά και ποίηση συνάμα, διασκέδαση και πικρό χιούμορ μαζί.

SCORPIONS – Taken By Force

Εδώ βρίσκεται το πρώτο τραγούδι που άκουσα ποτέ από αυτό το συγκρότημα που ακόμα αγαπάω πολύ. Ήμουν μόνο 8 χρονών τότε αλλά η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Born To Touch Your Feelings. Σπασμένο από το μοναστηράκι, το εξώφυλλο μετράει.

THE CHARLATANS – The Only One I Know (12’’)

Μεταξύ γυμνασίου και Λυκείου πηγαίναμε σε πάρτυ πολλά και στο υπέρτατο Mosquito, το τετραπέρατο μαγαζί που άρχιζε πρόγραμμα με Prodigy, Altern 8, Quadrophonia, και τελείωνε με Sound, Violent Femmes και αυτούς τους τυπάκους. Στο σχολείο τότε συζητάγαμε με ένα συμμαθητή για τις προτιμήσεις μας. Του άρεσε το One Way or Another αλλά δεν το είχε. Μου άρεσε το The Only One I Know, αλλά δεν το έβρισκες τότε παρά μόνο σε μια ακριβή διπλή διαφημιστική συλλογή ενός ποτού (ούτε το ντεμπούτο τους το συμπεριλάμβανε στις περισσότερες εκδόσεις απ’ ότι διαπίστωσα χρόνια μετά). Είχα μόλις αγοράσει όμως μια συλλογή πολύ μέτρια που περιείχε το τραγούδι που ήθελε ο φίλος, το οποίο ήδη το είχα σε μία άλλη συλλογή. Εκείνος μου πετάει ότι έχει τη διπλή συλλογή του ποτού αλλά και το 12άρι των Charlatans, το οποίο θα θυσίαζε άνετα για ένα one way or another.. Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Ξεφορτώθηκα τη μέτρια συλλογή και έβαλα το 12άρι να παίξει. Τέτοιο ήχο δεν είχα ξανακούσει μέχρι τότε. Αυτό το τραγούδι ακόμα με μαγεύει.

SMASHING PUMPKINS – Siamese Dream

Musical, τέλη 1993, ψάχνω τους Violent Femmes να τους πάρω για δώρο. Δίπλα μου ένα ξανθό φρικιό αλλά πιο μοντέρνο, όχι από αυτούς τους σκουλαρηκάδες τους ψηλούς με τα μαύρα. Μου το δείχνει λέγοντας ότι αυτός είναι δισκάρα αν ψάχνεις για τέτοια ακούσματα (σιγά το κοινό που έχουν λέω τώρα).Πήρα τους Femmes. Μετά είδα το βίντεο του Today και κάτι σκίρτησε μέσα μου, ήταν θα έλεγα τώρα το πρώτο ποπ άκουσμα που με κατέκτησε. Ποπ με θυμό, θλίψη, τρέλα, γκλαμουριά. Αυτός ο συνδυασμός έγινε το αντικείμενο των επιθυμιών μου από τότε μέχρι σήμερα.

VERUCA SALT – American Thighs

Στην υπέροχη αυτή βινυλιακή έκδοση από το Musical και το section με τα independent scene που ποτέ δεν είχε πάνω από 20 εντελώς άγνωστους δίσκους. Κάτι είχα διαβάσει για το γκρουπ μεν σε ένα αφιέρωμα του Ποπ + Ροκ για το grunge και τη ζωή μετά από αυτό. Εκείνο που με οδήγησε να το αγοράσω ήταν η πραγματικά ανεξήγητη διαίσθηση ότι μπορεί να μοιάζει με το Siamese Dream. Από τότε που εκείνη επιβεβαιώθηκε άρχισα να φαντασιώνομαι κόσμους μακριά από τον πραγματικό.

BOKOMOLECH - XERO

Τους έμαθα στο Rock of Gods που ήταν η πρώτη μεγάλη συναυλία που πήγα ποτέ. Μου άρεσαν. Πήρα το δίσκο από το ένδοξο και αδικημένο Encore και δεν το μετάνοιωσα καθόλου. Στιγμάτισε τα πρώτα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα και κατά κάποιον τρόπο απεικόνιζε την γκρίζα ατμόσφαιρα αυτής της μοναχικής πόλης. Χτυπιόμουν στα live τους στο ΑΝ club. Ακόμα ακούω αυτά τα τραγούδια που έχουν τόση ειλικρίνεια και αλήθεια μέσα τους, πέρα από την τεχνική και αισθητική αρτιότητα των συνθέσεων. Το επιβλητικό εξώφυλλο μιλάει απο μόνο του.

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΣΑΜΠΟΤΑΖ

Το αγόρασα σε cd και το άκουσα για πρώτη φορά 2.5 χρόνια πριν.Το λάτρεψα μιας και έδωσε νόημα σε δύσκολες στιγμές της επαναφοράς μου από το εξωτερικό. Πέρυσι, επισκέφτηκα το σπίτι του Θείου (του πρώτου), ο οποίος δεν υπάρχει πια. Εκεί ανακάλυψα ολόκληρη τη δισκοθήκη του (πολύ μεγαλύτερη από εκείνη από την οποία «δανειζόμουν" μικρός). Και μέσα σε αυτή, να σου και μια σειρά με Λένα, άθικτα, απείρακτα. Ετοιμάζομαι για την επόμενη φορά που θα πάω.
Υ.Γ. Μη φοβάστε να με κάνετε φίλο, ένας κολλημένος μεταλλάς είμαι μόνο…

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

12 δίσκοι

Οι καλοί μας φίλοι που σώζουν τον κόσμο ξημερώματα, μας και σας καλούν να ξεδιπλώσετε λίγα εως πολλά λόγια για 12 βινύλια από τη δισκοθήκη σας. Δίσκους στην τύχη, έπειτα από την τήρηση αυστηρών κριτηρίων, τους χειρότερούς σας δίσκους, τους πιο φθηνούς, αυτούς που δε σας επέστρεψαν ποτέ μετά από κείνο το γα…νο πάρτυ, εκείνους που βουτήξατε για πάντα και καλά κάνατε, αυτούς που κληρονομήσατε (οκ, αυτά τα λέω εγώ, παιχνίδι είναι).
Ενθουσιάστηκα από την ιδέα. Βλέπω και τους συμμετέχοντες, μερικοί εκ των οποίων αξιοσέβαστοι μουσικοί και μουσικοκριτικοί. Ήδη με έχει πιάσει ανυπομονησία, ξύσιμο, σκέψη. Και να σκεφτείς ότι οι δίσκοι μου δεν κατοικούν στο σπίτι που μένω αλλά εκεί που έχω αφήσει και το Γρούτσου να τους φυλάει. Εκεί λοιπόν υπάρχει το πικάπ που κλείνει 30+ και μια παίζει μια όχι. Εδώ ούτε ενισχυτή δεν έχω αλλά που θα πάει, θα περάσει η παλιοκρίση και θα πιάσω μερικές χιλιάδες ευρώ για ηχεία και τα ρέστα. Έχω να κάνω και μια δική μου πρόταση, να γράψουμε και για κασέτες μας. Εκεί να δεις γέλιο και συγκίνηση…
Άρχισα να αγοράζω δίσκους περίπου 12 χρονών και σταμάτησα περίπου όταν ήμουν 22, όπου τα φοιτητικά χρόνια άρχισαν να ξεθωριάζουν. Παρόλα αυτά, κάθε δίσκος πάνω στις ραφιέρες του πατρικού έχει μια μικρότερη ή μεγαλύτερη ιστορία να πει. Αν και τα παραμύθια που έλεγαν συχνά πυκνά ξεχνιούνται, είναι πολύ καλά χαραγμένα στην συναισθηματική μου μνήμη σχεδόν όλα. Ανυπομονώ να τα πάρω μαζί μου στον σταθμό να τα παίξω τώρα που έμαθα ότι το πικαπ παίζει. Για να γραφτεί όμως αυτό το αρθράκι πρέπει να βρίσκομαι εκεί, στο χώρο που ανέδειξαν αυτά τα βινύλια, εκεί που έζησα τόσες αγωνίες, τόσα όνειρα, τόσες μοναχικές νύχτες αλλά και άλλες με καλή παρέα. Αναμονή λίγων ημερών μόνο.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Η εκπομπή της Παρασκευής 13/03



A R Rahman – O Saya
Jamie Foxx – Blame it
Duffy – Serious
U2 – Fez-Being Born
White Lies – Farewell to the Fairground
The Killers – Shadow Play
Parts and Labor – Satellites
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead – Halcyon Days
Franz Ferdinand – Turn It On
Flakes – Flat C
B-Sides – Forest
Deadbeat Escapement – A maze
Interstellar Overdrive – Pulse
Mgmt – The Youth
Limousine – Surgery of a Dream
Magnetic Fields – California Girls
Lush – Kisschase
The Boo Radleys – Barney
Teenage Fanclub – Slow Fade
The Charlatans – The Only One I Know
Raining Pleasure – God Is Pregnant
Stereonova – Δεν αλλάζω τα ηχεία μου
Fantastikoi Hxoi – Metastrofh
Prodigy – Omen
Planet of Zeus – Nervous Breakdown
Monster Magnet – Space Lord
Black Sabbath – Lord of This World

Μπορείτε πάντα να ακούτε και ζωντανά κάθε Παρασκευή στις 18.00 στη συχνότητα του σταθμού MYTHOS FM 90,6 ή απο το site http://www.mythosfm.gr/ .

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

BEST OF 2008 (Revisited)

Αργοπορημένος λόγω πρόσφατης ίδρυσης αυτού του ιστολογίου (αν και οι λίστες ανακοινώθηκαν και παίχτηκαν στην τελευταία εκπομπή της προηγούμενης χρονιάς, στην οποία δε συμμετείχε μόνο η τότε ραδιοφωνική συνοδός μου αλλά και μια ντουζίνα ανθρώπων που την κατέστησαν ακατάλληλη προς ανάρτηση), αλλά αμετανόητος highfidelητάς , παραθέτω τις πιο εμπλουτισμένες τώρα λίστες με τις μουσικές που ξεχώρισα στο 2008.














































































































Οι δίσκοι που ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος δίχως να βαριέμαι

1)FLEET FOXES – Fleet Foxes
2) BECK – Modern Guilt
3) VAMPIRE WEEKEND – Vampire Weekend
4) MGMT – Oracular Spectacular
5) FLAKES – Lick Your Fingers If You Like It
6) DEERHUNTER – Microcastle
7) RAINING PLEASURE – Who’s Gonna Tell Juliet
8) CALEXICO – Carried To Dust
9) LAST SHADOW PUPPETS – The Age of the Understatement
10) KAISER CHIEFS – Off With Their Heads
11) LIMOUSINE – The Abyss You Can Reach With a Hand
12) CAT POWER – Jukebox
13) COLDPLAY – Viva La Vida

Οι δίσκοι με μερικά αξιόλογα και τα υπόλοιπα αξιοπρεπή κομμάτια:

TV ON THE RADIO – Dear Science
M83 – Saturdays=Youth
MONIKA – Avatar
MODREC – Art Naïve
FANTASTIKOI HXOI – Kuriarxoi Tou Sumpantos
PARTS AND LABOR – Receivers
DENGUE FEVER – Venus On Earth
KINGS OF LEON - Only By The Night
FUCKED UP – The Chemistry of Common Life
DAVID HOLMES – The Holy Pictures
SILVER JEWS – Lookout Mountain, Lookout Sea
21 ORIGINAL SOUNDTRACK
I AM NOT THERE ORIGINAL SOUNDTRACK

Άνισοι δίσκοι με ορισμένα αξιόλογα κομμάτια:

PORTISHEAD – 3rd
GLASVEGAS – Glasvegas
SANTOGOLD – Santogold
R.E.M. – Accelerate
THE BLACK KIDS – Partie Traumatic
FUCK BUTTONS – Street Horsing
THE HOLD STEADY – Stay Positive
HOT CHIP – Made In The Dark
BON IVER – For Emma, Forever Ago
YOUR HAND IN MINE – Your Hand in Mine
DUFFY – Rockferry

Οι δίσκοι που με απογοήτευσαν..

THE RACONTEURS – Consolers of the Lonely
BLACK MOUNTAIN – In the Future

Οι δίσκοι που θα ήθελα να ακούσω αλλά που χρόνος…

ΜΕΤΑLLICA, THE BLACK KEYS, LADYTRON. VERVE, OASIS, MAGNETIC FIELDS, SHEARWATER, AMADOU AND MYRIAM, PAAVORHAJU, FENNESZ, SUGAHSPANK, ELBOW, NICK CAVE AND THE BAD SEEDS, NEON NEON, MERCURY REV, and hundreds more…

Όσον αφορά τα τραγούδια που ξεχώρισα είναι τόσα πολλά (μπορείτε να τα δείτε και σε ένα απο τα τελευταία ποστ της χρονιάς στο άλλο μπλογκ) αλλά στα επόμενα χρονιά θα μείνουν αυτά:

FLEET FOXES - Mykonos
PORTISHEAD – The Rip
SILVER JEWS – Suffering Jukebox
BECK – Chemtrails
LAST SHADOW PUPPETS – Standing next to me

Άντε να έρθει ο Ιούλιος να μιλήσουμε για τα καλύτερα του πρώτου μισού της τρέχουσας χρονιάς.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Μια και χίλιες νύχτες με τους Limousine


Νύχτα με παίρνει με Limousine και το τελευταίο τους διπλό μάλιστα cd με τίτλο "The Abyss you can reach with a hand". Τους Limousine τους είδα ζωντανά στο Muzine Festival που πραγματοποιήθηκε κάπου στο φθινόπωρο και περιλάμβανε και τους αμερικανούς Plumerai.
To φεστιβάλ πέρασε και απο άλλες πόλεις, όπως και απο την Πάτρα όπου φιλοξενήθηκε στο Λιθογραφείο. Support έπαιξαν οι συντοπίτες Vello Leaf, οι οποίοι μέσα απο τις λιτές τους ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις άφηναν την τραγουδίστριά τους να επιδείξει το ταλέντο της, πραγματοποιώντας και μια φιλόδοξη διασκευή στο Back to Black της Amy Winehouse.
Οι Plumerai έπαιξαν με μπόλικο θόρυβο και αυτά για τα οποία θα τους θυμόμαστε είναι τα shoegaze ξεσπάσματά και την χαριτωμένη τραγουδίστριά τους.
Εκεί που η βραδυά λοιπόν έδειχνε να πνίγεται στο αμήχανο χάος του θορύβου σκάνε στη σκηνή κανά εφτάρι όμορφα ισπανόπουλα και εμείς απο κάτω (που είχαμε λιγοστεύσει στο μεταξύ) αναρωτιόμασταν τι θα ακούσουμε. Ο frontman έδειχνε σε Indie rock 30 yeard old kid, o ένας κιθαρίστας σε Φρανκζάππα πειραματιστής, ο πιανίστας έφερνε σε κάτι πιο έντεχνο.
Εκεί λοιπόν που περιμέναμε κιθαριστικό καταιγισμό, οι λιμουζίνες μας πάνε μια χαλαρή βόλτα, ταξιδεύοντάς μας στα πιο όμορφα μελωδικά ποπ ηχοτρόπια που ακούστηκαν μέσα στη χρονιά έξω απο την Αγγλική Κοινοπολιτεία και την παλαιά αποικία τους εκεί στα δυτικά.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και αγόρασα το διπλό cd αλλά δεν το μετάνοιωσα αφενώς γιατί είναι υπέροχο και αφετέρου γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρω κάτι στο διαδίκτυο να ακούσω από αυτούς. Όσο για το εμπόριο, ούτε συζήτηση, κάποια κομμάτια στα cd του Muzine και πολύ είναι.
Οι Limousine αποκρυσταλλώνουν τόσο επιτυχημένα τις επιρροές τους από Mercury Rev, Magnetic Filds και άλλους ψυχεδελικούς ως επί το πλείστον που κάνουν τον ήχο τους πολυποίκιλο, ταξιδιάρικο και περιπετειώδη. Δε ξέρεις τι θα ακούσεις στο επόμενο κομμάτι, πιάνα χτυπητά με μια ανήσυχη φωνή να βουτά μέσα στα όνειρα του μυαλού της, κιθαριστικές κορυφώσεις χωρίς υπερβολές, fuzz θόρυβο αλά Charlatans στα πιο πειραγμένα τους, ευχάριστες μελωδίες που δένουν γάντι με τους στίχους, πότε προβληματισμένοι, άλλοτε χαρούμενοι. Μα πάνω απ’όλα το συνολικό αποτέλεσμα αναδύει μια ψυχεδελική μαγεία, μια ονειροπόληση που ξεπερνά τις τεχνικές ικανότητες των μουσικών ή την μελωδική δεινότητα του συνθέτη.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Always a teenager!


Λίγα αυθόρμητα λόγια για ένα (και το μόνο που έχω ακούσει ολόκληρο) μαγικό δισκάκι των TEENAGE FAN CLUB με τίτλο MAN-MADE που μόλις επέστρεψε σπίτι. Καλώς το μου!

Δύο χρόνια ένα δανεικό δισκάκι που παίρνω πίσω από το φίλο που βλέπω μια στο τόσο σε καμιά γιορτή. Σου λέει να βρεθείτε να κατεβάσετε και να ανταλλάξετε γιατί η δουλειά μας έχει φτάσει ως τον λαιμό. Αγωνία για να μην ξεχάσουμε τις παλιές αγαπημένες συνήθειες. 2 χρόνια, σκέφτεσαι, τότε που ξεκίνησε το ανελέητο download και απομονωθήκαμε ακόμα περισσότερο για να κατεβάσουμε όλη την μουσική υφήλιο στο μικρό μας pc.
Το βάζεις στο αυτοκίνητο και μπαίνει αυτή η απλότητα που σε σαλπάρει. Αυτός ο δίσκος σε κυλάει σα σε νεράκι να βρίσκεσαι. Θυμάσαι το τέλος εκείνου του παράξενου αλλά όμορφου καλοκαιριού που το είχες προσθέσει στην συλλογή σου. Είχες ακούσει ένα τραγουδάκι κάπου αλλού και είπες να δοκιμάσεις, να ρισκάρεις τα ευρουλάκια σου. Και πέτυχες διάνα, η μυρωδιά εκείνης της εποχής, το άρωμα της φυγής, το άνοιγμα στο άγνωστο μιας άλλης χώρας, το άφεμα των τελευταίων ημερών.. Μα και όλα όσα κουβαλάς από τότε, διαψεύσεις και επιβεβαιώσεις . Αναρωτήθηκες κάποτε γιατί πέρασε τόσο απαρατήρητο αυτό το δισκάκι. Μήπως είσαι κι εσύ απαρατήρητος, ένα χρώμα που ξεθωριάζει, ένας άδειος χώρος, ένα ξένο πρόσωπο,

Trying laces
Upright basses
Jet-plane traces
Strangers' faces
Ugly places
Empty spaces

Μετά όμως μαθαίνεις σιγά σιγά ότι

I'm alive and I'm alone
I love this life and all it's showns
I'm alive and I'm alone
I love this life and all I've known

Έχεις βγάλει μερικούς από τους πιο οριακούς δίσκους της βρετανικής κιθαριστικής ποπ των τελευταίων 20 χρόνων και σε έχουν πάρει λιγάκι τα χρονάκια. Ούτε ο τύπος σε αγνοούσε ούτε θέλησες να αποχωρήσεις από την δράση, αλλά η καλώς νοούμενη αδιάφορη στάση σου προς τα μέσα έδινε ένα άρωμα παραίτησης. Εσύ όμως μας προσφέρεις ένα έργο παραδειγματικής απλότητας και ωρίμανσης για το τι σημαίνει να συμμετέχεις σε μια ροκ μπάντα. Ευχαρίστηση, παρέα, ταξίδι, ήλιος, καλοκαίρι, όπως όταν ήσουν στις πρώτες σου εμπνεύσεις. Μα τώρα κατασταλάζεις, ήσουν επιδραστικός, τα έσπαγες που και που, πέρασε η φήμη σου, να διαλυθείς λες. Αλλά εσύ παραδίδεις ένα έργο μεστό, χωρίς υπερβολές μα τόσο μέσα στη νεανική χαρά που συνειδητοποιείς ότι ακόμα σε εκφράζει και σε ωθεί να κυκλοφορείς δίσκους μικρά διαμάντια σαν αυτόν. Ξέρεις ότι λίγοι θα τον εκτιμήσουν αλλά εσένα σε κρατάει ζωντανό μακριά από την ματαιοδοξία που άγγιξε και εσένα κάπου στις αρχές των 90s.

Ο χρόνος σου χαμογελά αμυδρά και αλλοιώνει τις μνήμες σου,

Slow fade, pictures in my mind
Fragments of memories suspended in time
I've watched the colours fade
And the lines disappear

Αλλά σε συγκεντρώνει στο παρόν και εξομολογείσαι ότι

I can't slip away when I see your face
I lose my confusion
Your Love Is The Place Where I Come From
When I'm on my own I'm lost in space
My freedoms a delusion
Your Love Is The Place Where I Come From
Κάποια δείγματα απο το Man-Made εδώ

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Η εκπομπή της Παρασκευής 06/03



Α R Rahman – Jai Ho
M.I.A. – Sunshowers
The Ting Tings – That’s Not my Name
U2 – Get on your Boots
R.E.M. – Supernatural Superserious
Los Campesinos – Me! You! Dancing
Poni Hoax – Antidotes
Crystal Castles – Crimewave
Santogold – Lights out
Ladytron – Runaway
Asobi Seksu – Familiar Light
M83 – Graveyard Girl
Abbie Gale – Fall
Film – Angel B
The Place Within – White Dressed Guests
Flakes – Swinton
Modrec – Modulated Tones
Mars Volta – Wax Simulacra
Mastodon – Naked Burn
Metallica – Cyanide
Accept – Balls to the Walls
Animal Collective – Bluish
Beatles – For the Benefit of Mr Kite
Florence and the Machine – Dog Days are Over
Titus Andronicus – Titus Andronicus
The Clash – Death or Glory
The Cramps – Human Fly
The Ronettes – Baby I Love you
The Supremes – You Can’t Hurry Love

Μπορείτε πάντα να ακούτε και ζωντανά κάθε Παρασκευή στις 18.00 στη συχνότητα του σταθμού MYTHOS FM 90,6 ή απο το site http://www.mythosfm.gr/ .

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Γιατί το Merriweather Post Pavilion ΔΕΝ είναι ένας απο τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας

Merriweather Post Pavilion, το χτίσιμο ενός μύθου από σχεδόν συνηθισμένα υλικά χρησιμοποιημένα επανειλημμένα εδώ και 10 χρόνια. Τι να σημαίνει άραγε ο τίτλος; Να κάτσω να μάθω τα πάντα για το νέο μύθο που μου σερβίρεται. Τους παραγωγούς, τους ηχολήπτες, τα εσώτερα των studio sessions, το χρονικό των ηχογραφήσεων, τις επιρροές, το ηφαίστειο που βράζει. Και όπερ εγένετο, τα μισά μουσικά περιοδικά της υφηλίου με μια φωνή ,ως άλλος Ήφαιστος, πλάθουν την πανοπλία του παντοτινά ηττημένου indie μύθου. Του ήρωα που στο όνομα της εναλλακτικής pop/avant garde/new-psychedelic electronica (και δε ξέρω γω τι άλλο) θα πολεμήσει, ως άλλος Αχιλλέας, για την ανάδειξή του σε σπουδαιότερο δίσκο της δεκαετίας (χα,χα,χα..). Προσοχή, του σπουδαιότερου indie δίσκου της δεκαετίας που πρέπει με κάθε τρόπο επαναληπτικο-κακοφωνίας να μην μπει στη δισκοθήκη δίπλα στους Franz F ή τους Strokes που κακοφωνίζουν ευχάριστα. Ακόμα και οι πιο ψύχραιμες φωνές όμως παρασύρονται απο το hype.
Ή αλλιώς, πως η κρυστάλλινη ποπ μουσική θα πάρει την τελική εκδίκηση από το μπασταρδεμένο ροκ. Δεν ακούω ούτε μια κιθαρίτσα σε κάποιο από τα 10 εις την δεκάτη layers ήχου. Κομματάρες; Χμ, όχι κι έτσι. Έχει 4,5 πολύ καλά, ψυχεδελικά, ανοιξιάτικο απόγευμα με το αυτοκίνητο μπροστά στον απογευματινό ήλιο (οκ, λίγο πιο πειραγμένο σκέψου το όλο πράγμα). Ναι, με έπεισε (στιγμές μου θυμίζει Sergeant Peppers τρομάρα του), μέχρι κάπου κει μετά τη μέση που αρχίζει η βαρεμάρα, για να ολοκληρωθεί το έργο με την επιτηδευμένη κακοφωνία (καλά κάνουν οι άνθρωποι, δε ζήτησαν από κανέναν να τους ανακηρύξει σωτήρες).
Μα ψηνόταν εδώ και καιρό ο μύθος. Να σας πω, δε θα αντισταθώ, έτσι φτιάχνεται το rock ‘n roll, μην παραξενευτείτε αν το βάλω στα τοπ της χρονιάς. Σε live τους να πάω και να ψυχεδελιστώ κατάλληλα θα το καταλάβετε από τις (πιο ψύχραιμες ίσως απ’ότι εδώ) σπονδές λογοδιάρροιας που θα καταθέσω στον ιερό βωμό του blogging.
Τέσπα, τους Animal Collective τους ακούω σαν ηλεκτρονική μουσική, επαναληπτικό μπιτάκι και τέτοια. Για καλύτερη ποπ ψυχεδέλεια βλέπε εδώ.