Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Velvet Bus: Ήμουν κι εγώ εκεί...


Παρασκευή 20 & σάββατο 21 φεβρουαρίου, 24:30κυριακή 22 Φεβρουαρίου, 16:00κινηματογράφος μικρόκοσμος princeλ. συγγρού 106φιξ,[ΜΕΤΡΟ συγγρού–φιξ]
Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί, τέσσερα ελληνικά γκρουπ που κάνουν ένα μίνι tour ανά τη χώρα και βιντεοσκοπούνται επί και εκτός σκηνής απο την Γκρατσιέλλα Κανέλλου (βλέπε The approaching of the Hour). Ένα ντοκουμέντο για την τοπική ανεξάρτητη σκηνή, που αν και δεν έχω ακόμα την ευκαιρία να το παρακολουθήσω, το έζησα απο κοντά στο more steps κάπου στα μέσα Απρίλη αν θυμάμαι καλά.
Ένα μίνι φεστιβάλ, καθημερινή, σε ένα τόσο δα μαγαζάκι που δε φημίζεται και για τις συναυλιακές του επιδόσεις αλλά αποτελεί το καταφύγιο της εγχώριας ποπ και ροκ σκηνής και γι'αυτό το αγαπάμε. Το μαγαζί είναι σχεδόν γεμάτο. Ανοίγουν οι πατρινοί An Orange End, φρέσκοι και με δίσκο στα σκαριά (τώρα είναι ήδη έξω απο την Inner Ear). Κάθομαι δίπλα απο το ηχείο και παθαίνω σοκ απο την ένταση. Ευτυχώς, απο αυτοσεβασμό και διάθεση να προστατεύσω τον εαυτό μου πηγαίνω προς τα πίσω. Οι πορτοκαλοί τελειώνουν και με το φιλαράκι μου συμφωνούμε οτι δεν ακούσαμε και τίποτα πρωτότυπο. Επιφυλάσσομαι για το studio album τους.
Ακολουθούν οι The Callas και λίγο πριν βγουν στη σκηνή ο φίλος μου με εγκαταλείπει. Η ώρα είναι περασμένες 12 και αύριο έχει δουλειά. Κάθομαι πίσω με το παλτό στα χέρια μου και σκέφτομαι να την κάνω κι εγώ. Κάτσε όμως λέω να δούμε.. Και σκάνε οι Callas με τις Superman στολές τους και με μια ένταση στην κιθάρα που απο την πρώτη στιγμή όλοι μέσα στο μαγαζί το ένιωσαν, κάτι θα δούμε απόψε. Μπροστά αρχίσει να γίνεται μπούγιο, οι φίλοι που συνοδεύουν τα παιδιά στο tour αρχίζουν να τα σπάνε, το κέφι που στην Πάτρα είναι εισαγόμενο είδος (όταν δεν πρόκειται για το καρναβάλι) και συγκεκριμένα απο τη πρωτεύουσα αρχίζει να αγγίζει τους γοφούς μας. Όταν την επομένη της συναυλίας ακούσω το δισκάκι των Callas που αγόρασα την προηγούμενη νύχτα, διαπιστώνω για άλλη μια φορά οτι η απόδοση ενός rock "n roll act ζωντανά δεν συγκρίνεται με τον ήχο του στούντιο. Η φωνή του τραγουδιστή έβγαινε σαν βρυχισμός, σαν αγρίμι μαζί καθαρή στην άρθρωσή της και πειστικότατη για το τι θέλει να μας κάνει να νιώσουμε. Με μια λέξη, ενέργεια.
Για τον The Boy, είχα κάποιες επιφυλάξεις για το πόσο θα ταιριάξει με το όλο κλίμα που δημιούργησαν οι προλαλήσαντες. Όμως, ο τύπος είχε πάρει απο την ενέργεια που εκείνοι εξέπεμψαν και αποθεώθηκε εν μέσω λεκτικών αυτοσχεδιασμών που έκαναν τους φίλους του Bus να συγκινηθούν. Βλέποντας κάποια δάκρυα στο κοινό κατάλαβα οτι για αυτά τα παιδιά ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που συνέβαινε. Είχαν μπει όλοι σε ένα Bus, φόρτωσαν ηχητικό εξοπλισμό, κάμερες, φίλους, σκηνοθέτες, και ξεκίνησαν για να μοιραστούν μαζί μας το μίνι βελούδινο όνειρό τους, λέγοντας μας ουσιαστικά "μπορείς κι εσύ, μπορούν όλοι, οπουδήποτε".
Κάτι έλειπε παρόλα αυτά, κάτι που θα άναβε το φυτίλι και θα μετέτρεπε το gig σε πραγματικό πάρτυ, είχαμε δικαίωμα να το ελπίζουμε μετά το ζέσταμα που μας επεφύλαξαν οι Callas και ο Boy. Τους Victory Collapse δεν τους ήξερα, δεν τους είχα ακούσει. Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να πειστώ και να βρεθώ στην πρώτη σειρά, εκεί που η ενέργεια σχεδόν σε ακουμπούσε, σε έστελνε αμέσως στο μπαρ για άλλη μια γύρα, σου έβαζε ένα χαρμόσυνο χαμόγελο στο πρόσωπο, γεμάτο γλυκιά απληστία και καλοδεχούμενη απώλεια μνήμης, εκεί που το rock "n roll γίνεται μια παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας των λικνιζόμενων σωμάτων και των ταλαιπωρημένων ψυχών. Ζούσα το όνειρο εκείνη την στιγμή, τον εναγκαλισμό της ψευδαίσθησης, την εσκεμμένη υπερβολή του feeling της στιγμής που ζωγραφίζει την εικόνα αυτού που αποκαλείται στο μέλλον "όμορφες στιγμές".
Οι My Wet Calvin αποτελείωσαν οτι είχε μείνει όρθιο, παίξαν άναρχα, δυνατά με πολύ θόρυβο. Είχα αποκάμει και γύρισα πίσω να καθήσω κάπου που βρήκα.
Νομίζω οτι το Velvet Bus είχε ως αποκορύφωμα αυτή τη συναυλία. Δυστυχώς δεν κατάφερα να το δω στις προβολές που έγιναν πριν μια εβδομάδα περίπου στον μικρόκοσμο της Αθήνας, μιας και ζω στη μεγαλούπολη της Πάτρας. Προσδοκώ οτι κάποια στιγμή το φιλμάκι θα βγει σε dvd. Διαβάζω οτι ετοιμάζεται ήδη Velvet Bus no. 2. Μάλλον για την άνοιξη που μας έρχεται; Μακάρι.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

The Wrestler: απο τις παιδικές εμμονές στην αντιμετώπιση του θανάτου

Κάπου στα 1987 στις δικάναλες τηλεοράσεις μας άρχισαν να εκπέμπουν κάτι περίεργα κανάλια με το όνομα Super Channel το ένα και Eurosport to άλλο. Το πρώτο πρόσφερε κάτι που μόνο 1 ωρίτσα την εβδομάδα είχες τότε τη δυνατότητα να απολαύσεις απο το κρατικό κανάλι και το θρυλικό "μουσικόραμα", πολλά video clips. Εκεί έμαθα τους Guns and Roses με τα ατελείωτα παιξίματα του Paradise City, εκεί και τον Rick Astley και όλους τους άλλους μετά-Duran Duran φλώρους. Το Super Channel ήταν παράδεισος για ένα εννιάχρονο παιδάκι που αργότερα θα αναπολούσε την ισχνή αλλά σίγουρα αισθητή έπειτα απο χρόνια μυρωδιά των 80s. Θυμάμαι και μια εκπομπή που αφορούσε αποκλειστικά hard rock συγκροτήματα της εποχής, The Ratt, Lizzy Borden, Motley Crue και άλλες τέτοιες αμερικανιές. Τότε για πρώτη φορά πήρα χαρτί και μολύβι και άρχισα να σημειώνω τις μπάντες που μάθαινα. Ήθελα να μάθω όλες τις μπάντες του κόσμου και νόμιζα οτι ήταν εύκολο και γρήγορο, δεδομένου ότι οι Scorpions ήταν το καλύτερο μου γκρουπ και πόσοι άλλοι να ήταν σαν αυτούς, σίγουρα πολύ λίγοι.
Το Eurosport τώρα είναι πασίγνωστο για τους αγώνες γκολφ, φορμουλας, τένις (νομίζω τώρα) αλλά στα 80s ήταν για τους αγώνες Catch. Πήραμε γρήγορα τη μυρωδιά γενικότερου στησίματος αλλά για κάμποσο καιρό οι Hulk Hogan, The Big Boss Man (τι loser ε;)ψ και Ultimate Warrior ήταν οι ήρωες που αγαπάγαμε ή μισούσαμε. Κάθε παιδί τότε ταυτίστηκε εν μέρει με αυτούς τους εντυπωσιακούς τύπους.
Η νέα ταινία του Αρονόφσκι πραγματεύεται τη φανταστική ζωή ενός απο αυτούς τους ήρωες και αποτελεί μια τέλεια μίξη των δύο παραπάνω τηλεοπτικών εμπειριών που ζήσαμε εξ'αποστάσεως στη χώρα μας. Μόνο που εδώ ο ρεαλισμός του σκηνοθέτη ζωντανεύει αυτή την πλευρά της δεκαετίας του 80, δίνοντάς της το κατάλληλο μερίδιο μύθου και τραγικότητας. Ο μύθος που έχτισε ο παλαιστής ήταν ένας μικρός μύθος με τον οποίο μεγαλώσαμε κι εμείς, ήταν μια απο τις πρώτες αισθητικές επαφές μας με το αμερικάνικο όνειρο, που κάθε γενιά των τελευταίων δεκαετιών έχει την ευκαιρία να ζήσει. Η τελική του κατάληξη απο την άλλη πλευρά αποτελεί αντικείμενο προσωπικής ερμηνείας του καθενός. Η κλίμακα κριτικής προσέγγισης έχει όμως τα εξής δύο άκρα: απο τη μία ο θάνατος του μύθου και το τέλος της ψευδαίσθησης του ονείρου με το θάνατο του πρωταγωνιστή, και απο την άλλη η χρήση του μύθου για το ξεπέρασμα των πιο βαθιών υπαρξιακών φόβων του.
Ο παλαίμαχος παλαιστής δεν είναι αμετανόητος, η εξομολόγηση στην παραμελημένη κόρη του (η οποία έχει αναρτήσει αφίσα Vampire Weekend στο δωμάτιό της) το πιστοποιεί αυτό. Κουβαλά όμως τα γεγονότα που έδωσαν νόημα στη ζωή του όταν ήταν πρωταθλητής, δόξα, σεξ και παρτυ ροκ μουσική, την επιτομή των αμερικάνικων 80s. Αυτό το άρωμα μεταδίδουν και τα, αναχρονιστικά αν δεν μεσολαβούσε η προβολή της ταινίας, tracks που αποτελούν το original soundtrack. Cinderella, The Ratt, Quiet Riot, Scorpions, Accept είναι μερικά απο τα δείγματα που μέσα στην ταινία χώνονται πολύ επιτυχημένα και αναδίδουν μια νοσταλγία για αυτή την μυθική εποχή. Μια εποχή που ορόσημό της αποτελεί η μαζική επιτυχία των Back in Black στα τέλη των 70s, των Bon Jovi στα 1985 περίπου και αποκορύφωμα της το Appetite for Destruction to 87. Το πρώτο για το γνήσιο rock 'n roll πάρτυ feeling, το δεύτερο για την γκλαμουριά και το τρίτο για την αλητεία. "Ύστερα ήρθε ο Cobain και τα χάλασε όλα", δια στόματος Ram Jam, βάζοντας ουσιαστικά ταφόπλακα στο σύνολο του hard rock.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Η εκπομπή της Παρασκευής 20/02



Lil Wayne – Mr Carter
Leona Lewis – Bleeding Heart
Parov Stellar – Faith
The Killers – Losing Touch
White Lies – To Lose my Life
Kaiser Chiefs – I Can’t Say What I Mean
Mogwai – I Love you I am going to blow up your school
Lindstrom – Where you go I go too
Fantastikoi Hxoi – Anthrope
Holy Fuck – Super Inuit
Parts and Labor – Prefix Tree
Animal Collective – Are you also Frightened?
Deerhunter – Nothing Ever Happened
My Morning Jacket – Touch me I am going to scream Pt1
The Maps – You don’t know her name
Piano Magic – Dark Horses
A Place to Bury Strangers – To fix the gash in your head
Depeche Mode – Photographic
Kings of Leon – Cold Dessert
Calexico – Two silver trees
2L8 – Excuse me, but I just have to explode Pt2
Arcade Fire – Intervention
The Astronauts – New Dixieland Blues
Pixies – Hang Wire
Veruca Salt - Wolf

Μπορείτε πάντα να ακούτε και ζωντανά κάθε Παρασκευή στις 18.00 στη συχνότητα του σταθμού MYTHOS FM 90,6 ή απο το site http://www.mythosfm.gr/ .

Flakes, The Place Within, B-Sides στην Πολιτεία 21/02

Ξεκίνημα του νέου προσωπικού μου μουσικού μπλογκ με τα νέα απο την τελευταία συναυλία που έγινε στην πόλη μας και πραγματικά άξιζε τον κόπο.
Στην Πολιτεία λοιπόν το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου εμφανίστηκαν οι B-Sides, οι The Place Within και τελευταίοι και τιμώμενοι οι Flakes, με το ντεμπούντο τους cd με τίτλο "Lick your fingers if you can" να κυκλοφορεί εκεί έξω.
To live ήταν πολύ καλό και η όλη αίσθηση που μου αφήνει προσωπικά είναι οτι ζούμε εποχές άνθησης της ροκ και ποπ μουσικής κουλτούρας τόσο στην Πάτρα όσο και πανελλαδικά. Αυτό δηλαδή που συνέβαινε στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία στα 80ς, την άνοδο της ανεξάρτητης ροκ έκφρασης, πάντα τηρουμένων των πολιτισμικών αναλογιών. Όσοι επιμένουν να λένε οτι δεν υπάρχει σκηνή, οτι τα συγκροτήματα είναι απομονωμένα και σνομπάρουν το ένα το άλλο, το μόνο που έχω να πω είναι οτι εδώ στην Πάτρα βλέπω ακριβώς το αντίθετο. Οι μουσικοί είναι φίλοι και συνεργάζονται μεταξύ τους. Υπάρχουν και εδώ κάποιες μικροψυχίες και μνησικακίες που οφείνονται και στα συμπτώματα hype που χτυπούν την πόλη (το λέω και δεν το πιστεύω...) αλλά το επίπεδο ήταν απο την αρχή ψηλά εξαιτίας της επιρροής των πρωτοπόρων της σκηνής, των Pleasure δηλαδή. Ναι, υπάρχει ελληνική σκηνή και η πληθώρα κυκλοφοριών το αποδεικνύει.
Επί της συναυλίας τώρα, οι B-Sides που άνοιξαν ήταν αρκετά καλοί και πάντως καλύτεροι απο την προηγούμενη φορά που τους είδα το καλοκαίρι σε εξωτερικό χώρο. Είπαν μόλις 4 ή 5 κομμάτια και νομίζω οτι καλά έκαναν γιατί το κοινό δεν πρόλαβε να κουραστεί και τους χειροκρότησε αρκετά. Να πω εδώ οτι ο χώρος παρότι όχι τόσο βολικός όσον αφορά το μπαρ ή την ηχοληψία, ήταν αρκετά μικρός (...) ουτως ώστε να μη φαίνεται μισοάδειος. Θα μου πείτε τότε για ποια σκνή μιλάω αν πρόκειται για μισοάδειες συναιλίες. Τα προβλήματα με την αποδοχή της pop μουσικής δεν ξεπερνιούνται στην Αθήνα που είναι μητρόπολη και απορροφά πολύ περισσότερες επιρροές απο το εξωτερικό σε σχέση με την Πάτρα, θα ξεπεραστούν εδώ;
Εγώ είμαι αισιόδοξος όσον αφορά την προσέλευση του κοινού στο μέλλον μιας και το νέο κύμα της ελληνικής και της πατρινής σκηνής φέρνει εγγύτερα τους νέους στη ροκ και ποπ απο πρώτο χέρι σε σχέση με τις άψυχες διαδικτυακές πύλες του βρετανικού και αμερικάνικου indie τύπου. Τέλος πάντων μια χαρά ήταν η προσέλευση του κοινού. Τσεκάρετε και το καλαίσθητο επτάιντσο των B-Sides με τα Queen και Forest, κυκλοφορία της Inner Ear όπως και τα πρόσφατα επτάιντσα που έβγαλαν οι Abbie Gale και οι Playground Noise στην ίδια εταιρεία.
Την σκυτάλη πήραν οι Place Within οι οποίοι παρότι δεμένοι στις επιρροές τους (βλέπε Interpol), έπεισαν για την ικανότητά τους να παράξουν συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ο τραγουδιστής φαίνεται να οδηγεί την μπάντα και τα πήγε πολύ καλά και στα ξεσπάσματα του, που καμία σχέση δεν έχουν με τον υποτονικό (παρά ταύτα καθωσπρέπει) ήχο του demo cd τους. Χαρακτηριστικό του group, οι συνεχείς εναλλαγές των οργάνων απο τα (νεαρότατα να προσθέσω)μέλη που αν μη τι άλλο προσφέρουν μια διασκεδαστική χροιά στο live. Οι Place Within καταχειροκροτήθηκαν και φάνηκε να το ευχαριστιούνται πολύ. Δεν γνωρίζω πόσα live έχουν στο ενεργητικό τους, μάλλον πολύ λίγα, αλλά τα πήγαν περίφημα. Συνθέσεις με όρεξη για τριπάρισμα, καλή φωνή, καλό δέσιμο και μερικά πολύ καλά τραγούδια. Νομίζω οτι μπορούν στο μέλλον να γράψουν σπουδαία κομμάτια.
Το live έκλεισε με τους Flakes που γιορτάζουν την κυκλοφορία του cd τους με μερικές συναυλίες ανά τη χώρα, αρχής γενομένης απο την Πάτρα που είναι και η άτυπη βάση του group (που ηχογράφησε και αυτό στην τοπική Inner Ear, η οποία εξελίσσεται σε κάτι σαν τον διάδοχο της θρυλικής Θεσσαλονικιάς Lazy Dog, μόνο να μην έχει την ίδια κατάληξη με εκείνη). Τους Flakes τους είχα δει μόνο μια φορά σε ανοιχτό χώρο στο Veso mare και μάλιστα χωρίς την τραγουδίστριά τους. Μου είχαν κάνει καλή εντύπωση για τον δυναμισμό και τη νευρικότητα του ήχου τους αλλά έλειπε η χημεία μεταξύ τους και βέβαια η Yodashe. H οποία και έκλεψε την παράσταση στην Πολιτεία με το που ανέβηκε στην σκηνή με καθυστέρηση και μακιγιαρισμένη εντόνως ωστε να μην την αναγνωρίζεις σχεδόν. Η Yodashe ήταν τα πάντα πάνω στην σκηνή, νευρική performer που παρασύρει το κοινό, εμψυχώτρια των υπολοίπων μελών και σπουδαία τραγουδίστρια. Η υπόλοιπη μπάντα φάνηκε να το ευχαριστιέται δεόντως μιας και η περιοδεία που ακολουθεί τους γεμίζει ενέργεια. Sexy ήχος και παρουσίες, άψογος ήχος (ο Sak των Pleasure στην κονσόλα τόσο στο στούντιο όσο και στην Πολιτεία) και μερικά πανκ κομμάτια που σε τινάζουν απο τη θεσούλα σου έτσι όπως δεν έκανε κανένα βρετανικό γκρουπ την περασμένη χρονιά. Μαζί με τους αξεπέραστους art-punks Μοdrec, οι Flakes παραδίδουν μαθήματα αυθεντικής νεανικής ορμής σε όσους έχουν τις συναισθηματικές τους κεραίες τεντωμένες. Ταυτόχρονα δε χάνουν την ποπ αίσθηση των καταβολών τους και ποτέ δεν καταντούν ανυπόφοροι. Αποθεώθηκαν και αυτοί και πραγματικά απέκτησα άλλο ένα αγαπημένο συγκρότημα και μάλιστα απο την πόλη μου, αυτή την ταλαιπωρημένη πόλη που το 1994 το να ακούς OASIS και PUMPKINS ήταν σα να ανακαλύπτεις έναν κρυφό, απαγορευμένο κόσμο.